Mijn brein

bijna daar

Concentratie is vereist. Alles ligt nu in mijn handen. Als er iets mis gaat is het allemaal mijn schuld en zijn de gevolgen niet te voorzien.
We rijden op een veldweggetje maar er komt al snel een rotonde aan.
Daar moeten we de derde afrit en dan op die weg een kilometer door rijden voor we naar links moeten. Ik zie de rotonde nog niet. Deze weg lijkt langer dan op de kaart. Maar dit keer weet ik zeker dat we op de goede weg zitten. Nou ja, bijna zeker. We zitten waarschijnlijk goed. Denk ik. Aha, daar is de rotonde al.
'We moeten de derde afrit hebben.'
Geen antwoord. Ik kijk naar Clara. Ze knikt 'ik zie het.' Vreemd, ze lijkt in gedachten verzonken. Let ze nog op de weg? We rijden de rotonde op. Alles gaat soepel en ze neemt de goede afslag. Ze let dus toch op. 'Dalijk naar links.' 'Oke.' Weer zo'n afwezig antwoord. Het zal de weg wel zijn. Ze houdt niet van kleine weggetjes omdat ze zo onvoorspelbaar zijn. Er kan elk moment een tegenligger komen of een kind de weg op springen. Dan zien we de afslag. Ze wacht tot het laatste moment om af te slaan. We rijden langzaam weer een bos in. Dan zien we in de verte een poort. Dat moet de camping zijn.