Mijn brein

verdwaald

De kaart... waar is die ook al weer?'Izzy, ben je de kaart kwijt?!?' 'Nee, ik weet waar hij is, ik moet alleen die plek nog vinden.' Zucht wat heb ik er dit keer mee gedaan? Even denken, een half uur geleden probeerde ik hem op te vouwen, een kwartier geleden gaf ik dat op.. en...gooide ik hem naar achter! 'Aha!' Ik raap de kaart van de achterbank en glimlach Triomfantelijk naar Clara. 'Ik zei toch dat ik wist waar hij lag.' Ze schud haar hoofd en zucht 'kun je me ook vertellen waar we heen moeten?' Ik vouw de kaart open 'als jij me zegt op welke weg we zitten waarschijnlijk wel, ja.' Ze wijst naar een blauw bordje naast de weg; A14. Ik kijk op de kaart, mijn geluksgetal is 14 dus zo lang zal het niet duren voor ik de weg vind, toch?
2 minuten later zie ik dat mijn duim een nummer bedekt, natuurlijk net het nummer dat ik zoek. 'Oke we zitten nu ongeveer hier, dus we moeten dalijk de tweede afslag naar rechts nemen, dan komen we op de A13 en daar duurt het nog wel even voor we er af moeten.' Ze kijkt even zijdelings op de kaart 'weet je zeker dat we daar zijn?' Ummm eigenlijk niet.
Opeens zie ik in de verte een bord met steden erop: Amsterdam, Utrecht en Rotterdam.
Wacht eens, als we al zo dicht bij zijn...zat ik verkeerd? Ik kijk op de kaart. O nee. 'We moeten deze afslag hebben!!!' Nog net op tijd. 'Godverdomme Izzy! Ik schrik me rot! Kon je dat niet eerder zeggen! We hadden hem bijna gemist!' Weet ik, maar dit had ze kunnen verwachten toen ze mij de kaart gaf. Niet dat ze een keuze had, zij is degene met het rijbewijs. 'Ik was nog op tijd. Nog net.' Ze kijkt me even aan, deze blik ken ik, dit is een blik die een geïrriteerde moeder aan haar tienerdochter geeft als ze geen moeite meer wil doen om antwoord te geven. Ik heb hem op tv al zo vaak gezien en bijna net zo vaak op haar. Op tv erger ik me eraan hoe nep het eruit ziet, maar op haar maakt het me vrolijk omdat ik weet dat ik de conversatie aan het winnen ben.