How did it turned like this? ▶k.samuel

09

Monday- Hindi siya pumasok
Tuesday- Half day lang siya
Wednesday- Pumasok siya pero nasa clinic lang siya for the whole day

THURSDAY

Pumasok na siya. For the past 3 days hindi talaga kami nagpapansinan. Lumipat pa nga siya ng seat eh. At ang malupit, 3 days na kaming hindi nagpr-practice para sa competition bukas. Ako lang nagpr-practice mag-isa recently. Gusto kong manalo kami.

Lunch na at mag-isa akong kumakain. Ewan ko kung nasaan si Samuel. 4 na araw na din akong kumakain ng mag-isa. At apat na araw na rin akong nakakarinig ng mga bulong-bulungan about sa amin.

Patapos na akong kumain. Eventually, tapos na talaga. Nag-ready na ako. I changed my uniform with a loose shirt and leggings. I tied my hair also. Papunta na ako sa dance room. Para mag practice kahit mag-isa lang.

Malungkot kasi, hindi ko na siya kasama. Lumalayo na siya sa akin. Ano bang mali sa nasabi ko? Sinabi ko lang naman sa kanya na mahal ko din siya?

Pagkapasok ko, nakita ko si Samuel sa loob. Andoon din ang choreographer namin.

"Sige na, magstart na tayo. Ilang araw ka ding nawala Samuel." Sabi ng choreographer namin.

Ni konting 'hi' hindi man lang niya sinabi. Ni hindi nga siya makatingin sa akin eh. Sa totoo lang, naiilang na ako.

The music already started. Not minding what happened, we danced gracefully. Kaya lang, wala akong nararamdaman na emosyon sa kanya. He still dances well but his aura has changed. Na agad namang napansin ng choreographer namin.

"Samuel, what's with you? Put so much emotions to the dance, just like what you did before!" Miss choreo said

The music started. Ginalingan na niya. Hanggang sa ok na. Pabalik balik lang ng ilang beses tapos, tapos na. Nag meeting muna kami sandali.

"So, make sure that you will bring your costumes tomorrow morning. We will have a dress rehearsal. Together with your shoes and heels. Okay?"

"Yes." We both said in chorus.

"Dismissed."

I already arranged my bags. And I went out. Maglalakad na ako papuntang bahay. Our home is just 550 meters away from school. So ok lang lakarin.

Hindi kami nag-usap. Kahit sandali lang. I can feel that someone's walking behind me. I guess alam ko kung sino siya. I know it is Samuel. I walked slowly and put my earpiece and played music. Hinihintay ko na umovertake siya sa akin. Pero hindi niya ginawa.

May umakbay sa akin. And it's him.

"Sorry." He said while looking straight.

Hindi ako kumibo.

"Hera.." He said again

"Mawawala ka ng 3 araw tapos sorry lang sasabihin mo?! Hindi ko naman kailangan ang sorry eh!" I said.

We stopped walking. Then he hugged me.

"I know, that's why I'm here to say... thank you for loving me too." He said.

"Yun na nga eh. Umamin na ako tapos umiwas ka naman? Ano bang mali sa nasabi ko?!" I yelled.

"It's just... naguluhan lang ako at sinubukang i-digest ng utak ko ang mga sinabi mo. Sorry na wifey."

"Oo na! ok na! Ok na lang!" I said.

Tumawa siya. Andito na kami sa tapat ng mga bahay namin.

"Bye Hera, goodnight. I LOVE YOU!" He shouted! Sinigaw pa talaga eh.

"Bye!" My lame answer.