Dark Future. (VOLTOOID)

38 - DEEL I

Ik wil jullie nogmaals verontschuldigen voor de scheldwoorden die er langs gaan komen.. Ik hoop dat jullie het begrijpen! 

Veel leesplezier xx

----

''Mama. Ik smeek het je. Alsjeblieft luister naar me!'' Huilend sta ik voor de deur van mijn ouderlijke huis. ''Nee, Charaf. Sorry.. Ik kan dit niet.'' Terwijl de tranen blijven stromen pak ik haar schouders vast. ''Mama.. Waarom? Ik hou van je. Je bent mijn alles. Waarom wil je niet luisteren!'' Als een kleine baby probeer ik haar wakker te schudden.

''Zoals ik al zei.. Ik heb rust nodig.'' En met die woorden sluit ze de deur zachtjes.

''TFOE KANKER KANKER KANKER HOERENLEVEN!'' Kwaad sla ik met mijn hand door het glas van de voordeur. ''IK HEB JULLIE ALLEMAAL NIET NODIG! KANKER NEPPE FAMILIE, TFOE!''

6 UUR EERDER....

Zuchtend kijk ik naar een paar jongetjes die aan het voetballen zijn. Het beeld kan ik gewoon niet uit mijn hoofd houden. Zijn ogen, die ik uit duizenden herkende. Natuurlijk zou ik die ogen niet vergeten. Die blik. Ik neem een hijs van mijn sigaret en buig voorover. Geïrriteerd leg ik mijn handen op mijn knieën.

Flashback (eerste grote wedstrijd)..

"Toch goed gedaan, man." Ik geef mijn tegenstander een hand, maar slik als hij me gevaarlijk aankijkt met donkere ogen. Ze staan bijna zwart. "Ik pak jou nog wel.." 

Waaaaaat? Zei hij dat nou echt? "Wie? Je vrouwtje die je niet hebt?" Ik lach om m'n eigen grap en rol dan met mijn ogen als hij me serieus aankijkt.

"Ga maar janken bij je moeder, a kleuter. Je kan niet eens tegen je verlies." Sis ik geïrriteerd terug en stap de ring uit waarna ik rechtstreeks naar de kleedkamers doorloop.

Einde flashback..

Hij was gewoon degene die Armando neer heeft geschoten. En ik wed voor duizend procent dat hij er ook voor heeft gezorgd dat ik niet meer kan kickboksen. Hij heeft die jongen sowieso betaald of iets in die richting, om mij een illegale trap te geven.

Hoeveel van deze jaloerse idioten bestaan er wel niet? Kan hij er niet tegen dat ik beter ben dan hem? Leer er mee leven, want er zal altijd wel iemand zijn die beter is dan jou. Juist daarom moet je jezelf omhoog tillen, en er hard voor strijden. Want ik, ik heb keihard mijn best ervoor gedaan. Ik heb mijn vader ervoor moeten teleurstellen. Alleen zodat ik mijn vak kan beoefenen.

Bijtend in mijn lip staar ik naar mijn schoenen. Ik vermoord die jongen. Ik heb het iedereen vertelt. Hij gaat dood. Ik voel zoveel spanning in mij. Zoveel druk. Dat allemaal moet er gewoon uit. Ik moet het op iemand uiten.

Een plan van aanpak. Dat is wat ik nodig heb. Weten hoe ik dit allemaal aan zal pakken. En hoe ik mijn toekomst zal inrichten. Mijn gedachtes vliegen naar Nouraine. Net in het ziekenhuis.. Ik voel me zo schuldig tegenover haar. Normaal gesproken moet ik voor haar gaan. Maar als ze weet met wat voor soort shit ik bezig ben hea.. Ze zal me niet meer aankijken.

Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak en bel Mehdi op. ''Ewa bradda!'' Roept hij met volle mond. ''Ey niffo, ik heb je hulp nodig. Heb je tijd vandaag?'' Ik neem weer een hijs van mijn sigaret. ''Ja man, ja man. Met wat? Ben je vandaag trouwens al langs Armando geweest? Ik was bij mijn moeder, vandaar dat ik er niet was. Hoe gaat met hem?'' Ik zucht. ''Gaat goed, hamdoulillah. Hij zit wel in kunstmatige coma.''

''Oké, oké. Ik zal vanavond wel een kijkje bij hem nemen. Maar watser a khoya?'' Ik lik mijn lippen en twijfel even. ''Waar ben je?'' Ik kijk op als ik Yassine voor mijn neus zie en steek mijn hand op als teken dat hij moet wachten. ''Gewoon, thuis. Waarom?''

''Saff, bericht me met je adres. Ik ben onderweg.'' Ik hang op en sta op. ''Ewa broer.'' Ik geef Yassine een bro-hug. ''Waar ga je naar toe?'' Yassine kijkt me achterdochtig aan. ''Een oude vriend bezoeken.'' Ja. Ik lieg tegen mijn beste vriend. Maar het is voor mijn eigen bestwil. Hij zal me tegen gaan houden. Ik wil dat niet.

''Sinds wanneer heb je vrienden?'' Hij kijkt me raar aan en zuchtend vis ik mijn sleutels uit mijn zak. ''Mijn hele leven al. Ik spreek je later, Yassine.'' Ongelukkig loop ik naar mijn Audi A8 die ik onlangs heb gekocht. Snel stap ik in en doe ik mijn gordel om. Ik lees vluchtig het smsje die Mehdi me heeft gestuurd en tik zijn adres in de navigatiesysteem. 

Langzaam rijd ik de straat uit. Ik zet Lacrim - Oh bah oui  op en begin gas te geven naar Mehdi's huis. Nooit ben ik bij hem thuis geweest. Hij woont op zichzelf en eerlijk gezegd verwacht ik best veel. Mehdi is namelijk een heel rijke jongen en krijgt enorm veel aandacht van dames. Ik staar naar mijn telefoon. Ikzelf kreeg ook best veel berichtjes op Instagram en Snapchat van meisjes.

Allemaal gooiden ze dezelfde tnawies. 'Ben jij niet de broer van Loubna?' Waarna ik koeltjes met 'nee' antwoordde. Vervolgens kreeg ik natuurlijk 'owh sorry verkeerde dan.. Hoe heet je eigenlijk?' als reactie. Of dan heb je de ze3ma-verkeerde-toegevoegd-Snapchat-chimmies. 'Hey, jij bent Charaf uit Rotterdam-Zuid toch?' Waarop ik weer eens 'nee' op antwoordde. 'Owh sorry hahahaha' Waarna ze me 24/7 video's stuurden met hondenfilter. 

Ik lach zachtjes als ik moet denken aan hoeveel ik van al die aandacht genoot. Maar of ik er iets mee deed? Natuurlijk niet. Ik hield me bezig met school en familie. Maar kijk nu.. 

Terneergeslagen rijd ik Mehdi's straat in. Ik parkeer mijn auto voor een groot huis, pak mijn spullen en stap vlug uit. Bewonderend kijk ik naar de villa. Ook al is mijn vaders huis tien keer mooier, deze kan er ook wel zijn hoor.. 

Met lood in mijn schoenen bel ik aan. 

Zenuwachtig ben ik inderdaad. 

Niet omdat ik Mehdi ga zien, maar zenuwachtig om wat er komen gaat...

---

Zoals jullie lezen komt er nog een deel 2 van dit hoofdstuk!!!
Als de 100 stemmen weer worden behaald gooi ik hem er op.

Xxxxx