Dark Future. (VOLTOOID)

66. | LAST CHAPTER

Mislukking is geen mislukking en verlies is geen verlies, als het illusies wegvaagt en de weg wijst tot een beter plan.

---

"Kom hier, heksje van me.." Ik sta op en trek haar naar me toe. Wat heb ik haar aanrakingen gemist.. "Doe me nooit meer zoiets aan, oké? Ik heb je echt gemist.." Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan.

"Ik hou van je.. "

---

"Dus.." Mijn moeder schraapt haar keel en kijkt ons afwachtend aan. "Gaan jullie trouwen?" Ik kijk Nouraine even aan en schiet in de lach. "Mama.. We zijn nog jong. Waar praten we over?" Meteen trekt Nouraine haar wenkbrauwen op. "Pardon? Wil je daar soms mee zeggen dat wij niet gaan trouwen?" 

"Nee, natuurlijk niet schatje. Je bent nét 18, moeten we niet even wachten?" Ik wrijf even over mijn wang. "Nou.. Je zegt het zelf, Charaf. Ze is de achttien gepasseerd, wat dus betekent dat ze officieel volwassen is. En daarbij.. Er zijn zóveel meiden die al op hun negentiende getrouwd zijn. Als je dit jaar haar hand vraagt, en volgend jaar trouwt.. Dan moet dat toch goed komen?" 

"Precies!" Nouraine kijkt mijn moeder met een grote glimlach aan. "Dus?.." Ze kijken me met gepruilde lippen aan. "Ik weet het niet hoor.." Ik leun naar achteren en zucht diep. "Laat me erover nadenken, oké?" Ik neem een slok van mijn thee en kijk even om me heen.

"Waarom waren die meiden hier, net?" Mijn moeder kijkt me vreemd aan. "Mag dat niet dan?" Ik haal mijn schouders op. "Ik vind die meiden veelste druk." "Niemand overtreft de drukte die jij had als kind." Ze kijkt me hoofdschuddend aan. "Zo erg was ik toch niet.." Ik grijns even. "Je was alles behalve rustig, mijn jongen. Je vader kon niet eens normaal met je over straat lopen, zonder achter je aan te hoeven rennen. Je ging er altijd als een haas vandoor." 

"Dat heb je me nog nooit vertelt." Ik kijk haar geïnteresseerd aan. "Er is wel meer dat ik je niet heb vertelt." Mompelt ze binnensmonds. "Hoe bedoel je?" Ik kijk haar vreemd aan. "Nee.. Niks." Verveeld graait ze in het bakje met nootjes. "Nu moet je het wel zeggen." Even kijkt ze me met een grote lach aan. "Ik moet helemaal niks، baas." Ze propt haar mond vol en staart kauwend voor zich uit. 

Verbaasd kijk ik Nouraine aan, die grinnikend haar schouders ophaalt. "Hmm.. Het zal wel." Ze klopt haar handen af en staat op. "Ik ga even een USB-stick halen met oude video's van vroeger. Kunnen we Charaf even lekker uitlachen." Ze knipoogt naar Nouraine en verlaat de zitkamer zuchtend. "Ik weet niet wat er ineens met haar is, maar ze doet echt vreemd." Ik gooi mijn voeten op de tafel en knijp in Nouraine's zij. "Misschien heeft ze last van stemmingswisseligen.. Of ze is ongesteld. Het kan allemaal." Ze zet haar hoofd op mijn borst en gaat meteen weer overeind zitten.

"Trouwens.. Er knaagt iets al een hele tijd aan me, en ik vergat het elke keer op tafel te gooien." Ik kijk haar vreemd aan. "Wat dan?" Ze zucht even en kijkt uit het raam. "Ik wil dat je heel eerlijk tegen me bent en precies uitlegt waarom." Ik frons en pak haar kin vast, waarna ik haar gezicht naar mij toe draai. "Waarom had je nou gekust met het zusje van Yassine?" Langzaam duwt ze mijn hand weg. Mijn gedachtes vliegen naar die dag in het restaurant te Parijs.

"Hallo ik wil ook op jouw verhaal. Mensen mogen zien hoe mooi ik ben." Zineb kijkt Mariën grijnzend aan. "Nee jij bent catfisch met al die make-up." Bijt ze haar af. Ik kijk strak naar Nouraine die in de lach schiet en naar Yassine knipoogt. "Wesh ben je jaloers op haar of wat? En nee ze mag sowieso al niet op je verhaal, aangezien je zoveel boys hebt a s-"

"S- Wat?!" Roept Mariën boos. "Nee niks." Hij richt zich weer op zijn eten en negeert Mariën die alle woorden opnoemt die met een s beginnen. "S van snoep. S van slang. S van Safraan," Plotseling houd ze haar hand voor haar mond. "S van slet.." Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. "Je moeder is een slet." Zegt ze terwijl ze haar haar naar achter slaat. 

"Oh nee grapje, die mag ik. Youssra is tantoe vet. Weet je wie pas een slet is? Jouw zusje. Ik heb gehoord dat ze met Charaf had gekust." Meteen verslik ik in mijn speeksel. "WAT?!" Roept Nouraine kwaad uit.

"Oh ja.." Ik kuch even en kijk haar lang aan. "Je weet toch wel dat ik totáál géén gevoelens heb voor haar? We waren toen een soort van uit elkaar en het ging allemaal super snel. Ik had gewoon geen controle over mezelf.. Sorry." Ik kijk haar sip aan en voel hoe ze aan mijn oor trekt. "Doe het nooit meer, oké? Klootzak.." Ze laat me weer los en haalt een hand door haar haar. 

"Kijk eens wat ik hier heb!" Vrolijk wandelt mijn moeder de zitkamer binnen met een rode USB-stick in haar hand. "Alsjeblieft niet zeg.." Kreun ik terwijl ik haar zielig aankijk. "Oh jawel. Wacht even, dan haal ik nog wat popcorn." Op het moment dat ze weer terug wilt keren, gaat de bel. Verbaasd kijkt ze ons aan. "Wie zou dat nou weer zijn?" Ik haal mijn schouders op en pak mijn telefoon. Wanneer ik de deur open hoor gaan spits ik mijn oren.

"Is Charafeddine Benahmed thuis?" Hoor ik een zware mannenstem zeggen. Ik sta fronsend op en loop naar de gang. "Ik ben Charafeddine, ja." Onderzoekend kijk ik de politieagenten aan. "Charafeddine Benahmed, hierbij arresteer ik u voor de moord van Marouane Tahiri. U hebt het recht om te zwijgen. Alles wat u zegt, kan en zal tegen u gebruikt worden. U hoeft niks te verklaren, maar het kan uw verdediging schaden als u iets verzwijgt waar u zich later in de rechtzaal op beroept." 

Met open mond staar ik hem aan wanneer hij op mij afstapt en de boeien omslaat. ''W-wat is hier aan de hand?'' Nouraine kijkt me geschrokken aan. ''Oh mijn god, ik ga flauwvallen.'' Mijn moeder houdt zich stevig vast aan de trapleuning en kijkt me met tranen in haar ogen aan. ''Je vader verzint wel iets, maak je geen zorgen!'' Roept ze nog snel wanneer ik bijna de deur uit ga. Met mijn blik naar de grond gericht, leiden de agenten mij naar de politieauto. 

Nouraine gaat het nu te weten komen.. Ze zal weten dat ik iemand heb vermoord. Haar ogen zullen de mijne nooit meer zoeken..

''Charaf?'' Ik kijk op en zie mijn vader verbaasd uit de auto stappen. Ik probeer een brok weg te slikken en verloren kijk ik hem aan.

''Het spijt me, papa..'' En na die woorden gezegd te hebben, stap ik ongelukkig in de politieauto. 

---

Voor de een komt het als een klap aan, voor de andere niet. Dit verhaal is in ieder geval helaas afgelopen.. Met pijn in mijn hart moet ik jullie dit vertellen, want dit boek heeft veel voor me betekent. 

Maaaaar...... De mensen die me persoonlijk kennen weten dat er altijd weer iets nieuws komt, dus verwijder dit boek nog niet! Het epiloog moet nog online komen en ik zal beginnen met een geheel nieuw project :)

Blijf me dus volgen als je op de hoogte wilt blijven!

Ik hou van jullie, 

Xxxx Meryam