Dark Future. (VOLTOOID)

Epiloog & dankwoord.

10 jaar later..

''Dank u wel.'' Ik neem mijn spullen van de agent aan en open de zware deur. Ik stap naar buiten en haal diep adem van de buitenlucht. Langzaam laat ik mijn blik glijden over de parkeerplaats en in de verte zie ik Yassine staan. Bijtend in mijn lip, loop ik met mijn handen in mijn zakken richting zijn auto.

''Het is goed om je weer te zien, broer.'' Hij kijkt me glimlachend aan en geeft me een brohug. Een golf van opluchting overspoelt mij. Het dringt me nu door dat ik écht vrij ben. Tien jaar lang zat ik in de gevangenis.

Tien jaar lang heb ik na moeten denken over mijn fouten. Ik heb tien jaar lang moeten smeken om vergiffenis bij Allah. En het moeilijkste van alles.. Ik heb tien jaar lang zonder Nouraine, mijn moeder en zusjes moeten leven. 

Ik stap in de auto en doe mijn gordel om. Het is té lang geleden dat ik in een auto heb gezeten. Ik mag nog van geluk spreken dat ik vervroegd vrij ben gelaten. Normaal zou ik nog vijf jaar vast moeten zitten, maar mijn vader heeft het gelukkig kunnen regelen. 

Ik sluit mijn ogen en hoor hoe de motor start. De eerste vijf jaar waren voor mij een hel. Ik kon steeds maar niet geloven dat ik in de gevangenis zat. Alles was anders.. Het eten, de mensen, de sfeer.. Ik dacht dat iedereen me in de steek zou laten, maar naar mate van tijd kwam ik er achter dat mijn vriendengroep écht voor mij klaar staat. Elke week kwam er wel iemand langs om me op te vrolijken. Van Amir Zwart tot Karim Playboy. 

Maar wat me vooral goed deed, was de dag dat Yassine me op kwam zoeken. Ik dacht dat hij me nooit meer zou aankijken, maar in plaats daarvan had hij me vergeven en kwam hij me zo vaak opzoeken als hij kon. Hij en Amir waren mijn grootste steun, ondanks dat Amir op het begin ook boos op mij was. 

Nouraine kwam mij pas na twee jaar opzoeken. Ze was vreselijk kwaad om het feit dat ik iemands leven had ontnomen en niks had gezegd, maar toonde later begrip. Ik kan niet wachten om haar weer in mijn armen te hebben en haar te vertellen dat ik zielsveel van haar hou. 

Over mijn vader wil ik niet eens beginnen.. Ik heb hem nog nooit zo teleurgesteld gezien als de dag dat ik mee werd genomen. Mijn moeder vertelde me later dat hij die dag alles kapot heeft gemaakt wat hij maar kapot kon maken. Niets kon hem meer gerust stellen. In de rechtbank had hij me daarbij geen één keer aangekeken. Daarom schrok ik toen hij me op een dag kwam opzoeken. 

Ik weet het nog precies. Hij nam tegenover mij plaats en legde zijn ellebogen op tafel, terwijl hij door zijn handen wreef. "Dus.." Hij keek me strak aan. "Je hebt al die tijd keihard in mijn gezicht gelogen, alsof ik een domme ezel ben." Ik haperde meteen al naar adem. Bang voor de woorden die er nog zouden komen. "Weet je, zoon.." Hij trommelde kort met zijn vingers op tafel en zuchtte diep. "In principe ben ik blij dat je hier terecht bent gekomen." Stomverbaasd van zijn woorden keek ik hem aan. Blij dat ik in de gevangenis beland ben? 

"Ik heb niet één, niet twee, maar het leven van meerdere mensen afgenomen. Daar ben ik nooit mee gepakt -door mijn slimheid-, maar toch loop ik er al jarenlang mee rond. Ook al was die persoon slecht en deed ik het bijvoorbeeld voor jouw moeder.. Het blijft een mens die ook een familie had." Hij sloeg zijn blik even neer en keek me toen weer recht in de ogen aan. 

"En daarom.. Daarom moet je blij zijn dat jij je straf uit mag zitten. Je hebt tijd om na te denken. Gebruik die tijd efficiënt en smeek om vergiffenis bij Allah. Ik wil niet dat jij een slechte toekomst krijgt door jouw geweten.. Doe het voor jezelf, maar vooral voor je moeder. Ze gaat kapot van binnen, Charafeddine. Je hebt geen idee wat je haar aan hebt gedaan.."

Ik haal diep adem als ik de hopeloze ogen van mijn vader weer voor me zie en kijk uit het raam. "Zin om je familie weer te zien, broer?" Ik kijk hem aan en glimlach kort. "Reken maar van yes." In de tien jaar dat ik gevangen zat, is er trouwens veel gebeurd in de buitenwereld. Bijvoorbeeld het feit dat Yassine getrouwd is met niemand minder dan Zineb. Ook Ikrame heeft iemand op het oog, maar zij wilde liever wachten tot ik uit de gevangenis kwam.

En voor mij.. Voor mij word het ook wel tijd om uit dit leventje te stappen en geheel iets nieuws te starten.. Een prachtig gezin. "Heb je het trouwens mee?" Yassine kijkt me vragend aan. "Bedoel je het van hét het?" Ik knik bevestigend. "Oh ja zeker," Hij graait in zijn jaszak en drukt het doosje in mijn hand. "Alsjeblieft maat." Ik bijt in mijn lip en stop het in mijn broekzak. 

"We zijn er." Hij parkeert de auto voor het grote huis van mijn ouders en doet zijn gordels los. Diep ademhalend stap ik uit en kijk ik even om mij heen. De plek waar ik ben opgegroeid.. Het lijkt alsof ik nooit weg geweest ben. Alles is nog precies hoe het was. 

"Charaf!" Gillend komt mijn kleine zusje Samiyah het huis uitgerend. Met een brede lach knuffel ik haar. Wat is zij mooi geworden. Zestien jaar al inmiddels.. "Kom gauw binnen! Iedereen is er." Ze groet Yassine nog en trekt me mee naar binnen. Meteen ruik ik de vertrouwde geur van mijn moeder. 

Ik doe mijn schoenen uit en loop rustig naar de woonkamer. "Assalamou 3alaykoum.." Ik stap naar binnen en zie letterlijk iedereen zitten. Van familie tot vrienden, en nog belangrijker.. Nouraine. Er vormt een glimlach op mijn gezicht en ik maak aanstalten om naar haar te lopen, maar word onderbroken door Ikrame en mijn moeder die me om mijn hals vliegen. 

"Ik heb je zooo gemist.." Janken ze in koor. "Ik jullie ook, hoor.." Ik kijk ze glimlachend aan en groet de rest van mijn familie. "Goed je weer te zien, neeffie." Knipoogt Amir, die verdacht dicht bij Mariën zit. "Insgelijks." Grijns ik en knik even naar Nouraine. 

"Kom je even mee?" Meteen staat ze op en loopt achter mij aan. Nét als ik de trap op wil lopen, kom ik mijn vader tegenmoet. "Dus.. Je bent er weer?" Hij kijkt van mij naar Nouraine en grijnst breed. "Veel plezier, dag hoor." En met die woorden loopt hij de trap verder af. Ik kijk stomverbaasd naar Nouraine en schiet in de lach. "Hier zal ik nog aan moeten wennen.." Mompel ik terwijl ik naar mijn oude slaapkamer slenter.

Ik gooi de deur met een ruk open en plof neer op mijn bed. "Je neemt me mee naar boven, en het eerste wat je doet is je bed knuffelen. Uhm oké.." Nouraine sluit hoofdschuddend de deur en glimlachend kom ik overeind.

"Ik heb je echt gemist, wist je dat?" Ze kijkt me triomfantelijk aan en loopt stapje voor stapje mijn kant op. "Meer dan jouw bed?" Ik grijns en trek haar naar me toe. "Meer dan mijn bed.." Fluister ik in haar oor, waarna ik haar een lange kus op haar kruin geef.

"Dit lijkt me het perfecte moment.." Ik kijk haar vragende oogjes speels aan en haal het doosje uit mijn broekzak. "You ready?" Grijns ik wanneer ze me met grote ogen aankijkt.

"Uhh.. Not yet? Charaf, doe normaal joh!" Ik grinnik en open het doosje. "Lieve, lieve Nour," Ik zak als een gentleman door mijn knieën en kijk haar intens aan.

"Wil je met me trouwen?"

---

JAAAAA VERDOMMEEE!!!😍😍😍😍😍😍😍😍

En zoooo is het verhaal zich ten einde gekomen. Heeeeerlijk zo'n happy end.

Wees eens even eerlijk: wat vonden jullie van dit verhaal?

Het is natuurlijk heel anders om een boek te schrijven die gedoeld is op het leven van een jongen. Buiten het feit dat het anders dan anders voor mij was, vond ik het ge-wel-dig om te schrijven vanuit de perspectief van een jongen.

Dusss als jullie het leuk vonden, zal ik in de toekomst zeker nog zo'n boek schrijven, in sha Allah!!!

Maar nu eerst even iets anders.. Aanstaande woensdag zal er een compleet nieuw boek verschijnen. En dit zal ook weer anders dan anders zijn! Benieuwd? Blijf me dan zeker volgen. Ik zal je garanderen dat je er geen spijt van zult krijgen😋

Bedankt voor alle lieve berichtjes en support!! Jullie zijn allemaal toppers, echt waar. Ik vind het ook hartstikke jammer dat dit boek af is, maar zoals jullie weten komt aan elk verhaal wel z'n eind.♥

Ik hou van jullie!!!

Dikke kus,

Meryam aka @FranseMarokkaanse