NEFESİM OLURMUSUN

Yağmur iyiden iyiye bastırıyordu .Gözyaşlarım ve umutsuzluğum da yağmurla birlikte karışıp gitmişti.Benim gibi kanserli bir kızın ne umudu olabilir ki artık hayata karşı bir amacım kalmamıştı hiç bir şey yoktu artık benim için sadece anlamsız sürekli ilaçlarla ayakta durmaya çalışan bir kızdım sadece .

Yağmur daha da bastırmaya başlamıtı ben de bu bitik ciğerlerimle adımlarımı hızlandırdım .Göğsümde ki sancı git gide armaya başladı nefes alırken göğsümde bir baskı hissediyordum.Çantamı açtım içinde ilaçlarımı bulmaya çabalarken birden .KARANLIK GÖZLERİM KARARMAYA BAŞLAMIŞTI .

.....Uyandığımda hastanededim başımda annem vardı babamı sorarsanız pisliğin tekiydi.Bir süre sonra içeri doktorum girdi.

-Nasılsın

-DAHA İYİYİM. DEDİM

-Annemle doktor dışarı çıktılar bir süre konuştular.İçeri girdiler sanırım dışarıda durumumu bana nasıl alıştıra alıştıra söyleyeceklerini konuştular.Doktor

-Durumun hala aynı ilaçlar işe yaramıyr bu nedenle artık kemoterapi ye başvurmamız gerek .

Doktora bakıp kafamı salladım .Doktor dışarı çıktığında annemle biz kaldık annem yanımdaki rengi grileşmiy iğreç sandalyeye oturdu elimden tutu.

-Daha iyi olacaksın çok daha iyi

kafamı salladım.

-evet dedim ama bu söylediğme pek inancım kalmamıştı çektiğim acı hiç geçecek gibi durmuyordu.