Onverwachts

Hoofdstuk 5 ★

Ik loop een beetje rond, zoekend naar Ashley.

Net heb ik mijn woorden voor Kate voorgelezen en het was fijn om het zo te vertellen.

Het was een mooie begrafenis, ook veel andere vrienden en familieleden hebben over Kate verteld.

Ik zat naast Anna en Ashley en bijna iedereen heeft gehuild, ook ik. Je bent tenslotte nog steeds bij een begrafenis.

Maar nog steeds kan ik niet geloven dat Kate zelfmoord heeft gepleegd, deze begrafenis voelde ook anders.

Er waren ook veel jongens, en mensen die ik niet ken.

Ik loop alleen over een pad met allemaal kleine kiezelsteentjes. Dat is zo grappig, het klettert altijd zo tegen je voeten.

Ashley staat bij haar vader en ik loop even een rondje. Ik heb nu niet zoveel behoefte om te babbelen met allerlei gekke volwassenen.

"Hey, dat was een goede speech." Hoor ik achter me. En er komt een jongen naast me lopen.

Met zijn handen in zijn zakken bekijkt hij me.

En ik hem.

Hij heeft donkerbruin haar, waarmee hij met zijn hand doorheen gaat.

Ook zijn schoenen kletteren op de kiezelsteentjes terwijl zijn groene ogen me aankijken.

Hij is niet zo lang. Ik denk net iets groter als ik ben.

"Hey, bedankt." Zeg ik.

Ik ben nu niet in de mood om te praten, we zijn op een begrafenis. Ik loop niet voor niets alleen.

"Zo, en wat brengt jou hier?" Vraagt hij en hij gooit zijn haar naar achter.

Ik ben hier om mijn verjaardag te vieren nu goed.

"Wat brengt jou hier om tegen mij te praten?" Zeg ik. Poeh, dat moest ik echt even zeggen.

Volgensmij kan ik nooit vriendelijk zijn tegen mensen. Vandaar dat ik misschien zo weinig vriendinnen heb.

Boeit mij het wat, als mensen me gewoon accepteren hoe ik ben zijn het vrienden. Zoals Kate en Ashley.

Hij kijkt me lachend aan. "Geen zorgen, ik doe je niks hoor schoonheid." Zijn arrogante blik verpest heel zijn uiterlijk. Bah.

"Beter voor je. En noem me geen 'schoonheid'." Zeg ik en ik loop voorzichtig door.

Geen zin om verder te praten denk ik bij mezelf.

Maar wat ik net zei bleek dus niet duidelijk.

"Kende je Kate goed?" Vraagt hij, en binnen een paar seconde loopt hij weer naast me.

Weetje, laat ik maar is een keer in mijn leven aardig zijn. We zijn nog steeds op een begrafenis.

"Ja. Ze was mijn beste vriendin." Zeg ik, en ik hou mijn tranen tegen.

Ander onderwerp alsjeblieft?

"Autsj, pijnlijk. Zal heftig voor je zijn niet waar?" En ik hoor een lieve stem in zijn arrogante blik.

"Ja nogal.. Wat brengt jou hier dan?" Vraag ik.

Misschien een domme vraag, maar wat doet een jongen van onze leeftijd nou op de begrafenis van Kate. Als het nou haar broer was oké, maar dat lijkt me niet.

"Oh, ik was gewoon de ex van je beste vriendin." 

Ex? Waar gaat dít heen? En waarom weet ik hier niks van? Had ze dan toch iets voor me verborgen gehouden?