Onverwachts

Hoofstuk 6 ★

Wat heb ik een zin in thee zeg, vraag me niet hoe het komt maar ik heb gewoon zin in thee.

Ik zit op de rand van mijn bed en ik probeer een beetje wakker te worden.

Ik ben op tijd op gestaan want ik ga misschien naar school toe, of alleen de laatste paar uur. Ik kan natuurlijk niet elke dag thuisblijven.

Ik zie het wel, mijn moeder vertelde me dat ik rustig aan moet doen. En dat ik zelf mag kijken of ik naar school wil.

Elke dag alleen maar huilen heeft namelijk ook niet veel nut. Afleiding op school doet vast goed.

Alleen nog hopen dat ik en Ashley niet te veel commentaar krijgen. Maar het zou eerder raar zijn als we dat níet kregen.

Vermoeid sta ik op en kijk ik naar de grote spiegel die voor me staat.

Make-up loos. Mijn ochtendface is het ergste van allemaal.

Hoe doen die beroemdheden dat? Die zijn allemaal zo mooi zonder make-up.

Er zit nog een beetje mascara onder me ogen van gisteren, mijn lippen zijn schraal, mijn huid is droog, mijn ogen zijn nog rood van het huilen en mijn wallen onder mijn ogen zijn niet te doen.

Ik doe mijn haar opnieuw vast en loop de trap op naar beneden.

Niemand is thuis, Sanne is naar school en mijn ouders zijn werken.

Ik loop rustig naar beneden en ik schrik me helemaal kapot.

Met mijn hand op mijn hart sta ik stil op de laatste traptrede van beneden.

Ik kijk verbaast op, naar Menno. Met zijn telefoon in zijn hand zit hij verveeld op de bank. De tv staat aan, maar hij kijkt niet.

"Jeetje, je laat me schrikken. Wat doe jij hier?" Vraag ik en ik loop richting de keuken.

"Oh, weet ik zelf eigenlijk ook niet." Zegt hij en ik vul de waterkoker met water.

Ik pak de 'theedoos' en zoek door alle theesmaakjes. Welke zal ik toch nemen?

Mijn moeder houd ontzettend veel van thee, en we hebben dus ook een hele verzameling.

Ik voel Menno's ogen in mijn rug branden maar wil niet omkijken.

"Pak gewoon munt joh. Niet zo moeilijk."

Ik draai me met een strak hoofd langzaam om.

"Pak lekker zelf munt." Zeg ik en hij kijkt me raar aan.

Ik wil me omdraaien maar hij schiet in de lach.

"Wat is er zo grappig?" Vraag ik.

"Nee niks, het is gewoon je gezicht." En hij schiet weer in de lach.

Nou bedankt, mijn zelfvertrouwen is ook weer lekker gestegen. Dus niet.

Ik negeer zijn opmerking en pak een Engels theezakje, terwijl ik het water in de waterkoker in mijn theemok schenk.

Voorzichtig doe ik de Engelse thee erin.

Met mijn nagels tikkend op de keukentafel kijk ik Menno aan.

Verschrikt kijkt hij op. "Jeetje wat is jou gezicht eng." Zegt hij.

"Hoelang had je eigenlijk met Kate?" Vraag ik hem.

"Waarom wil je dat weten?" Vraagt hij.

"O zomaar, gewoon interesse." Zeg ik.

"Niet lang. Ze was een raar meisje." Zegt hij terwijl hij over zijn telefoon scrollt.