Onverwachts

Hoofstuk 7 ★

Ashley en ik zijn naar ons kluisje geweest nadat we alle briefjes en foto's hebben bekeken op de het kluisje van Kate.

Het voelt zo anders, gewoon deze hele school.

Ashley en ik lopen samen naar ons lokaal toe, onze mentor en klas weet er van dat we nu komen en we hebben nu dus ook mentoruur.

"Oké wie gaat als eerst naar binnen?" Vraagt Ashley terwijl we door de gang naar het lokaal lopen.

"Jij." Zeg ik.

Als je als eerste de klas binnenloopt, dan zijn al je ogen op jou gericht. Vandaar dat wij het allebei niet willen. Het slaat inderdaad nergens op, maar toch willen we het niet.

"Nee ga jij maar." Zegt Ashley en we staan voor de klas deur.

"Oké, ik ga wel." Zeg ik terwijl ik zucht.

Langzaam doe ik de deur open.

De klas valt in stilte en alle ogen zijn op ons gericht.

"Hallo Joy en Ashley. Fijn dat jullie er weer zijn, ga maar zitten." Zegt
onze mentor.

Ik loop naar mijn plek toe terwijl ogen van mijn klasgenoten mij volgen.
Ashley komt naast me zitten.

"Nou, zoals jullie al weten is er dus iets verschrikkelijks gebeurd. We willen dit niet te ver laten rondgaan dus hou het vooral voor je."
Vertelt onze mentor.

Ze hadden het dus duidelijk al over Kate.

Dit is ons enigste mentoruur in de week dus vandaar dat onze mentor er nu uitgebreid over verteld.

"En Ashley en Joy, ik vind dit echt zo erg voor jullie. Ik ken Kate natuurlijk als mijn leerling maar jullie natuurlijk als haar beste vriendin. De pijn die jullie moeten verdragen vind ik verschrikkelijk. We zitten allemaal in medelijden." Zegt onze mentor.

Het is toch best lief dat dit word gezegd ook al wil ik er niet te veel over praten.

Afleiding is beter, hoewel Kate haar dood toch wel weer steeds naar boven komt.

"Laten we hier maar niet te veel over in gaan. Het is best een gevoelig en diep onderwerp om zo over te praten. Stel niet te veel vragen aan Ashley en Joy, en ga vooral je eigen gang." Zegt onze mentor.

En gelijk overgaat ze naar een ander onderwerp. Ik heb een fijne mentor.

Wat ze net zei gaat hopelijk echt helpen. Ik heb inderdaad geen zin in allerlei vragen.

Volgens mij weet ik überhaupt net zo weinig als hun dus dat zou toch niet zoveel uitmaken, maar alsnog.

De klas let weer op maar ik niet.

Mentoruur is niet belangrijk, waarom zou ik dan opletten?

Het word toch niet getoetst, je krijgt er geen cijfers voor en het is niet interessant.

Ondertussen teken ik wat in mijn agenda en bekijk de afgelopen dingen die er in staan met Kate. 'Samen naar de stad' , 'Met zijn 3 huiswerk maken' en nog een hele boel meer.

"Poeh, het was nogal raar." Zeg ik terwijl Kate en ik het leslokaal uit lopen. Het laatste uur hebben we gehad en toch voelde het zo raar zonder Kate. Je beseft pas hoe belangrijk iemand is als die gene er niet meer is.

"Ja, het voelt zo anders. Ik vraag me af of we ooit nog terug gaan naar die normale schooldagen. Ook zonder Kate."

"Ja, je hebt gelijk. Maar ik denk dat ik wel weer gewoon naar school ga. Ik ben niet van plan om nog vaker thuis te blijven." Zeg ik.