Onverwachts

Hoofdstuk 2 ★

"Oké, wat is er nu zo belangrijk?" Vraag ik ongeduldig.

"Dit is echt serieus en heel slecht nieuws Joy." Zegt mijn vader. Mijn nog spontane gezicht zakt weg. Slecht nieuws is nooit goed als pap het zegt. Ik begin nu best bang te worden.

Ik wist wel dat er wat aan de hand zou zijn maar nu besef ik het pas eigenlijk echt.

"Joy. Het gaat over Kate." Zegt mijn mama. "Kate?" "Ja, Kate. Er is iets vreselijks met haar gebeurd en.." Ik hoor dat mijn moeder het lastig vind om het me te vertellen en dat ze zelf half zit te huilen.

Ik zak in elkaar, wat is er gebeurd? Niet Kate alsjeblieft niet. Zeg dat het niet erg is. Ik ben nog nooit zo bang en zenuwachtig in mijn leven geweest.

Mijn moeder hoor ik snikken en mijn vader legt zijn hand op die van mijn moeder. "Joy, het is niet goed afgelopen met Kate.. Gisteravond zag ze het niet meer zitten en is ze voor de trein gesprongen."

Mijn vader komt amper uit zijn worden en ik kan niet nadenken, ik kan niks uit mijn mond krijgen en ik kan niet bewegen. Mijn keel zit dichtgenaaid en het enigste wat ik voel is tranen die over mijn wangen stromen.

Ik kan dit niet geloven. Dit is onmogelijk. Dit is vreselijk. Mijn allerbeste vriendin. Mijn beste vriendin Kate. Altijd lief en vrolijk. Waarom zou zíj zelfmoord plegen? Dat kan niet dat bestaat niet!

Er was toch helemaal niks slechts aan haar leven. Ik wist alles van haar, of is er iets dat ik niet van haar wist?

Ik begin te huilen en ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Iemand waar je zo ontzettend veel van houd kan gewoon plotseling verdwenen zijn.

Ik kan me niet voorstellen hoe ik verder moet zonder haar. Hoe gaat überhaupt iedereen hier mee verder?

En Ashley, die zal zich zeker net zo verdrietig voelen als mij. Ik wou dat ik dit had kunnen voorkomen, waarom was ik toen gewoon niet bij haar? Dan kon ik haar tegenhouden.

Ik heb mijn handen op mijn voorhoofd en staar huilend naar de houten eettafel waar ik aan zit. Waarom is dit.

Mijn moeder die naast me zit legt een arm om me heen. Ik geef haar een knuffel en ik huil bij haar uit.

"Mama? Waarom zelfmoord, waarom zij?" Vraag ik snikkend met tranen die over mijn wangen lopen.

"Ik weet het niet schat, ik weet het echt niet."

Ik heb volgensmij nog nooit van mijn leven zo lang gehuild. Voor het eerst in mijn leven weet ik wat 'rouwen' is.

Ik heb ooit wel is meegemaakt toen ik klein was dat mijn cavia doodging maar dat is toch anders dan iemand die je zo lief hebt. Je allerbeste vriendin.
Oja, en mijn opa toen ik 2 jaar was, maar dat heb ik toen natuurlijk niet mee gekregen.

Het dringt nog steeds niet tot me door, ik kan het nog steeds niet geloven.

"Ik ga even naar boven toe." Zeg ik tegen mijn ouders. Rust voor mezelf. Gewoon alleen uithuilen daar is niks mis mee toch?

"Is goed lieverd, misschien helpt het om nog een beetje te eten?" En ze wijst naar mijn halve croissantje en banaan. Nou nee. Ik zou nu niet aan eten kunnen denken. Alleen maar dat ik Kate zou terug willen. "Nee dankje." Antwoord ik.

Ik weet nog wel dat als we gingen logeren we altijd super veel eten mochten halen en dat aten we toen altijd binnen een paar uur op. Ik glimlach over onze leuke tijden.

Maar nu kan dat nooit meer en ik begin weer te huilen.

Ik loop langzaam de trap op. "Joy! Misschien helpt het om nog even met Ashley te bellen? Dan kunnen jullie er samen ook even over praten. Haar vader heeft het haar namelijk net ook verteld." Roept mijn moeder.