Onverwachts

Hoofdstuk 3 ★

maandag 20 april

Nog half slapend probeer ik mijn wekker uit te zetten.

Ik ga recht op zitten en kijk naar de tijd die op mijn wekker staat aangegeven, 07:02.

Ik heb knallende koppijn, komt vast door al het huilen. Nog steeds besef ik het niet, Kate is gewoon weg!

Oja school.. School. School. Noway dat ik naar school toe ga. Ik heb hoofdpijn en ik ga al die ellende en medelijden op school echt niet aankunnen. Hoewel mijn moeder zei dat het misschien wel voor afleiding kan zorgen.

Zou Ashley eigenlijk naar school gaan? Ik ga haar bellen, misschien kunnen we samen naar het politiebureau.

Ik wil gewoon weten wat er precies is gebeurd. Niet al dat vage gedoe van mijn ouders. Ik wil weten waarom ze voor de trein is gesprongen en of ze nog iets achtergelaten heeft. Misschien een brief ofzo?

Wacht, misschien kan ik beter naar de ouders van Kate gaan.. Nee dat kan ik niet maken, die zijn er echt niet klaar voor om aan ons te vertellen wat er precies is gebeurd terwijl ze zelf hun grootste pijn uit hun leven moeten verdragen.

Ik ga Ashley bellen zij weet wel raad.

"Hey Joy, gaat het al wat beter?" Hoor ik aan de andere kant van de lijn.

"Nee niet echt, ik ben er nog steeds kapot van. Hoe gaat het met jou?"

"Hmm met mij gaat het ook niet echt beter, ik was van plan om naar school te gaan maar mijn vader vertelde me dat het misschien beter is om thuis te blijven." Zegt Ashley.

"Ja, ik blijf ook thuis. Zullen we anders samen naar het bureau of naar de ouders van Kate?"

"Nou, ik denk niet echt dat dat een goed plan is. De ouders van Kate gaan nu ons echt niks vertellen. Mijn vader is nu weg maar ik kan wel even naar jou toe komen?"

Zie je, Ashley heeft gelijk. We kunnen het niet maken om nu daarheen te gaan. Misschien zal het wel helpen als Ashley langs komt.

"Ja is goed."

"Oké tot zo dan."
En er word opgehangen.

Pff ik kan hier echt niet mee leven. Ik wil dat Kate er nog is. Maar ik moet door. Kate zou ook niet gewild hebben dat we alleen maar zouden huilen.

Ik lig op de bank en zit op allerlei nieuwssites te lezen over Kate. In zo'n klein dorp verspreid dit zich snel. Ik zou niet kunnen zeggen dat we in een stad wonen maar gewoon in een dorp met kleine winkeltjes vlak bij andere grote steden.

Het is heftig om dit te lezen maar ik wil weten wat er gebeurd is en of ze iets achtergelaten heeft.

Want nog steeds, ik begrijp én geloof dit gewoon niet. Kate is geen zelfmoordpersoon. Of dus wel..

Maar alsnog niemand had dat ooit in haar gezien.

Het is nu echt stil in huis. Sanne is naar school, en mijn ouders zijn werken. Alleen Sara loopt achter de bank. Sara is mijn kat en ze is echt een schatje.

Het is een witte kat met grijze strepen en ze is altijd al mijn maatje geweest. Ik kreeg haar op mijn 12de verjaardag, en nog steeds is ze net zo lief en zacht.

Ik schrik van de deurbel. Oja Ashley, ik was haar gewoon bijna vergeten in verband met al het gedoe over Kate.

Ik sta op uit de bank en loop naar de voordeur toe.

"Hey!" En Ashley geeft me een knuffel.
"Hey, kom binnen."

Normaal zijn we altijd super gek en vrolijk tegen elkaar maar nu hebben we daar geen moed voor.