HUMANS ARE THE REAL MONSTERS

GİRİŞ

Yatağımda doğruldum yanımda yatan esmer çocuğa baktım.
"Gitme vaktin geldi."
Gözlerini avuşturdu.
"Sanada günaydın , bir daha ki ne zaman?"
"Bir daha ki diye birşey yok. Aynı kişiyle ikinci kez yatmam."
Yüzüne bakmadan yerdeki içki şişelerini toplayıp evimden gitmesi için ona zaman verdim. Uyuşturucu poşetlerini ve içki şişelerini çöp kutuma attım.
"Numaranı verir misin?" Boxerini giyerken gözlerini bana kitlemişti. Hiç laftan anlamıyorlardı.
"Şansını fazla zorlamamanı öneririm. Üstünü giy ve evimden çık."
"Sürtük" diyerek kıyafetlerini hızlıca giyerek kapıyı çarpıp çıktı. İyiydi ama yeterince değil. Ben kusursuzu arıyordum ve o zaman belki iki kez birlikte olurdum.
İnsanlar benim için gerçek birer canavardı ve o yüzden insanlara güvenemiyordum. Çocuk olup , saf olduğum dönemlere dönmek istiyordum. Tek derdimin oyun oynamak olmasını ve hiçbir şeyden haberimin olmamasını istiyordum. İyiyi kötüyü bilmemek sürekli sonu düşünmek ve beynimin durmadan çalışmasını önlemek istiyordum. Yeni bir başlangıç yapıp , takılı kaldığım bu kabustan uyanmak. Ben buydum ve asla eskisi gibi Polyanna olamayacaktım. Kötüyü öğrenmiştim ve kötü biri olmuştum. Varlığı beş para etmez insanları hayatımdan hızlıca çıkartabiliyordum ama insanları düzeltmeyi denemiyordum. Kimseyle uğraşacak vaktim yoktu. Kendimle zor başa çıkıyordum. Benim için İyi olmak zordu kötü olmaksa çok kolay bir seçenek ve ben bu konuda şeytandan yanaydım.