Sen Sar Beni

-1-

Hikaye başlama tarihi: 05-07-2017

Selamlaaaar :-))) Ben Ceren. Bu hikaye wattpadde ilk hikayemiz. Yanlışlar hatalar olacaktır. Hoş görmenizi istiyoruz. Bu hikayeyi 2 kişi yazıyoruz. Erkek arkadaşım ve ben. Hikayeleri çoğu zaman hatta her zaman ben yayımlayacağım. Erkek arkadaşım ise olay örgüsünde ve konuşmalarda yardım edecek.

Daha yeniyiz, ilerisi için pek bi ümidim yok açıkçası. Burada ki kitapları okuduğum da aşırı derecede duygu yüklü oluyorum ve direk Emre'ye mesaj atıyorum. Anlatıyorum, bazen Ağlıyorum. Emre de sinirleniyor tabiki. Bende o duygu patlamasını buraya yazarak atmak istedim.

Emre'ye hikaye yazacağım dediğimde yaz dedi. Yardım edeceğini de söyledi. YGS öğrencisi olarak yardıma epey ihtiyacım olacak. Bir kaç bölümü yazıp atarım yaz boyunca. Diğer bölümleri de ders çalışmaktan artı kalan zamanlar da yazacağım. Şimdiiiii, size iyi okumalar. Satır aralarına yorum atabilirseniz seviniriz, oy verirseniz daha da çok seviniriz. Hikaye hakkında düşüncelerinizi de yazarsanız çok çok mutlu oluruz. Okuyan herkese teşekkürleeeer 😍😍😍😊☺☺

-------------------------------------------------------

Bazı yaşanmışlıklar vardır. Bitmek bilmeyen acıları doğuran. Bazı yaşanmışlıklar vardır, günden güne ölüme daha fazla sürükleyen. Bazı acılar zamanla geçer, bazı acılara zamanla alışırsınız, bazı acılar ise zamanla daha da çoğalır, sizi tüketir. O acılar zamanla yavaş yavaş işlenir içinize. Sizi günden güne daha da kanatır. Zaman her şeyin ilacı olabilir belki ama yaşadığı olayın dinmek bilmeyen acısı yüzünden ölmek isteyen bir kız için zaman ilaç değil, o yaraya basılan tuzdur.

10 sene önce, 6-7 yaşlarında olan bir kızın umutlarını ne yıkabilir? Hayallerini elinden ne alabilir? 7 yaşında ki küçücük kızın, kendi gibi küçük dünyasından ne isteyebilirler? Kim el uzatabilir onun dünyasına? Kim cesaret edebilir buna? Kim pis ellerini o kızın hayatına sürebilir?

Her gece olduğu gibi bu gece de tavana bakarak, hayallerimi sıraladım. Sonra ise yaşadığım şeyleri düşünüp, gözyaşlarımın yatağımı ıslatmasına izin verdim. Her gece hiç bıkmadan yapardım bunu. Sanki o zaman geçecekmis gibi. Ama geçmeyeceğini bir ben biliyorum. Kaç gece ağladım. Bazı geceler aglamaktan nefes alamadım, tamam dedim bu sefer sona geldim. Ama sabah yeni güne gözlerimi açtım hep. Acıya öyle bir alışmış ki ruhum, kabullenmekten başka bir şey gelmedi elimden hiç. Diğerleri için hayat devam ederken, benim için 7 yaşımda takılı kaldı. Hayal meyal hatırladığım kareler hayatımı gün geçtikçe zindana çevirdi. Delirmem gerekirdi belki de o olaydan sonra. Hayatıma ellerini sürenin, ellerini kesmem, bana yaşattığı şeyin aynısını ona da yaşatmam gerekir belki de. Ne benim buna cesaretim var, ne de bunu yapabilecek gücüm. Çelimsiz kollarım, incecik bacaklarımla onunla nasıl savaşabilirim ki. Ben bununla yaşamaya mahkum edildim. Şu anda olduğu gibi, her gece ağlamaya mahkum edildim.