Yeni Okul

7. Bölüm🙈

Nasıl bir tesadüf inanmıyorum. Hayretler içerisindeyim. Hayır yani bide aynı gün ikimizinde annesinin kaza yapması bilmiyorum ya. İçeriden bir hemşire çıktı. Hemen önünde durdum. Güney Soydan yakınları kim var demesiyle evet benim dedi emre. O tekti şuan venim yanımda en azından kardeşim gibi insanlar vardı. Ya o biraz üzüldüm. Ama benim yanımda olmaları şanstı bence olmayabilirlerdi belki bir kaç gün sonra olsaydı bende tek başımma bu koridorda bekliyor olabilirdim. Bizimkiler geri çekilirken ben orda emrenin yanında kaldım. "Annemin durumu nasıl" hemşire hanım " acil 0 Rh negatif kan lazım annenize" emre telaşlandı oda farkındaydı zor bulunan bir kan grubu olduğunu"  ben hemen  dayanamayıp" benim kan grubum 0 Rh negatif ben verebilirim nereden veriliyor" hemşire hanım bir beni süzdükten sonra " Sizden almam biraz sakıncalı çok zayıfsınız bünyeniz zayıf düşebilir" " olsun ben veriyorum sorumlusu benim hemşire hanım" emre ikimizin konuşmalarını yeni anlamış olacakki "gerek yok zaten bir lokma bişeysin kızım bide seninle mi uğraşalım"   " ya saçmala emre bişey olmaz bana" ben hemşireyi takip ederken emrede bekle bende gelim dedi" ben bizimkilere durumu söyledyip odaya geçtim. Hemşire geldi. Serum almak için gerekli işlemleri yapmaya başladı ve bifince onu çağırmamızı söyleyip gitti. Emreyle oturuyorduk. " Teşekkür ederim defne"  gülümsedim" ne demek" annemi şuanda deli gibi merak ediyordum. Hala haber alamadım. Bizimkiler bir gelişme olunca haber vereceklerdi. Acaba nasıldı durumu. Kan verme işi bitti ve hemen amelyathanenin önüne gittim. Bizimkilerin herbiri bir tarafta onlarda yorulmuşlardı. Sonunda bir doktor ve hemşire çıktı. Zeynep Çimen yakınları. Hemen koştum "kızıyım ben doktor bey annemin neyi var durumu nasıl"  "Anneniz buraya geldiğinde kalbi durmuştu tekrar çalıştı amelyatın sonlarına doğruda durdu ama tekrar çalıştı şuanda yoğum bakıma alacağız uyanmasını beklemekten başka elimizden hiçbişey gelmiyor" ve benim gözümdeki yaşların yerle buluşmasıyla bende buluştum ve gözlerim kapandı.

          ~Emrenin Ağzından
Annemin amelyatının bitmesini beklerken defnenın yere düştüğünü gördüm. Hemen yanına gittim. Yanında gelen bir arkadaşının kucağında normal bir servis odasına alındı. Hepsi doktorun söylediklerinden sonra olmuştu acaba ne demişti. Neyse şimdi bir uyansında. Yanında sadece kız arkadaşları kalmıştı. Onlardan 5 dakika izin istiyip yanına girdim. Yavaş yavaş gözlerini açtı. Gözlerimi gözlerine diktim. Bilmiyorum bu kıza niye bu kadar iyi davranıyorum anlamıyorum. "Nasıl oldun" o güzel gözlerinden süzülen yaşa dayanamayıp elini tuttum"şşşş yapma böyle sağlam dursana bu kadar eziq misin kızım sen" dediğime burukça gülümsedi" sen annenin iki kez seni bırakıp gitmesine ve doktorların izin vermemesine onu hayata döndürdüklerini şuandada yoğum bakımda uyanmasının ne zaman süreceğini duydun mu" söylediklerine karşı napacağımı bilemedim. Alnına bir öpücük koyup "sağlam dur kızım annenin sana ihtiyacı var" dayanamadım kalbim ağrıdı acıma değilde bu duygu başka bişey çıktım odadan bizim doktor amelyattan çıktı. Hemen yanına gittim. " İlk geldiğinde kan yetmemişti ama bir genç kız kan vermiş herhalde tam zamanında yani eğer bulunmasaydı belkide hayatını kaybedecekti annenizi şimdi normal odaya alıyorum uyanınca girersiniz yanına" "saolun doktor bey" Annemi normal odaya aldılar aradan bir saat geçti uyandıñ. Yanına girdim "oğlum hemşireler bir kızdan bahsettiler tanınyormusun  kim" of napacak şimdi defneyi ya "oğlum o kız sayesinde şuanda iyiyim onu buraya getir"  "tamam annecim en kısa zamanda getireceğim ama kızın annesi yoğum bakımda durumu kritik" annemin yüzü düştü "Ama merak etme okuldan arkadaşım getiririm yanına, annecim ben şimdi bir yanına gidip bakayım geliyorum "  "tamam oğluşum git bir bak" odadan çıktım bizim çocuklar gelmiş kapıda bekliyorlardı. Hepsi geçmiş olsun nasıl iyi mi bişeye ihtiyacın var mı fastlı bittikten sonra onlar annemin yanına geçtiler bende bir defneye bakmaya gittim. Defne cam kenarına yaslanmış annesini izliyordu. Olduğum yerde durdum onu izlemeye başladım. Ben bu kızdan nefret ediyordum hangi ara bu kadar düşünür oldum.
    

      ~Defnenin Anlatımından ~

Annem öylece uzanmış gözleri kapalı bir şekilde yatıyor. Ama ben hiçbişey yapamıyorum. Göz yaşlarım öyle  yanağımdan süzülüyor ama içimde fırtına kopuyordu. Napacam ya ben annensiz kalksın artık sarılsın saçımı okşasın onun kokusunu içime çekim. Başım dönmüştü. Düşecek gibi oldum bizimkiler farkketmedi iyi ki yoksa odaya götürüp uzandırırlar en iyisi bizimkilerin oturduğu yerde oturim. Tam arkamı döndüm o mavi gözleri gördüm duvara yaslanmış bana bakıyordu. O mavi gözlere bakarken gözümden son bir damla yaş daha aktı. Onun annesi iyileşti acaba benimkide iyileşecek mi tekrar bana bakıp gülecek mi yoksa bana birdaha kızım diyebilecek mi kalk anne kalk. Yavaş adımlarla yaslandığı duvarın yanındaki sandalye boştu oraya oturdum. Kendimi çok yorgun hissediyorum. Emre elini omzuma attı."Defne bir kantine inelim bişeyler ye" kafamı ona çevirdim "Canım hiçbişey istemiyor yemicem" "saçmalama hadi aşşağıya iniyoruz bişeyler ye geri çıkarız" kolumdan tuttu bırakmıyorda. Kantine indik o bişeyler almaya gitti. Bende sandalyenin birini çektim oturdum. Birkaç dakika sonra emre geldi. O sırada telefonum çaldı. Arayan yağızdı. Emre ayranımı çalkalarken bende telefonu açtım. "Defne teyzem nasıl biz annemle sabah ilk uçakla gelicez" derin bir nefes aldım ama konuşmakta güçlük çekiyordum. "Durumu iyi değil yağız iyi değil" ve hüngür hüngür ağlamaya başladım. "Bana bak kızım güçlü sinirlerimi bozma benim" emre telefonu elimden aldı iyi oldu konuşamıyordum zaten. "Ben arkadaşı emre şuanda defnenin konuşmaya mecali yok onu aşşağıya indirdim bişeyler yemesi için" ona baktım beni anlıyordu . "Peki emre ona biz gelene kadar dikkat edin lütfen"  "merak etmeyin iyi günler" telefonu kapatıp masanın üzerine koydu. "Hadi defne ye" "Canım istemiyor" "kızım bunu yemeden yukarı çıkamazsın" pes edip can çekişe çekişe tostun yarısını yedim ayranıda içtim ve geri yukarı çıktık. Telefonum tekrar çaldı arayan bu sefer dayımdı. Cemreye verdim konuşması için. Bende elimi yüzümü yıkamaya gittim. Emre kolumdan tuttu"nereye?" Ona bakıp yüzümü yıkıcam" diyip ilerledim. Lavoboda yüzüme buz gibi çarpan suyla kendime biraz geldim.Aynadan kendime baktım. Aynı hayalet casper'a dönmüştüm. Gözümün içi ağlamaktan kızarmış altı şişmiş ten rengim bembeyaz olmuş. Lavodan çıktım koridorda ilerliyordum birden haraketlilik farkkettim. Hemen oraya koşmaya başladım hemşireler ve doktor annemin kaldığı odaya girdiler. Ben bağırıyorum ama sesim çıkmıyor ağlamaya başladım. Bizimkilerin ağladığını görmemle anneeeeee diye bağırdım.