Η Βανέσα είναι ένα απλό συνηθισμένο κορίτσι και ζει την καθημερινή της βαρετή ζωή. Όταν κλείνει τα 17 μετακομίζει με την οικογένειά της σε ένα απομονωμένο μέρος. Όλα φαίνονται να πηγαίνουν υπέροχα μέχρι να συναντήσει δυο ζευγάρια πράσινα μάτια που...
Πετάγομαι ιδρωμένη από το κρεβατι. Τι ήταν αυτό τώρα; Ψάχνω το κινητό μου και αφού το βρίσκω, το ανοίγω να δω την ώρα. Είναι 6 το πρωί. Σε λίγες ώρες σκέφτομαι ότι έχω σχολείο. Ναι δυστυχώς σήμερα αρχίζουν τα σχολεία. Αλλά είναι μια καινούρια αρχή για εμένα και ελπίζω να προσαρμοστώ εύκολα σε αυτό το καινούριο μέρος. Ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να με ξαναπάρει ο ύπνος μετά από έναν τέτοιο εφιάλτη και έτσι σηκώνομαι.
Ανοίγω την ντουλάπα μου και αρχίζω να ψάχνω συνολακι για να βάλω στο σχολείο σήμερα. Μετά από λίγο καταλήγω σε αυτό:
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Φτιάχνω τα μαλλιά μου και μετά κατεβαίνω στο σαλόνι, κάθομαι στο καναπέ βλέποντας βιντεάκια στο youtube,και περιμένω να περάσει η ώρα.
[...]
Πέρασα μέσα απο το δάσος και ακόμα ένιωθα ένα βλέμμα να με τρυπάει. Έφτασα έξω από το σχολείο και μαντέψτε τι βλέπω μπροστά μου.
Α) τον hulk Β)την πορτα Γ) ένα κουτάβι
Και η σωστή απάντηση είναι η Β. Όποιος τη βρήκε θα τα φτιάξει με το crush του/της😉
Ανοίγω την πόρτα και αρχίζω να παρατηρώ το τεράστιο κτήριο. Έχει μια μεγάλη αυλή με παρτέρια και φυτά, και σε μια γωνία κερκίδες για να κάθονται στα διαλείμματα τα παιδιά.
Αρχιζω να περπατάω ώσπου μπαίνω μέσα στο κτήριο. Καθώς συνεχίζω να περπατω κοιτώντας ευθεία ακούω κάποιον να με φωνάζει.
-« Εσυ πρέπει να είσαι η καινούρια» Γυρνάω και τον κοιτάω. Είναι ένα ψηλό αγόρι με καφέ μαλλιά και μελί μάτια.
-«Ν-ναι»Αυτός με κοιτάει με ένα πλάγιο χαμόγελο.
-« Με λένε Πέτρο χαρηκα»
-« Βανεσα»είπα ενώ τα μάγουλά μου είχαν πάρει φωτιά χωρίς λόγο.
-«Ελα μαζί μου. Δεν νομίζω να θες να αργήσουμε στον αγιασμό.»
-«Εχεις δίκιο.»
-«Ωραια»λεει και με πιάνει από το χέρι και βγαίνουμε έξω στην αυλή.
Ο παππάς αρχίζει να μιλάει αλλά εγώ καθ'ολη τη διάρκεια που μιλούσε ένιωθα πάλι ένα βλέμμα να με τρυπάει. Κοιτάω γύρω μου και τότε είναι που εντοπίζω ένα ψηλό αγόρι με κατάμαυρα μαλλιά και καταπράσινα μάτια να με κοιτάει έντονα. Με το που με βλέπει γυρνάει αμέσως το κεφάλι του αλλού.
Ο αγιασμός τελείωσε και ο Πέτρος με χαιρέτησε λέγοντας ότι θα τα ξαναπούμε αύριο. Χάρηκα που ήδη από την πρώτη μέρα γνώρισα τουλάχιστον ένα άτομο που να με συμπαθεί.
[...]
Διασχίζω το δασος για να πάω σπίτι αλλά καταλαβαίνω πως κάποιος με ακολουθεί. Γυρνάω απότομα και λίγο πιο μακριά από εμένα στέκεται το αγορι με τα πράσινα μάτια. Τον κοιτάζω με νεύρα και πάω προς το μέρος του.
-«Για πόσο θα με ακολουθείς γαμωτο;»λέω αφού έχω φτάσει ακριβώς μπροστά του.
-« Πρέπει να σου πω κάτι. Και μην με βρίζεις εμένα γαμωτο μου.»
-«Οτι θελω θα κάνω ρε. Θα σου παρω και την αδεια; »του λέω ειρωνικά και τότε τα μάτια του γίνονται σκούρο πράσινο και μια φλέβα πετάγεται στο λαιμό του.
-«Αμα θες να τα πάμε καλά τότε καλυτερα να μου μιλάς πιο ευγενικα κοριτσάκι μου» λέει κοιτώντας με με βλέμμα που σκοτώνει.
-«Και ποιος σου είπε ότι θελω να τα πάμε καλά αγοράκι μου;»ξαναλέω ειρωνικά
-«Πωω σκάσε γαμωτο και ακόλουθα με»
-«Για ποιον λόγο να σε ακολουθήσω; ούτε καν σε ξερω»
-«Ειμαι ο Ντάνιελ »είπε και ένα πλάγιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. «Τωρα ξέρεις ποιος ειμαι» συνεχισε και το πλάγιο χαμόγελο του δεν έλεγε να φύγει. Αμέσως φάνηκαν και τα λακακια του. Το πρόσωπο του ήταν πολύ όμορφο. Είχε έντονες γωνίες και ένα σκουλαρίκι βρισκόταν στο αριστερό του φρύδι. Αυτό όμως δεν τον έκανε λιγότερο σπαστικό.
-«επειδη ξέρω το όνομά σου δεν σημαίνει ότι σε εμπιστεύομαι κιολας εξυπνακια»είπα και στριφογυρισα τα μάτια μου.
-«οχου δεν έχω κι όλη την μέρα να κάθομαι και να σου μιλω»είπε και με τράβηξε από το χέρι περπατώντας προς μια άγνωστη κατεύθυνση.
-«Ασε με γαμωτο. Τι θέλεις από εμένα;»
-«Πρεπει να με ακουσεις»είπε σχεδόν γρυλιζοντας. Η βαριά του φωνή με έκανε να ανατριχιάσω.
-« Γ-για π-ποιο θέμα;»Γιατί τραυλιζω τώρα γαμωτο.
-« Για την δολοφονία του παππού σου.»είπε και γύρισε κοιτάζοντάς με στα μάτια.
-«Δ-δολοφονιαα;»ρώτησα και τότε ήταν που όλα έγιναν μαύρα.
