Sociopath

KABANATA 4

KABANATA 4: PUZZLED

Tita Ana was so funny to be with. She taught me alot of things, kahit yung mga bagay na wala akong interest alamin ay sinabi na niya.

Like how Silvius craved for a baby cerelac. holy god! Sa laki ng katawan niya hindi ko nakayang isipin na kumakain siya ng baby food, at may favorite flavor pa siya, yung banana wheat and milk chuchuchu flavor.

Seriously? I Cannot

Besides his beard face, there was a hidden demeanor. Nakakasuka. I can't imagine, na nagpapa baby siya sakanyang Mama.

Naputol ako sa panlalait sa aking isipan ng bigla na lang sumingit si Silvius sa usapan namin ni Tita galing sa likuran ko.

"Ma, please stop telling lies to everyone. That's not true, kayo lang yung ginagawa akong bata." He sounds so pissed.

Pero ramdam padin sa pananalita niya ang pag-ingat sa pakiki pag usap sa kanyang ina.

Tita was so angelic hindi lang ang kanyang mukha ang may angking ganda ng isang anghel. Maging ang kanyang mga kilos at pananalita ay mala anghel kung maituturing. Hindi malayong napalaki niya si Silvius ng....

Oh well, ganun na lang baka ano pang masabi niya.

It was like a foggy day, tila kahapon lang ako pinanganak pero gulo na agad ang kinalakihan ko. The last thing I rembered, my life was so happy. I am so happy with Sage.

But the next day, disasters came. Parang bagyong dumaan sa buhay ko na ginulo ang lahat ng meron ako. Ang gulo, I can't explain. Pakiramdam ko ang daming impormasyong na missed sa buhay ko.

Wala na ang Papa ni Silvius at tanging sila na lang ni tita Ana ang magkasama sa buhay.

"Namatay si Papa dahil sa paninindigan. Yun ang pinaka importante doon." Silvius said.

Masyadong malalim ang mga naging usapan ng gabing yun, bawat mga katagang binibitawan ni Silvius patungkol sa nakaraan ay parang mga punyal na tumatama saaking ulo.

Masyadong mabigat para dalhin ko ang mga sinasabi niya.

Mas lalong nanikip ang aking dibdib ng marinig ko ang tawanan nila..

They were laughing. lahat sila tinutukso akong ampun. Binabato nila ako ng mga crumpled papers.

"Ampon! Ampon! Ampon!" They were chanting over and over again.

Halos mabingi ako sa lakas ng sigawan nila. Wala akong magawa kundi umiyak lang sa isang tabi. Nanginginig ang bou kung katawan dahil sa subrang pag-iyak.

Napapikit ako ng biglang may tumamang matigas na bagay sa ulo ko, sa subrang lakas ng pagkaka tama noon sa aking ulo ay nakarinig ako ng mga kuliglig.

"Loser!" Sigaw ng isang lalaki sa harapan ko. "Crying baby!" Sabay sipa niya saakin.

Pamilyar ang figure ng lalaki, pakiramdam ko ay nakita ko na kung saan. Hindi ako umimik, patuloy parin ang aking mga hikbi, sa bigat at sa tuloy-tuloy na pamumou ng mga luha sa aking mga mata ay hindi ko maaninag ng mabuti ang hitsura ng batang lalaking bumato ng kung ano saaking ulo.

"Stand up! Stand Up loser and fight!!" Hinila niya ang aking braso at pinatayo. Sa higpit ng kanyang pagkakahawak ay namilipit ako sa sakit.

"A-aray! Masakit." That was almost a whisper, hindi ko mahanap ang sariling boses ko.

"Stop crying ang Fight them!" The boy shouted.

"Kung ganyan ka lang ng ganyan wala kang mapapala, uulitin at uulitin parin nila sayo yan. Wag kang lalampa-lampa. Mas pagtatawanan ka nila!" Mas humigpit ang hawak ng lalaki sa aking braso.