Bana Sen Lazımsın (ZeyKer)

Part 1 : Seni Tanımıyorum

Sabah gözlerimi açmamla tanımadığım bir yerde olduğumu anlamam uzun sürmemişti. Dün geceye dair hatırladığım sayılı şey vardı. Mert’in benden ayrılması, fazlasıyla içmem, bir çocuğun dudağına yapışmam ve önüme çıkan spor bir araba.

Etrafıma bakındığımda yatakta uzanan birini gördüm. Sahi neredeydim ben? Hani farklı bir şey yapmış olsam ilk olarak üzerim giyinik olmazdı. İkincisi de bir koltukta yatıyor olmazdım.

Ayaklarımı koltuktan aşağı sarkıtıp düşünmeye başladım. Acaba şimdi sıvışsa mıydım? Yoksa çocuğun uyanmasını mı bekleseydim? Umm, çocuğun uyanmasını beklemek en iyisi. Hem dün gece neler olduğunu öğrenirim.

Ama asıl detayımız şu; annemler! Meraktan çatlamışlardır kesin. Polise de haber vermişlerdir. Ne yapacağım ben ya! Şimdi sıvışsam sanki gece onunla yatmış ve sabah erkenden sıvışmış kızlar gibi olurum.  Yok yok kalayım ben en iyisi.

‘’Günaydın.’’

Kafamı sesi duyduğum yöne çevirdiğimde çocuğun uyandığını gördüm.

‘’Günaydın.’’

Böyle sakin olduğuma bakmayın. Çocuğun afyonu bir patlasın gelsin sorular.  Çocuk yataktan kalkıp yanıma gelirken sadece çocuğu izliyordum. Yüz hatları fazlasıyla şekilli, vücudu inanılmaz derece de mükemmel.

‘’Şimdi kesin benim burada ne işim var diye düşünüyorsun.’’ dedi koltuğun ucuna oturarak.

‘’O kadar belli ediyor muyum?’’

‘’Fazlasıyla.’’ dedi ve gülümesedi. Wow! Gülümemesi bir kıza kalp krizi geçirttirebilecek derecede seksi. Ama o kız ben değilim işte. Derin bir nefes aldı ve devam etti. ‘’Şöyle anlatayım, sen dün muhtemelen sarhoştun. Ayakta zar zor duruyordun ve bir barın önündeydin. Karşına ben çıktım. İlk önce bana çıkıştın sonra bayıldın. Seni kaç kere uyandırmaya çalışsamda uyanmadın ve bende seni buraya getirdim.’’

Evet bu her şeyi açıklıyordu.

‘’Tamam o zaman teşekkür ederim.’’

‘’Önemli değil.’’

‘’Ben gideyim en iyisi.’’

‘’Bence kalabilirsin.’’

‘’Annemler, fazla paranoyaklar. Eve gidince çok çekeceğimi biliyorum. O yüzden erkenden gitsem iyi olacak.’’

‘’Tamam ben seni bırakırım.’’

‘’Gerçekten hiç gerek yok.’’

‘’Hadi yürü.’’

‘’Daha adını bilmiyorum.’’

‘’Kerem. Kerem Sayer.’’

‘’Zeynep.’’

‘’Soyadın?’’

‘’Seni tanımıyorum niye söyleyeyim?’’

‘’Sen bilirsin.’’

…

‘’Beni bıraktığın için teşekkür ederim. ‘’

‘’Önemli değil.’’

Çocuktan baya etkilenmiştim ama bir daha görüşmeyeceğimiz için boşuna umutlanmaya hiç gerek yoktu.