Birlikte yemek yemedik.
Bana okuldan çıktığımızda yemek yeriz dediğin günden üç gün sonraydı.
Senin evindeydik.
"Yoongi,ne zaman yemeğe çıkacağız?"
Gözlerini irileştirdin ve bana baktın. "Sikeyim,Jimin. Ben yemeği unuttum ve Hoseok'la dışarı çıkmak için plan yaptım."
"Ama senin zaten benimle planın vardı." İfadesizce söyledim.
"Ama Hoseok-"
"Hoseok o, Hoseok bu! Neden değerli Hoseok'unun yanına gitmiyorsun? Burada zaman harcayacağına git ve onu sik."
Yüzünün kasıldığını gördüğümde ne söylediğimi anladım. "Bekle,ben bunu söylemek istemedim." Rahatsız oldum.
"Hayır,düşündüğünü söyledin."
Sesin soğuktu.
"Yoongi, özür di-"
"Böyle şeyler söyleyemezsin,Jimin."
"Biliyorum,ben öyle söyle-"
"İstedin!" Bağırdın.
"Dinle,Min Yoongi,beni dışlıyorsun,kenara atıyorsun,garantilediğini düşünüyorsun. En iki arkadaşım olduğunu düşünüyordum ama artık okulda benimle konuşmuyorsun. Anlamıyor musun? Sen benim tek dostumsun. Hoseok da var ama o benim gibi birini arkadaş olarak kabullenmez. Sikeyim,her gün birileri tarafından sürekli kırılıyorum,ailemin bana ne yaptığını sadece sen biliyorsun. Ve daha fazla burada olmak istediğimi sanmıyorum. Lanet olsun,çok yalnızım. Sanki suyun içindeyim ama yüzmeyi bilmiyorum."
"Ne yani? Zavallı Kıçını teselli etmemi mi istiyorsun? Bunu anla,yapmayacağım."
Başımı eğdim,dizlerime baktım.
Özür dilerim.
"Ve Jimin?"
"Ne?" Sesim fısıltı gibiydi.
"Benim sana ilgi göstermem için çırpınman,zamanımı boşa harcamamı gerektirmez. O yüzden nefesini tut ve yüzmeye çalış."
Alay ettin.
Kendimden hiç bu kadar nefret etmemiştim.
