İntihar

2. Bölüm

Yanında Lu' yu bulamamanın verdiği acı onu yakarken ağzından yükselen bağırış bunu ifade etmeye yetersiz geliyormuş gibiydi. Serin, kararmış havaya baktı.
Haftalardır barda ikisi de farklı masalarda, arkadaşları arka odalara gittiklerinde, yalnız otururken onu izliyordu Can. Arada bir konuşuyorlardı ama bu ona yetmiyordu ve sonunda dün ona az da olsa yaklaşabilmişti.
Ayağa kalktı korkarak. Neredeydi? Ya ruhu gitmişse?
"LU!"
Yoktu. Duyguları boşalmıştı. Huzursuz bir acıyla.
Aslı ve Kerem' in öyküsü gibiydi bu. Tam kavuşacakken ayrılmışlardı. Ancak bir fark vardı. Aslı, yani Lu, aynı zamanda onları ayıran kötü kalpli büyücüydü. Kendini Can' dan ayırmıştı.
Hem aşık olunan güzel kız, hem de mutsuzluğundan diğerlerini ne denli üzdüğünün farkında olmamak nasıl bir histi acaba?
"Neredesin? Sen beni- beni- beni!" diye inledi Can, ancak kimse onu duymuyordu.
"Parçalıyorsun." diye devam etti.
Uzaklara baktı. Hem koşuyor, hem de nefes almak için uğraşıyordu. Soluklar onu zorluyordu ama dikkatini de dağıtıyordu.
Onsuz yaşayamıyormuş gibi hissetmesi doğaldı. İçinde dolanıp duran sevgisini verebileceği tek hem de tek kişi oydu.
Dere boyunca yürüdü. Kendini öldürmek istiyordu. Kötü kokular duyuyordu. Dereden gelen. İntihar ettiğinde, güzel kokan bir yerde ölmeyi hak edemeyecek kadar büyük bir günah işlemiş olacaktı ne de olsa.
Ya çamurlu sıvı sevdiği tek kişiyi götürmüşse?
"Ama dün iyi görünüyordun..." dedi üzüntüden çatallaşmış sesiyle.
Toprak yol ve dere... Dere oldukça sığdı. Lu' yu götüremezdi aslında ama mantıklı düşünemiyordu.
Onu gördü. Sırtı dönüktü, yüzü suya yapışmıştı. Yaşadığı şaşkınlıkla felç geçirebilirdi. Beklediği manzara bu olsa da, o yaşamdan kaçarken onu engelleyecek söz bulamayıp yaşamın ondan kaçmasına neden olmak...
Derenin kenarına, çamura atladı. Ayakları metrelerce yüksekten atlamanın verdiği yanarken Lu' ya doğru koştu.
Onu yüzüstü çevirdi. Tanınmayacak gibi görünüyordu. Yüzündeki çamurları temizledi.