Συνθέτοντας τον έρωτα... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 5ο~

Το βλέμμα του παρέμενε ειρωνικό καθώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τη θολούρα που εξαπλωνόταν σιγά-σιγά στο μυαλό μου. Οι ανάσες μου πιο βαριές πλέον έκαναν αισθητή την ένταση που είχε ήδη δημιουργηθεί μέσα μου, κάτι το οποίο ο Λεωνίδας αμέλησε. Θα ήταν άδικο για εκείνον να με προκαλέσει τόσο χωρίς να ξέρει σε τι θα μπορούσε να οδηγήσει μία τέτοια απότομη συμπεριφορά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να με προσβάλει με άνεση.

«Λεωνίδα, μπορείς απλά να με αφήσεις ήσυχη;» ζήτησα για άλλη μια φορά.

Απέφυγα να τον κοιτάξω γνωρίζοντας πολύ καλά την αντίδραση του εαυτού μου, σε περίπτωση που έβλεπε ξανά την ειρωνεία στο πρόσωπό του. Για καλή μου τύχη ξέρω πλέον πώς να διαχειρίζομαι τις κρίσεις μου, αναφερόμενη κυρίως στα ερεθίσματα που δέχομαι. Το πιο παράξενο όμως ήταν ότι τα δάκρυά μου δεν σταμάτησαν να τρέχουν στο πρόσωπό μου κάτι το οποίο κατάλαβε και ο Λεωνίδας. Με την άκρη του ματιού μου τον έπιασα να σκύβει το σώμα του για να κοιτάξει καλύτερα την δυσάρεστη όψη μου. Με το χέρι μου έπιασα το κεφάλι μου, κρύβοντας όσο μπορούσα το πρόσωπό μου, αλλά το δικό του χέρι, το παραμέρισε με θράσος.

«Δώρα, τι έπαθες;» ρώτησε χωρίς ίχνος ειρωνείας.

«Άσε με γαμώτο! Δεν καταλαβαίνεις;» του είπα έντονα.

Ο τόνος της φωνής μου ξαφνικά ανέβηκε σε ένταση και το σώμα μου άρχισε να θερμαίνεται υπερβολικά. Έκλεισα τη πόρτα του αυτοκινήτου και ανάβοντας τη μηχανή έφυγα από το μαγαζί χωρίς προορισμό. Ήθελα μόνο να ηρεμήσω από τη ξαφνική πίεση τόσο από τον Λεωνίδα, όσο και από το άρθρο που προκάλεσε τέτοια σύγχυση μέσα μου. Κάθε εικόνα του Χάρρυ μαζί της χτυπούσαν το μυαλό μου σαν συνεχείς σφαίρες. Ατέλειωτες. Λες και δεν χρειαζόταν να γεμίσεις ξανά το όπλο. Δεν ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για εμένα. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά είναι που με διαπερνάνε τόσοι πολλοί συνεχόμενοι πόνοι. Αλλά δεν είναι κάτι που συνηθίζεις. Ποιος είπε ποτέ ότι συνήθισε το πόνο μίας σφαίρας; Πόσες σφαίρες μπορείς να δεχτείς πριν ξεψυχήσεις; Η μεταφορική έννοια είναι ακόμα πιο δύσκολη. Καλείσαι να υποστείς το πόνο, όσες φορές κι αν τον δεχτείς. Φτάνεις σε σημείο να ζητάς απελπισμένα να τελειώσει, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Στη προκειμένη περίπτωση είχα και λίγη παραπάνω πίεση αν σκεφτεί κανείς την ειρωνεία και το ύφος του συναδέλφου μου. Παρά το γεγονός ότι στο τέλος έδειξε κάποιο αληθινό ενδιαφέρον, δεν έπαψε να με επηρεάζει η προηγούμενη αγενή συμπεριφορά του.