Συνθέτοντας τον έρωτα... [H.S. & X❤O]

~Κεφάλαιο 6ο~

«Δώρα! Ακούω!»

Η δυνατή φωνή του με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Νιώθοντας πλέον με τα χέρια δεμένα κάθισα στον καναπέ ξεφυσώντας. Είχα πάρει την απόφασή μου. Όσο λάθος κι αν ήταν, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, παρά μόνο να του πω την αλήθεια. Έχω ανάγκη το κολιέ, και αφού είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος για να το αποκτήσω, τότε έτσι θα γίνει. Εξάλλου, εμπιστεύομαι τον Λεωνίδα. Είμαι βέβαιη ότι θα παρατηρήσει και ο ίδιος τον κοινό πόνο που βιώσαμε ο καθένας στη δική του ζωή.

«Εγώ και ο Χάρρυ ήμασταν μαζί!» ξεστόμισα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η αντίδρασή του στο άκουσμα των λέξεών μου, δεν ήταν αυτή που περίμενα. Περίμενα να αρχίσει τις ερωτήσεις θέλοντας να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες. Ωστόσο αυτό που έκανε, ήταν να ανοίξει διάπλατα τα μάτια του στεκούμενος μπροστά μου χωρίς να πει καμία απολύτως λέξη. Έπρεπε όμως να περιμένω αυτήν την αντίδραση από γυναίκα και όχι από τον Λεωνίδα. Η συμπεριφορά του έκανε πολύ άβολη τη θέση μου, ειδικά όταν το μόνο πράγμα που λάμβανα από αυτόν δεν ήταν τίποτα άλλο από το να με κοιτάει σαστισμένος και αμίλητος. Ίσως να μην ήταν καλή ιδέα να του μιλήσω.

«Τι πράγμα;» ρώτησε.

Κατέβασα το κεφάλι μου νιώθοντας ένοχη. Όχι γιατί μόλις έμαθε κάτι το οποίο δεν έπρεπε να μάθει κανείς, αλλά γιατί θυμήθηκα τη κατάσταση στην οποία έχω φέρει τον εαυτό μου. Όλος ο πόνος που ένιωσα, ήρθε ξανά στο νου μου σαν μικρό τσίμπημα που ήθελε μόνο να ξυπνήσει τις αναμνήσεις μου. Συνεχώς προσπαθούσα και έλεγα στον εαυτό μου, απελπισμένα, να τα ξεχάσει όλα και να μην τον σκέφτεται. Αλλά ακόμα δεν μπορώ. Κάθε φορά συνειδητοποιούσα ότι μονάχα η σκέψη του ήταν αρκετή ώστε να σωθώ από την επικίνδυνη πραγματικότητα. Και τώρα, απλά καλούμαι να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια από όλα όσα έζησα μαζί του. Μου δίνεται η ευκαιρία να μοιραστώ με κάποιον τον έρωτα που βίωσα τόσο δυνατά, τόσο έντονα και μοναδικά.

«Εγώ και ο Χάρρυ ήμασταν μαζί!» επανέλαβα.

Αυτή τη φορά η αντίδραση του Λεωνίδα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Πριν το καταλάβω είχε βρεθεί δίπλα μου στο καναπέ και με αγκάλιαζε σφιχτά. Χωρίς να το σκεφτώ ανταπέδωσα στην αγκαλιά του, θέλοντας απλά να δεχτώ τη στοργή που ήταν τόσο πρόθυμος να μου προσφέρει. Όταν μετά από λίγο απομακρυνθήκαμε, στο βλέμμα του ήταν ζωγραφισμένη η συμπόνια. Κάποιος θα έλεγε ότι με λυπάται, αλλά γνωρίζοντας τον Λεωνίδα, τουλάχιστον σε τέτοιες καταστάσεις, ήξερα πολύ καλά ότι μόνο λύπηση δεν αισθανόταν για εμένα.