The Alfa and me

hoofdstuk 12

Sterre

We zijn nu al weer een paar dagen veder, en nog steeds heb ik geen eten gehad of is er iemand bij me komen kijken. Ik voel me boos worden, waarom zijn mijn ouders hier nog niet? Of mijn vrienden? Of beter gezegd de politie, kunnen die helemaal niks. Ik kijk boos voor me uit, mijn aandacht wordt getrokken door zware voetstappen, ik kijk langzaam naar links naar de deur van mijn cel en zie de bewakers staan die me ook gevangen hadden genomen, en die ik hier al vaker had zien staan. Hij opent de cel en loopt naar binnen toe. Ik kijk hem woedend aan, als hij nog dichter bij komt steek ik mijn armen uit om hem tegen te houden. ''blijf daar!'' schreeuw ik boos en voel dat er iets verandert in mijn lichaam, ik begin rillingen te krijgen en sluit even mijn ogen en open ze daarna weer, mijn zichtveld is beter geworden. Ik kijk boos naar de man voor me die steeds dichter bij komt ''ik..zei..blijf..daar..staan!'' sis ik woedend met mijn tanden op elkaar geklemd. Hij begint sarcastisch te lachen wat mij nog bozer maakt. Ik beweeg mijn hand iets en zie hem een seconde later door de lucht vliegen, door de opening van de deur tegen de muur die er nog een paar meter achter staat. Ik hoor hem een harde kreun uit blazen. Ik grom dierlijk en kijk naar de rest van de groep die aan de grond genageld staat af te wachten wat er gaat gebeuren. Ik zet een stap in de richting van de groep die gelijk aan de kant gaat ''nog iemand?'' schreeuw ik naar hun. Ze houden allemaal zwijgend hun mond. ''mooi!'' zeg ik en loop langs hun heen naar buiten toe. Als ik boven aan de trap sta kijk ik om me heen en begin ik weg te rennen het bos in, zolang ik hier maar weg kan komen.

Na wat uren lijkt te hebben gerend laat ik me moe tegen een boom aan zakken. Ik voel een vlaag van vermoeidheid over me heen trekken en kan met moeite mijn ogen open houden, ik weet beter, ik weet dat ik er tegen moet vechten want ik wordt achtervolgt maar het lukt me niet. Ik geef het op en wordt mee getrokken de duisternis in, ik val in slaap tegen de boom.

Ik zie opeens een vel wit licht en knipper druk met mijn ogen om er tegen te kunnen, als mijn ogen gewend zijn kijk ik rond. Ik was hier al een keer eerder geweest. Maar ik weet niet meer wanneer en wat ik hier deed. Ik draai me om als ik een warme vriendelijke stem hoor. ''Hallo Sterre, ik moest je hier heen halen voor je eigen veiligheid'' zegt de maangodin. ''Wat is er aan de hand dan?'' vraag ik en kijk naar haar, wat moest ik hier mee? Hoe kom ik hier weg? Ik wil naar huis naar mijn ouders, mijn broers die me altijd zouden beschermen. ''kom dan laat ik je het zien'' zegt de maangodin die haar hand daarna naar mij uitsteekt, ik pak hem twijfelend aan en loop met haar mee. Zodra ik haar hand aan raak voel ik tintelingen en rillingen door mijn lichaam trekken ''Wat is dit gevoel?'' vraag ik aan haar en trek geschrokken mijn hand uit die van haar ''Dat mijn lieve Sterre is onze band, jij bent de enige die hem kan voelen. Want jij bent een bijzonder meisje. Maar dat leer ik je nog wel. Er is nu iets veel belangrijkers'' zegt ze en wijst naar een soort van gat wat nu zwart is. Ze zwaait een keer met haar hand in de lucht en ik zie het bos waar ik was, de bomen, ik zie me zelf daar zweven in de lucht met een blauwe gloed om me heen. Ik kijk veder en zie de bewakers van vanmiddag bij me staan met nog meer mensen, en de man die ik al wel eens eerder had gezien, en het ergste wat ik zie zijn wolven. Heel veel wolven die er om heen staan. Waarom? Ik kijk naar mijn tante ''Wat is er aan de hand? Hoe hebben ze me kunnen vinden?'' vraag ik bang ''Stuur me alsjeblieft niet terug naar hun dat wordt mijn dood!'' zeg ik bang en voel tranen prikken in mijn ogen en voel ze al snel over mijn wangen rollen. ''Nee, lieverd niet huilen, het komt allemaal goed. Ik stuur je niet terug naar hun. Ik red je van hun. Je hebt speciale krachten en die hebben hun ook al gemerkt. Je moet terug naar je ouders en je broers. En naar Blake'' zegt de maangodin. Ik knik langzaam ''graag ik wil heel graag terug naar huis'' zeg ik en kijk naar haar. ''Maar hoe moet ik thuis komen? Hoe kom ik weer bij jou?'' vraag ik hard op. ''Dat mijn lieve Sterre leg ik je allemaal nog wel uit. Ik kan je altijd bij me brengen. Op welk moment dan ook. Maar nu mijn meisje breng ik je veilig naar huis. Het zal een paar dagen duren voor je dit keer terug bent maar ik beloof je dat alles goed komt'' zegt de maangodin en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik kijk naar haar ''bedankt'' zeg ik nog zacht voor het licht weer zo vel wordt dat ik mijn ogen dicht moet knijpen. Ik voel nog dat ik ergens op de koude grond terecht komt voor ik mijn ogen dicht doe en in een coma val. Niet wetend waar ik ben of wat er gaat gebeuren. Het enigste wat ik zie is duisternis waar geen eind aan komt. 

_________

Geschreven op 13-7-2017

Dit weekend komen er meer hoofdstukken en de personage's :)

Graag een Sterretje en een reactie zou leuk zijn.

xxx