Kalp Atışı

Kalp Atışı - 5.Bölüm -

Bunca yıl annemin çektiği acıyı biraz olsun çekmesini istediğim için beni suçlayamazdı hiç kimse öyle değil mi? Söylediğim kelimeler bir iğne gibi canını yakmış , bir ok gibi saplanmış olmalı ki hiç bir şey demeyip hastane odasından çıktı sonuçları ne olursa olsun annemi üzen adamı üzerdim bu babam olsa bile yüzümü anneme çevirdiğimde söyleyeceklerine tabiki de hazırlıklı idim.

Seni ben böyle yetiştirmedim Süreyya saygı boyutlarını aşmaman gerektiğini biliyordun o senin babalık yapmamış bile olsa baban bunu hiç yasa hiç bir kanun değiştiremez dediğim de kıpkırmızı gözler ile baka bakıyor içimi yarıp geçiyordu o adamımı savunuyordu bana? Hiç gülecegim yoktu.

Bana o adamımı savunuyorsun seni annesiz bırakan bir adamımı savunuyorsun anne, beni istemeyen adamımı savunuyorsun söyle bana onu mu savunuyorsun beni hiç istememiş sormamış soruşturmamış bir adamı savunmakta neyin nesi? Keşke keşke beni dünyaya getirmeseydin dediğim de sesimin volünü baya yükseltmiş kapıyı vurup çıkmıştım umrumda değildi beni istemeyen adamı savunmamayı öğrenmeli idi. Biraz gözlerini korkutma amacı ile telefonumu kapatıp yürümeye başladım sahil boyunca anneme iyi geldiği gibi deniz havası bana da iyi geliyordu saatler geçmiş hava kararmaya yüz tutmuştu..

Annem bunca yıldır bana bir babanın eksikliğini hissettirmedi ama bu içimde ki boşluğu doldurmasına yetmedi bir şeylerin farkına vardığım yaşlar da anneme hep bakardım ve çocukluk aklı işte hep anneme sorardım Biz neden eksiğiz derdim herkesin yanında bir kişi daha olurdu ama biz annemle hep iki kişiydik annem bu hayatı bana iki kişilik yaşatmak istese de bu boşluk bir annenin varlığı ile dolmak bilmeyecekti herkesin bir tarafında babası olurdu diğer tarafında annesi işte benim hep sol tarafım boş kalmıştı çocuktum Baba,Baba.. diye  bağırıp ağlayarak uyuduğum geceler hatırlıyorum bu süre içinde annem kaç kere ağlamış 7 seneden sonrasını sayamaz olmuş artık ağlamamaya başlamıştım okula başladığım ilk zamanlar bana babamı sorduklarında gizli gizli ağlıyor bunu anneme belli etmiyordum sonra Alıştım ilkokul bitti ortaokula geçtiğim de büyüdüm aslına bakarsanız Babası olmayan hangi kız çocuk olmuştur ki öyle değil mi? Ben hep büyüktüm kendimi bildim bileli ama kalbim hep çocuk kalmıştı kırılgan, narin...

Liseye geçtiğimde erkeklerin ilgisini çeken bir kız olmuş fakat babamın annemi bıraktığından dolayı hiç bir erkeğe güvenemez olmuştum çünkü hepsinin kalıbı aynı idi belli bir süre takılıp bırakmak sonra sonrasını düşünen hiç yok, anlayabiliyor muyum bir babanın yokluğunu.

Güveniniz eksik.
Kalbiniz yarım.
Bir tarafınız daima boş.
Kızgın değilim kızgınlık geçer de kırgınım ona beni istemediği için beni ölüme yakıştırdığı için beni öldürmek istediği için ona kırgınım..

Her şeyin bir nedeni olurdu da kendisine zararı dokunmamış bir cana hele ki kendi canından bir cana ölümü yakıştırmak bunu hiç bir insan bir kan pıhtısıyken haketmezdi hayat ile mücadelem bir kan pıhtısı iken başlamış ve hala devam ediyordu beni acıtan Annemin bunları bile bile bana o adamı savunuyor olması idi tamam hala seviyor olabilir sevgisine saygım var ama benim bu gözlerim onun her gece farklı ağlayışlarına şahit olmuştu bunları unutmam mümkün değildi hele ki birinin unutturması...

İlk kelimem varlığını bilmediğim birisine seslenmek ile olmuş ilk kelimem Baba olmuş belki bir televizyon programında duymuş olabilirim çünkü annem sürekli işten kalan zamanlarında televizyon izlerdi ama büyük ihtimalle beni de götürmek zorunda kaldığı işyerinde duymuş olmalıyım çünkü günün yarısını orda geçiriyordum nasıl olsa bana çocukluğumu yaşatamayan o adama sadece kırgınım yılların telafisi olmayacak olması imkansız..

Oysa resimleri ile büyümüş bir kız çocuğuydum ben benim kime ne zararım ne yüküm olabilirdi ki, tamam annemi sevmemiş olabilir kimse kimseyi sevmek zorunda değil ama neden o halde ben oldum birkaç saniyelik zevkten başka bir şey değil miydim oysa isterdim birbirini seven iki insandan olmayı dediğim gibi hayatta ki sınavım daha rahime düşmeden başladı ve bitmiyordu.

Babama benzerdim şıp demiş burnundan düşmüştüm kopyala yapıştır misali tıpa tıp aynısı keşke yaşadığım bu 19 yıllık ömrüm de bir saniyelik babalık yapmış olsaydı gam yemem affederdim ama ne yazık ki bunca sene bu içimde ki boşluk benimle bir ömür gidecekti acaba bir gün beni biri sever miydi? Annemin babamı sevdiği gibi.

Belki bir gün sevilirdim
Belki bir gün saçlarımı okşayan biri olurdu hayatım da kim bilir.