Forbidden Love (Ghost Suitor Love Story)

Chapter 37 : I Won't Give Up

PAOLO : Patricia naman eh *sabay yakap* 

PATRICIA : MANYAK !! *sabay sampal*

PAOLO : DOC , anong nangyare ??

DOC : Amnesia, caused by severe fracture near her head. Kaya sya walang maalala gawa ng nabangga sya .

PAOLO : Ha ? Bakit ? 

DOC : In short , naalog yung utak nya kaya nakalimutan nya yung iba nyang memories. 

PAOLO : Meron pa po bang ibang paraan upang mabalik yung alaala nya ?? 

DOC : There is a way , kaylangan lagi nyo syang icomfort para umayos yung pakiramdam nya, for her to feel safe and secured. Bonding upang bumalik ang aalaala nya ?

PAOLO : Hanggang kailan ? *pagalit*

DOC : We can never tell . 2 , 3 months . Even a year . Or never. 

PAOLO : Never ? As in hindi na maibabalik yung memory nya? *natakot*

DOC : Precisely , all we can do is pray. Pray for fast recovery of her memories. *sabay talikod*

PAOLO : *tumingin kay Patricia at umupo sa isang sulok at umiyak*

PATRICIA : *tumingin kay Paolo * Bakit ka umiiyak ?? *nagtaka*

PAOLO : Ha ? *dumikit kay Patricia *

PATRICIA : Bakit ka umiiyak ?? 

PAOLO : Uhm.. Uhm.. Anong gagawin mo kapag yung taong mahal mo , nakalimutan ka ? *paiyak*

PATRICIA : Aba eh kung ako yon , ipapaalala ko sa kanya kung anong meron kami dati. *malakas na sinabi*

PAOLO : Madaling sabihin , pero mahirap gawin. 

PATRICIA : Kahit kailan wag kang mawawalan ng lakas ng loob. ! Tanda ko non sabi ng mama ko . “ Don’t Give Up “ kaya dapat gawin mo rin yon.

~'Biglang sumingit si Samantha.

SAMANTHA : Hi Patricia , ako nga pala si Samantha ang Bestfriend mo.

PATRICIA : Best naman eh  Bakit ka ganyan ? Mukha tuloy aaakong may amnesia sa ginagawa mo. 

SAMANTHA : Paolo , iwan mo muna kami *sabay tingin kay Paolo *

[ PAOLO ] –Hindi ko nakaya ang sakit sa loob kaya tumayo ako at umalis sa kwarto at dahil na rin sa sinabi ni Samantha. Bakit ganon ? Siya naalala nya ako hindi ?? Umupo ako sa hallway ng Ospital at doon nag iiyak. Iyak na parang nawalan ulit ng isang nobya. Nawalan ng minamahal. Parang paulit ulit , paulit ulit na tinanggalan ng mahal sa buhay. Ng biglang merong isang lalakeng dumaan sa harapan ko na nakasuot ng isang uniporme ng Doctor. Alam kong pamilyar ang mukha nya. Kaya sinundan ko ito. Habang sinusundan ay di ko na naiwasang magtaka kaya tinanggal ko sa mukha nya ang mask na nasa bibig nya at nakita ko ang mukha ni Michael. 

PAOLO : Anong ginagawa mo dito ?? 

MICHAEL : Wala. Napadaan lang. 

PAOLO : *napagkuro na ni Paolo na siguro si Michael ang dahilan ng pagkakabangga ni Patricia * Ikaw ba ang dahilan ng pagkakabangga ni Patricia ? 

MICHAEL : Ha ? 

PAOLO : Ikaw ba *sabay hawak sa braso na akmang sasapakin*

MICHAEL : Kung sabihin kong ako. May magagawa ka ba ? 

PAOLO : Bakit ? Bakit mo ginagawa ito ?? *patanong*

MICHAEL : DAHIL KAHIT KAILAN HINDI PEDENG MAGKATULUYAN ANG PATAY NA SA BUHAY PA !! *pasigaw*

PAOLO : Pero buhay naman ako at buhay rin sya. 

MICHAEL : Yan ang akala mo. Buhay ka nga sa lupa , pero hinihintay naman ng Langit ang kaluluwa mo. Alam kong mali ang desisyon ko nung una, na gawin kang tao pero hindi ko alam na ito ang kahahantungan nito. Kaya ako, bilang isa sa mga taong naatasan na piliin kung sino ang mamatay at mabubuhay ay sisirain ang kasalukuyan upang maayos ang hinaharap.

PAOLO : So sisirain mo ang tadhana ??

MICHAEL : Kung ayon ang nararapat , para hindi ako matanggal sa posisyon ko. Upang hindi magdulot ng isang delubyo. Dahil sa oras na magkatuluyan kayo, magugunaw ang mundo at hindi mo na ito maibabalik. 

PAOLO : Hindi yan totoo . Paano mo naman nasabi iyan ? 

MICHAEL : Dahil isa yon sa mga nakasaad na batas ng kalangitan.

PAOLO : Pero paano kung hindi masira ang mundo sa pagiibigan namin ? Walang madudulot na masama kung hindi susubukan .

MICHAEL : So balak mong sirain ang mundo kapalit ng pagiibigan ninyo ? Kasakiman ang ninanais mo. 

PAOLO : Pero baka mabago ang Faith, ang Destiny kapag nangyare iyon. 

MICHAEL : Walang magbabago. Binura ko na ang isipan niya , tinapon ko ang mga memorya nya. Sa malayong parte ng mundo. Na kung saan kahit ikaw ay hindi makakapunta. *biglang naglaho*

PAOLO : HINDI !! *pasigaw*

~~Naalala ko ang Pendant na binigay ni Tita Mary sa akin, na iilaw ito kapag mahal ka ng isang tao. Dali dali kong kinuha ito at pumunta sa kwarto ni Patricia. Sinuot ko sa kanya agad ito at nag intay.

PAOLO : Please Lord. Umilaw ka , umilaw ka. 

~~Nagintay ako , pero walang nangyare . Parang nabura na nga nya ang memory nito. Nawala na ang mga alaala , mga masasayang alaala.