It Began as a Mistake! #BC2018

Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ

"Σπίτι μου... σπιτάκι μου..." φώναζα ενώ αγκάλιαζα το κρύο πάτωμα με στοργή όταν με διέκοψε ο δίδυμος αδερφός μου Μάριος.

"Πες μου έναν γαμημένο λόγο που έχεις απλωθεί σαν τον τραχανά εκεί κάτω μιξοκλαίγοντας και με έχεις αφήσει να κουβαλάω και τις δικές σου κούτες μέχρι το φορτηγό." με ρώτησε φανερά εκνευρισμένος κοιτάζοντάς με με τα γαλανά μάτια του.

Αφού πρώτα σηκώθηκα από το πάτωμα απαξιώνοντας τον, κατευθύνθηκα στην μέση του σαλονιού μας και συνέχισα τον μονόλογό μου αυξάνοντας την δόση δραματικότητάς μου.

"Σπιτάκι μου που πηγαίνω η κακούργα και σε παρατάω μόνο..." φώναζα πιο δυνατά χτυπώντας παράλληλα τα χέρια μου μεταξύ τους με αποτέλεσμα οι εργάτες της μεταφορικής να γελάσουν.

"Καλά γελάστε αλλά μία μέρα θα παρακαλάτε για ένα συλλεκτικό αυτόγραφό μου." τους απάντησα αποφασιστικά και αυτή την φορά γέλασε και ο Μάριος μαζί τους.

"Μέχρι τότε μαντάμ, σου προτείνω να κουβαλήσεις καμιά κούτα και να σταματήσεις να βασανίζεις την υποκριτική." μου ανταπάντησε ένας εργάτης με ειρωνικό ύφος δίνοντάς μου μία κούτα.

Αμέσως ακούστηκαν τα χαρακτηριστικά "Οοοοοο" από τους εργάτες και τον αδερφό μου ο οποίος το απολάμβανε χωρίς να νοιάζεται για τα λεπτά αισθήματά μου. Όμως δεν ανησυχώ, γιατί με το άξεστο γουρούνι θα τα πούμε στο καινούριο μας σπίτι.

"Τουλάχιστον παριστάνεις ωραία τον ρόλο της φώκιας." μου ψιθύρισε στο αυτί ο Μάριος ξεφεύγοντάς του ένα γελάκι.

Για όσους έχουν μπερδευτεί μετακομίζω οικογενειακώς στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Καισαριανή, μετά από μία πρόταση συνεργασίας που έγινε στους γονείς μας από μία μεγάλη εταιρία, οπότε αναγκάζομαι να αποχωριστώ ότι έχω αποκτήσει στην Ξάνθη όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν πολλά θετικά της μετακόμισης μας στην πρωτεύουσα και αυτό είναι κάτι μου με χαροποιεί αλλά ταυτόχρονα με αγχώνει, μιας και τα πάντα θα είναι εντελώς άγνωστα και πρέπει να προσαρμοστώ, πράγμα που ακούγεται εύκολο στην θεωρία όμως δύσκολο στην πράξη.

Πήγαινα την κούτα στο φορτηγό, καθώς προσπαθούσα να σκεφτώ πώς θα πάρω φαντασμαγορική εκδίκηση από τον εργάτη και την παρέα του, όταν ξαφνικά πρόσεξα τι κρατούσε ο μικρότερος αδερφός μου Χάρης. Αυτό ήταν!
Παράτησα την κούτα στο πεζοδρόμιο και έτρεξα προς το μέρος του.

"Χάρη νομίζω πως η μαμά θέλει να πετάξει όλα τα DVD με τα ζουζούνια γιατί πιστεύει πως μεγάλωσες πια." του είπα με ύφος τρομοκρατημένο και αυτός μου έδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη τους καφέδες των εργατών.