Skrepentuten [Ongoing]

[11]

CHAPTER ELEVEN

Nanatili ako sa loob ng gallery dahil alam kong nag aaway na sila. Hindi ko talaga inaasahan na magiging ganto ang mangyayari. Pupuntahan ko ba o dito nalang ako? Hindi ko alam kung dapat ba akong mabahala. Hindi ko kasi talaga alam kung ano na ang nangyayari sa kanila. Basta ang alam ko lang, hindi dapat nangyayari to.

Nagdesisyon ako nasumunod sa kanila dahil nag-aalala na talaga ako at bago pa ako makalayo, nakasalubong ko na si Sam na mangiyak-ngiyak. Tumigil siya at tumingin sakin. Kitang kita ko sa mga mata niya na nasaktan siya then tears swelled up in her eyes. Tumakbo siya papunta sakin, nilagay ang mga kamay niya sa mukha niya at nilapat ang ulo niya sa dibdib ko at tuluyang umiyak.

My heart felt this aching pain from seeing someone you love get hurt. Gantong ganto 'yung itsura ni Mama nung iniwan kami ni Papa. Wala akong nagawa noon and this time, may gagawin na ako.

I hugged Sam tightly wishing that she would feel the warmth of my sympathy. I closed my eyes and said,

"I won't let anyone hurt you again." 

At that moment, she stopped crying.

I smiled. Still hugging her, I looked at her.

Her hair is messed up, her nose is clogged because of crying but that doesn't make her less beautiful.

I ran my fingers down to her cheek and tucked her hair behind her ear. Seeing her like this hurts but knowing that my words made her feel better makes me happy.

She looked at me, eyes blood red.

Tears are still swelling in her eyes but I can clearly see that her eyes are saying that she's in deep gratitude. Those are the same eyes that told me that someone actually cared, the eyes that showed me that love is not impossible and the eyes that made me fall in love again.

She pouted and lunged, trying to hug me. Muntikan na kaming ma- out of balance, buti nalang magaling ako. She regained her posture looking embarassed, but that doesn't stop her from hugging me. 

"Thank you, Addy. Buti nalang andito ka." and she held me tighter. 

That was a spectacular and magical moment. And from that, I just realized that you don't need to know what happened to make someone happy. Just being there for them is enough. 

I held her face and wiped away her tears.

"Osha, tahana. Mawawalan ka ng gana kainin 'yung ice cream mamaya niyan sige ka." At napangiti naman siya.

Kinuha namin 'yung mga bag namin at nagpaalam kay Dewey. 

"Pre, pasensya na kay Karl ah? Hindi ko alam kung bakit nagkaganun 'yun. Pasensya talaga. Intindihin mo nalang. Nga pala, nauna na 'yung MICK. Sinundan ata nila si Karl e. Ingat kayo ah. Ingatan mo si Sam." At tuluyan na kaming umalis.

Paglabas na pag labas namin ng bahay nila Dewey, akala mo mga secret agents kami na nasa isang mission. Ang lakas maka pelikula. Tago dito, tago doon. Tingin sa likod, tingin sa harap. Malapit nang mag 7PM nung umuwi kami kaya kailangan namin magmasid sa paligid. May mga teachers parin ng gantong oras. 

Kahit na alam naming delikado ang ginagawa namin, naging masayang experience ang pagtatago namin. Dangerous but fun ika nga. Pag dating namin sa pinaka dulo, nag prisinta na ako kay Sam na ihatid siya. Tutal, pwede naman naming lakarin at for sure, 'yung 7-11 na malapit sakanila, wala nang teacher. (Hehehe, sisihin niyo sila Irwin kung bakit ko alam 'yung mga ganto. Bad Influence! Tinuturuan ako paano maglakwatsa! Hehehe. Peace!)

Naging matiwasay ang paglalakad namin pauwi knowing na safe kami dito. Tuloy parin ang harutan namin ni Sam habang naglalakad.

Sa sobrang likot namin, muntikan pa siyang mabunggo ng tricycle buti nalang, naagapan ko.