Skrepentuten [Ongoing]

[Bonus] Wise words from MICK

*Note: Everything that is in this chapter, has no relevance to the flow of the story. Kaya pwede tong iskip. Pero, mas masaya kung babasahin niyo din.

ADDY'S POV

Simula nung lumipat ako dito sa Angono, ang MICK na talaga ang nakasama ko. Ewan ko ba, meron talagang iba sakanilang apat e.

Kung titignan mo sila, apat na sobrang magkakaibang ugali. Isang maingay na madalas na tinatawag na manyakis, isang chinitong matalino, isang napaka lupit na joker at 'yung isa napaka social at talagang feeling mo comfortable ka pag kasama siya.

Madami akong natutunan sa magkakaibigan na to, naturuan nila ako na hindi mo kailangan ng maraming kaibigan para maging masaya. Oo, mas okay kung marami, pero mas okay na onti pero, tunay naman. Quality over Quantity ika nga.

Kay Kim, natutunan ko na gawin ko lang kung ano gusto kong gawin. Sakanya ko nakita 'yung 'WAPAKELS' attitude and that's something na talagang ikinatuwa ko sakanya. He doesn't care what other people think and dahil sa ugali niyang ganyan, naipapakita niya 'yung totoong siya.

"Brad, no offense ah. Hindi ka ba nahihiya sa mga ginagawa mo?" Tanong ko kay Kim.

"Hahaha! May hiya rin naman ako! Pinapakita ko lang talaga kung sino ako. I don't need to please everybody. Learn from my mistake pre." at sabay inakbayan ako ni Kim habang naglalakad.

"Mistake?" Curious na tanong ko sakanya.

"Oo brad. Mistake. The biggest mistake I've ever done is to try to please everyone. It did more harm than good." At kitang kita sa mukha ni Kim na nanghinayang siya.

"Bakit naman? Diba, as a human, hinahanap natin 'yung acceptance ng mga tao? Lalo na dun sa mga taong gusto mong magustuhan ka nila."

"Yes. That's how everyone feels, bro. I've been there. Pero ang nangyayari diyan, you end up worrying about them too much at dahil sa urge mo na iplease ang mga tao, ikaw mismo nagbibigay ng restriction sa sarili mo in a sense na hindi mo magawa 'yung mga gusto mong gawin, hindi mo masabi gusto mong sabihin dahil iniisip mo 'yung iisipin ng iba."

"Parang ang hirap naman kasi na hindi ka matanggap ng taong gusto mo, Kim. Ginagawa ko naman lahat para mapansin ako, pero wala talaga."

"And that's the reason why you should just be yourself. You try to please them/her too much that you cloud your own judgment. Ginagawa mo nalang kung ano 'yung maganda sa paningin ng iba. E paano kung ayaw pala nila/niya ng ganun? Gusto niya 'yung taong unique at hindi katulad ng iba? Paano niya malalaman kung parati mo nalang tinatago 'yung tunay na ikaw? Labas na brad." Sabay tapik sa balikat ko.

"E anong gagawin ko kapag napupuna nila 'yung mga mali ko? Grabe naman kasi sila"

"Addy, tandaan mo to. This is your life, not theirs. Keep doing what makes you happy. They don't know what's best for you at lalo na wag na wag kang magpapaapekto sa sinasabi ng iba. Icriticize ka man nila, take those criticisms and use them for your own advantage. Change for yourself, hindi 'yung babaguhin mo sarili mo para matanggap ka nila. Besides, people are too absorbed with their own thoughts. So, most probably, parehas kayo ng iniisip. Parehas kayong napaparanoid sa iniisip ng iba, in other words, mas conscious kayo sa ginagawa niyo at hindi sa ginagawa ng iba. Remember, 'yung mga tao sa paligid mo, tatanggapin at tanggapin ka kung sila 'yung para sayo."

After that conversation with Kim, I realised why kung ba't ang ingay ingay niya, kung bakit parang wala siyang pake sa nakakakita sa kanya. He taught me a valuable lesson na happiness is not found from the acceptance of others, kundi from the acceptance of yourself.

I remember, nung nag aaway away na sa loob ng classroom, as usual, si Kim todo salita 'yan, pero sa buong MICK, isa sakanila, sobrang kalmado at tahimik lang.