Kelebeğin Gölgesi

'' Ölüm gelecek diye acı çekmek en büyük aptallıktır. Ölüm varken biz yokuz. Biz varken ölüm yoktur. Onunla hiç karşılaşmayacağız. '' diyor Epiküros. Ona inanmak isterdim. Ancak içinde olduğum durum ölümün beni tekrar bulduğunu gösteriyordu. Katilimin adımları okulun boş koridorlarında yankılanıyordu ve ben girdiğim dolapta sobeleneceğimden emin bir şekilde oturuyordum. Gerçekten birşeylerin değişeceğine nasılda inanmıştım.. Herşey o kadar mükemmel gidiyordu ki.. Hayal kırıklıklarımın parçaları kalbime batıyordu. Bu kez beni ölümden kurtaracak bir kahramanım da yoktu. Onunla tek başıma yüzleşmeliydim. Onu yenemeyeceğimden emin bir şekilde dolaptan çıktım. Koridorun sonunda dikilmiş dolaplara bakıyordu. Ve beni gördüğünde dudakları herzamanki uğursuz şekline girdi. Yanıma yaklaşırken titrememek için odaklanmaya çalışıyordum. " Meleğim niye saklanıyorsun ? Sana zarar vermeyeceğim. Kurtarılman gerekli ve sonunda cennette beraber olacağız. Sana sevgimi vereceğim. Sana istediğin tüm o aptal duyguları sunuyorum. Beni bu kez kendinden uzaklaştıramayacaksın. Hayır hayır.. Bu son. " Gözlerine bakamıyordum ancak şeytanın beni oradan izlediğine emindim. Beni omuzlarımdan yere itip elindeki silahı üzerime doğrulttuğunu görecek kadar gözlerimi aralamıştım. Daha sonra ölümün gelmesini bekledim. Hayatımın gözümün önünden geçmesine izin vermeyerek ölürken huzuru bulmayı planlıyordum. Silahın gürültülü sesi beynime dolarken beklediğim şey acıydı..