Leven is een gedicht

Gebroken liefde...

Gebroken liefde ...

----------------------

Het spijt mij mama,

dat ik je zoveel verdriet heb aangedaan;

als ik je zag huilen

sneed er een mes door mijn hart.

Maar als jij mij kwetste,

ging er een steek van pijn

door mijn hele lichaam...

Want dikwijls verdiende ik het niet

om gestraft te worden.

Als jij mij pijn deed met je woorden,

dan waren het als zware,

striemende zweepslagen,

die neerkwamen op mijn hart...

Als jij me daadwerkelijk verwondde,

dan keek ik naar jou

met grote angst in mijn ogen...

Je brak mijn geest

en mijn hart versmold

van grote droefheid,-

het werd vertrapt

als was het een stuk papier,

verscheurd in jou handen...

.......................................

Jaren heb ik hiermee geworsteld,

met mijn verwarde geest,

vermoeide hart...

Ik wist niet wat liefde was,-

toen ik klein was,

noch toen ik opgroeide...

Dikwijls miste ik de warmte

en gezelligheid in ons huisje,

tussen ons beiden;

de verbondenheid die er toch moet zijn

tussen een moeder en dochter...

Je hebt mij dikwijls geknuffeld,

mij tegen jou aangedrukt;

dikwijls zei je tegen mij:

" Ik hou van jou...!"

Ik geloofde dat,-

ja,wilde dat geloven...

.......zo graag .......!

......................................

Maar dan gebeurde er weer iets

wat al die gevoelens van liefde

onder mij wegvaagde,-

......waarom toch mama,

..........waarom....???

Ik vraag mij dat dikwijls af,

het blijft knagen aan mijn geest...

Als je uitviel tegen mij

of je nam pillen,

dan voelde ik mij schuldig...

Liep je weg,

liet je me alleen,-

dan was ik vanbinnen

kapot,gebroken...

En ... als IK die dingen deed,

dan voelde jij hetzelfde mama...