Leven is een gedicht

De tijd van toen...

De tijd van toen ...

---------------------

Vol weemoed denk ik terug toen,

aan parken,bloemen en het groen,

. aan stilte,rust,-het is verdwenen...

De treinen reden toen op stoom,

het lijkt nu alles slechts een droom,

.-de huisjes ruw gebouwd met stenen...

De mensen kenden toen elkaar,

ze stonden voor elkander klaar;

. men was geen vreemde onder velen.

Het leven,eenvoud en geluk,

men werkte hard,maar zonder druk;

. men kende ook nog samen delen ...

.

Dit is nu allemaal vergaan,

het verleden is voorgoed gedaan;

. de stilte is al lang vervlogen...

Men leeft nu ieder voor zichzelf,

een groot huis,'n echt gewelf...

. We kunnen amper elkaar gedogen...

.

Maar ach,het zijn nu slechts herinneringen;

...de tijd van toen die is voorbij,-

...wat voelde wij ons toch zo vrij,-

wat oud was maakt plaats voor nieuwe dingen...

.

Maar is het beter in deze tijd,

waar menigeen elkaar benijd ?

. Ik zie de mensen alsmaar lopen...

De ene kent de ander niet,

men doet of men elkaar niet ziet;

. we sluiten deuren en doen niet open...

Als eenling lopen wij nu rond,

ons hoofd gebogen naar de grond;

. -wij zijn zoveel al lang vergeten...

De toekomst stress en heel veel druk,

het maakt een eind aan ons geluk,-

. maar ach,we willen het niet weten...

.......

... Het was allemaal zo mooi,

we speelden samen in het hooi;

. en ja,ook verstoppertje spelen.

We trokken heimlijk aan een bel,

we liepen samen weg heel snel;

. ravotten,samen knikkers delen ...

.

Maar ach,we houden vast herinneringen;

.een huis was toen nog echt 'n thuis,

.voor het eten, 'n gebed en kruis;

het zijn allemaal van die kleine dingen...

    ----------------------------------