Leven is een gedicht

EEN VERHAAL...

EEN VERHAAL ...

----------------------

Een wandeling in het park,met een groep vrienden en vriendinnen.

De zon stond hoog aan de hemel en strooide haar

warme stralen kwistig in het rond. Een licht,koel briesje

beroerde onze gezichten. De bomen stonden statig

rechtop en de zachte,lief'lijke wind deed de blaadjes

vrolijk dansen. Takjes wiegden traag en lichtjes heen

en weer.

Het gras was als een schitterend groen pallet,nog maar

pas gemaaid, en de bloemen,her en der,in prachtige

perkjes,stonden deinend met hun kopjes rechtop,-

toonden fier hun mooiste kleurenpracht,hun lieflijke

geuren verspreidend als een teder parfum, beroerend

onze neuzen...

........

Ouders met hun baby's wandelden,rustig pratend en

genietend van het mooie weer, slenterend op de wandelpaden en keken in het rond. Sommige baby's

lagen in de koets of buggy of werden gedragen door

hun vader of moeder. Vele baby's lachten en kierden

met een aanstekelig geluid,anderen huilden en werden

getroost met zachte woordjes.

Kinderen speelden en liepen in het rond en heen en weer. Op de groene velden waren kinderen van scholen

aan het sporten. Speelden met een bal, spurten om ter

vluchts, en op sommige plekken werd er grashockey

gespeeld.

Er werd gejuicht,gelachen, hun stemmen vulden het

hele park.

Wij en anderen keken glimlachend naar al het gebeuren

en het krioelend volkje...

........

Hier en daar stonden banken. Sommige leeg, velen

bezet door oudere mensen en ouders met kinderen.

De sfeer in het park was rustig en vredig ,heel sereen,doorspekt met geluiden van lachen en vrolijke stemmen.

Onze vriendengroep slenterde rustig verder, om zich

heen kijkend en geanimeerd pratend.

We naderden een bank waar een man uitgestrekt

neerlag en in een diepe slaap was gezonken, hevig

snurkend, met zijn mond wijd open.

Zijn kleren waren vuil, zaten vol vlekken en waren op

sommige plaatsen gescheurd.

Wij kwamen dichterbij en roken een penetrante stinkende geur. Het haar van de man was ongekamd en

in de war,zijn baard onverzorgt,vol met restjes voedsel

en vochtig van speeksel en drank. Zijn schoenen, als

je daar nog van kon spreken, zaten vol vuil, waren

gescheurd en kapot, de zolen hingen los.

Op zijn buik lagen verschillende blikjes bier van een goedkoop merk en een walmende geur van alcohol

vulden onze neuzen.

Hij was zich van niets of niemand bewust,alleen in zijn

wereldje... Het was een dakloze,of een landloper, zoals

iemand hem typeerde.

Een eenzaam individu die hier,blijkbaar, in het park niet thuis hoorde...zo dachten velen,ook van onze groep...

Een oordeel was vlug geveld en dit...onterecht...

De mensen keken neer op deze slapende figuur. Liepen

met een boog om hem heen.

Wat voelden wij ons beter en meer !

... Zijn eigen schuld ...

........

Mijn vrienden en vriendinnen bleven even staan en

keken hem spottend lachend aan. Opmerkingen gingen heen en weer en wat er gezegd werd was niet fraai.

Tot ik het woord nam en vertelde.

Ik kende hem van de buurt waar ik woonde en was hem

regelmatig tegengekomen, zittend op een bankje of in een bushokje.

En op een keer,toen ik iets positief tegen hem zei en kennis maakte, vertelde hij mij zijn verhaal.

Hij sprak honderduit over zijn leven, zijn verleden en ik luisterde, onderbrak hem niet.

Toen hij aan het eind van zijn verhaal was gekomen stokte zijn stem. Een traan vloeide uit zijn rechter oog en streelde zacht zijn wang. Zijn ogen waren troebel van verdriet en ik zag zijn verborgen pijn.

Alleen een oorverdovende stilte bleef hangen tussen hem en mij... Zwijgend veegde ook ik de tranen uit mijn ogen...

Het was niet niks wat hij had meegemaakt...het was een intens droevig verhaal van tegenslagen en ontberingen.

...Heel aangrijpend en o zo pakkend ...

........

Zo leerde ik een belangrijke les : Geen oordeel vellen over iemand zonder eerst zijn of haar verhaal te kennen ! Nooit oordelen voordat je het weet.

Niet op het uiterlijk afgaan als je iemand tegenkomt !

Want iedereen heeft een verhaal, een verleden. Ook wij,

ook ik... ja, ieder mens...

Ik kende die les al langer,maar toen,bij die man,werd ik er nog maar eens aan herinnert. Een levensbelangrijke les...

Verhalen die dikwijls het hart raakte en in de geest blijven hangen. Verhalen die,innerlijk, het beeld over een ander grondig veranderen...totaal...en alles overhoop haalde.

Een andere les,die ik ook al langer kende, werd toen nogmaals bevestigd : RESPEKT !

Respekt hebben voor iemand. Respekt, zo ook voor die dakloze...

Nooit OORDELEN en RESPEKT !!!

Lessen die ik nooit zal vergeten... Altijd onthouden,zolang dat ik leef...

........

Ik vertelde dat aan de anderen, zonder echter in detail het verhaal te vertellen van die man die lag te slapen op de bank...Met de bierblikjes op zijn buik...

En iedereen zweeg...

Niemand lachtte... De stilte bleef nog even hangen in de groep toen we verder wandelden, iedereen in gedachten verzonken.

Het was een MENS die daar lag. Een mens zoals iedereen... zoals wij...zoals ik ...

We wandelden rustig verder, de gesprekken kwamen weer op gang. Maar over die man werd niet meer gesproken. We wisten het nu allemaal...

Een persoon, een individu,een mens,- tussen zovelen en toch ... alleen ...

Maar we hadden allemaal bijzondere lessen geleerd.

Lessen, die we hopelijk altijd zullen bewaren en koesteren in onze harten ... Lessen waarnaar we altijd zullen leven en handelen. Bijzondere lessen... ook voor jullie die dit lezen ...?

De wandeling was tenslotte tot een einde gekomen. We waren allemaal moe maar voldaan... En we hadden dorst,terwijl het zonnetje vrolijk verder scheen...

De dag was nog niet gedaan ...!

--------------------------------------