Almost Over You

Chapter 7: Finding Themselves

Eri texted Cielo. He informed her na nakalabas na siya ng hospital.

"That's great news, kamusta ka na?" She replied.

Hindi nya pa nasasabi ang masamang balita dito. Hindi niya kayang makita o marinig ang reaksyon nito. Pero she needs to know. Wala na rin siyang nagawa sa desisyon ng magulang niya. He agreed with them kahit labag sakanya.

"Pwede ba tayo magkita? Today?" He said.

Cielo agreed. They meet at the plaza.

Eri looks problematic. Nahalata ito ni Cielo.

"Anong problema Eri?" Hinawakan niya ang kamay nito.

"I'm going to Canada, Cielo." Hindi niya napigilan ang maluha. Cielo removed her hand on Eri's. She was confused about what he said.

"You're joking right? Well, it's not funny." She uttered.

"Ayoko umalis, Cielo. I love you so much, hindi ko kayang iwanan ka, but.."

"But ano, Eri? Then, dont leave." She cried a tear.

"I need to find myself, Cielo. Kung sino, ano at kung para saan talaga ako. Naguguluhan ako sa ngayon. I need space." He wiped her tear.

Likas kay Cielo ang understanding at mabait. Masakit sakanya pero inintindi niya ang kasintahan.

"Promise, babalik ka?" She smiled.

"I will." Then he hugged her tight.

Umuwi si Cielo na lumuluha. For the second time, nawalan nanaman siya ng minamahal. She thought na hindi para sa kanya ang magmahal.

Week later, Eri passed his resignation letter through email. Hindi na ito makapunta na office dahil ngayong araw na ang alis nito papuntang Canada.

"So, ganun nalang yun, sis?" Alice said.

"Hindi mo ba siya pupuntahan man lang sa airport para makita man lang? Hindi natin alam kung kailan ulit kayo magkikita, 5, 10, 15 or even 20 years. Who knows." Ellie blurted.

Napaisip sandali si Cielo. Napag isip isip niya ang sinabi ng dalawang kaibigan. Sinarado niya ang laptop niya at kinuha ang bag niya. At dali daling lumabas ng kanyang opisina. Pinaharurot niya ang kanyang kotse papuntang airport.

"Are you ready, hijo? " Eri's mom asked him as he tie his shoelace.

"I guess so." He said in a straight face.

"You're going to love it there, anak. Doon ka naman ipinanganak at nag high school." His father said.

Eri just smiled at them. Sumakay na sila sa naghihintay na taxi sa tapat ng condo tower na tinutuluyan niya.

Hindi na niya nagawang itext ot tawagan pa si Cielo. Nakabantay kasi ang nanay niya sa bawat kilos nya.

Na traffic naman si Cielo. 4pm ang flight ni Eri and it's already 2 o clock in the afternoon na. At ang layo niya pa sa airport.

"Shit! Bakit ngayon pa?!" She exclaimed.

She keeps on calling Eri pero nakapatay ang phone nito. She doesnt know if she will make it or not. Hindi na rin siya makakaatras pa dahil nasa kalagitnaan na siya ng traffic.

Thirty minutes na siyang nakaipit sa traffic jam. She doesnt have a choice. She grab her bag, bumaba siya ng sasakyan at nilakad hanggang sa train station. She freaked out nang makita niya ang haba ng pila. She had no choice but to go back sa kanyang sasakyan na naiipit pa rin sa traffic.

Napaisip siya. Kapalaran na rin siguro ang nagsasabi na hindi sila ni Eri ang nakalaan para sa isat isa. She cried. She was about to give up nang biglang umabante ang mga sasakyang nasa harapan na. Nabuhayan siya ng loob. Mabagal ang daloy but still, gumagalaw pa rin.

"Thank you lord!" She exclaimed.

Its already 3:30 pm nang makarating siya sa airport. Hinanap niya si Eri pero hindi niya ito nakita. She asked the ground stewardess about his flight. Hindi pa raw ito nakakaalis kaya posibleng nasa paligid lang si Eri.

He was at the cafeteria with his parents. Waiting for their flight.

Nainip siya kaya naisipan niyang maglakad lakad muna.

"Ma, pa, i'll be right back." He said.

"Anak, saan ka pupunta? Sasama kami." Her mother exclaimed.

"Ma, hindi ako tatakas. Oh eto ang cellphone ko at wallet ko para hindi na kayo mag alala." He said.

"Honey, hayaan mo na ang anak mo, magtiwala ka naman sakanya, sige anak, kunin mo na ang cellphone at wallet mo, itext mo nalang kami kung nasaan ka." His father said.

Ngumiti siya at kinuha ang mga gamit niya sa lamesa.

Naglakad lakad muna si Eri at tinignan sa monitor ang kanilang flight status. Umupo muna siya sa waiting area. Bigla niyang naisip si Cielo. Ano na kaya ang ginagawa nito sa oras na ito. Is she calling him right now? Naalala niya ang kanyang cellphone kaya he turned it on. There are plenty of messages. One of them is from Angela. She's saying sorry for everything. And one is from Cielo. Saying that she's on her way to the airport. Nagulat siya at luminga sa paligid. That was 1 hour ago. So, malamang ay andito lang siya sa paligid.

Hinanap niya ito. Naghanapan silang dalawa.

Napagod si Cielo kaya umupo muna siya sa waiting area. Talagang mapagbiro ang destiny. Napaupo siya sa inupuan ni Eri, not too long ago.

Naisipan ni Cielo na tawagan si Eri. Her face brightens up nang marinig niyang mag ring ito.

"Come on, Eri. Pick up. Please." Bulong niya sa sarili.

Kinuha ni Eri ang cellphone niyang nag riring sa bulsa niya.

"Cielo is Calling" nakaflash sa kanyang cellphone screen.

Sa kakalakad niya ay napadpad ulit siya sa may waiting area. Sa kakalinga niya ay sa wakas, he found Cielo sa inupuan niya kanina. He was about to walk towards her nang tawagin siya ng kanyang mga magulang.

"Anak, lets go. Its time." His mother said.

Wala na siyang nagawa. The ring also stops.

Masakit man para sa kanya ay pinatay na niya ang kanyang cellphone para hindi na ito makatawag pa.

Sumama na siya sa kanyang mga magulang at pumasok na sa loob ng passenger's lounge.

Sinubukan ulit ni Cielo na tawagan ang cellphone ni Eri pero hindi na ito nag ri ring. She assumed that he's already on board. Kaya nag pasya na siyang umuwi. Kung alam lang niya na muntik na sana sila magkita. She didnt hold back her tears habang papalabas ng airport.

Pagdating sa kanyang sasakyan ay hindi na nya napigilan ang pag hagulgol.

Pagka uwi sa kanila ay sinalubong siya ng kanyang butihing ina. Her mother huggedd her tight.

"It's okay, anak." She said.

Sinamahan siya ng kanyang ina sa kwarto hanggang sa makatulog siya.

(End of Chapter 7)