Het ongeluk (B-Brave fanfictie)

Part 1

Een korte introductie. Ik ben Esmay, ik ben 17 jaar oud en ik woon met mijn ouders in Curacao. We zijn hier gaan wonen omdat mijn vader hier werk heeft gekregen, en we moesten dus met z'n drieën emigreren hierheen. Ik moet al m'n vrienden missen, maar familie gelukkig niet. Ik heb namelijk geen familie. Of eigenlijk wel familie, maar ik heb er geen contact mee.

Ik zat op de bank, was aan het kijken naar expeditie Robinson met mijn beste vriendin Shaznay, en was chips aan het eten. "Oh my.. Dit is zo spannend." Zegt Shaznay. "Zag je haar gezicht?" Giechelde ik. Shaz lachte en pakte nog een hand met chips. Ik liep naar de keuken toe en pakte nog een kom met chips.
"Als je van mij bent, als je van mij bent kunnen wij echt alles aan-" Ik nam m'n telefoon op.

"Hallo?" Zei ik.

"Hallo, spreek ik met Esmay?" Vroeg de vrouw.

"Ja, maar met wie spreek ik?" Vroeg ik.

"Je spreekt met mevrouw de Mol, ik ben een verpleegster in het Meander ziekenhuis." Zei ze.

"Oh oke maar waarom belt u?"

"Het gaat over Ron en Jolanda" zei ze.

"Huh w-w-wat?" Stotterde ik. Ik liet m'n telefoon bijna vallen en Shaz vroeg wat er was.

"M'n ouders.. Ze liggen in het ziekenhuis..?!" Zei ik.

"Waarom sta je hier dan nog? Ren snel naar de auto, we gaan meteen naar het ziekenhuis!" Zei Shaznay.

We zitten in de auto en ik voel de tranen stromen. Stel er is wat ergs? Wat dan? Waar moet ik heen? Nooit van het ergste uit gaan denk ik bij mezelf. Het komt vast wel goed!

We liepen het ziekenhuis in. Bah wat haat ik die geur van ziekenhuizen.. Het is bijna nooit goed als je er komt. "Ron en Jolanda" zei ik tegen de vrouw die achter de balie zat. "Kamer 113, op de 2e verdieping" antwoordde ze, zonder ons ook maar aan te kijken. Shaz was aan het rennen op haar hoge hakken, niemand kon ons stoppen. En daar voelde ik de tranen weer. De lift was aan het dichtgaan en we waren 10 meter van de lift af. "Hou de deur open!" Schreeuwde Shaz. Een man deed wat we zeiden en hield de lift voor ons open met zijn arm. "Dankjewel" zei Shaz hijgend. Ze drukte op de tweede verdieping en leunde tegen de lift aan. Ik keek naar beneden en realiseerde me dat ik alleen een groen topje en een witte short aan had. Ik had geen eens schoenen aan. Het maakte me allemaal niets uit. De deuren van de lift gingen open en we renden naar kamer 113.

"Esmay?" Zei de verpleegster met het lange gekrulde bruine haar. "Ja dat ben ik" zei ik, en ze wees me de weg naar binnen toe. "Ik wacht hier wel, sterkte lieverd." Zei Shaz

"Je ouders.." Begon ze. "Ze hebben een heftige botsing gehad met een vrachtwagen.." M'n hart stopte even met kloppen. Nee, nee dit kan niet waar zijn. Ik begon met krijsen.. Voordat ik het wist stond Shaz naast me en streek met haar hand over mijn rug. "Het gaat goed met ze, toch?" De verpleegster bleef stil. "Toch?" Herhaalde ik. "Ze zijn terplaatste overleden. De ambulance heeft ze nog wel hierheen gebracht om te kijken of we nog wat konden doen. Maar het was te laat..."

Dat was het laatste wat ik hoorde voordat mijn leven een zwart gat werd.