My sweet football boy [Voltooid ✅]

Huiswerk hulp

Een paar dagen later was de wedstrijd gelukkig over, en ik had nog steeds nachtmerries van Byron die zichzelf constant op de verdediging stuk liep. Gelukkig zaten er ook leuke dromen tussen, zoals die ene avond dat... 'Juffrouw Queen, kunt u mij misschien vertellen waar Pi gelijk aan is?' Ik schrok op uit mijn dagdromen. Chippies, hij wist dat ik niet oplette! Stomme, irritante... 'Natuurlijk, meneer. Pi staat gelijk aan: 3.1415926535.' Ik ging weer zitten, en de leraar keek een beetje teleurgesteld. Hij wou me ooit eens een keer betrappen dat ik een antwoord fout had, en hij me straf kon geven omdat ik niet oplette. Ik glimlachte, en toen kwam de bel der verlossing! Iedereen ging snel de klas uit, degenen die nog een les hadden naar hun klas, en degenen die vrij waren naar huis. In mijn geval, ging ik trainen op het veldje achter mijn flat. 

Een paar uur later ging ik maar weer naar binnen. Wat zal ik eens gaan eten? Spaghetti? Ja, dat vindt ik eigenlijk wel een heel goede keus. Ik begon snel alle ingrediënten te verzamelen. Gelukkig had ik boodschappen gedaan, dus had ik alles in huis. Ineens trilde mijn telefoon.

David: Kan je me helpen?

Lyria: Waarmee?

Lyria: Engels? Je mag blij zijn dat je mij kent, Samford.

David: Yep.

Lyria: Kom er aan, heb je een uurtje? Ik ga net avondeten maken.

David: Tuurlijk, zie je snel. Eet smakelijk.

Lyria: Dank je, jij ook. :)

Ik legde mijn telefoon aan kant, en er kwam een glimlach om mijn lippen toen ik terugdacht aan die storm van laatst.

Toen het zo onweerde, was David bij mij blijven slapen. Ik was aan het huilen, en hij troostte me. Hij pakte mijn kin tussen zijn vingers, en boog voorover. We deden allebei onze ogen dicht, en toen maakten we contact. Zijn lippen voelden zacht, en smaakten nog een beetje naar chocomel met slagroom. We waren allebei zo opgegaan in de gebeurtenis, dat het leek of de tijd zelf stil stond. Blijkbaar was de storm het er niet mee eens, of gewoon een enorme aandachtstrekker, want er kwam ineens een hele felle flits, meteen gevolgd door en klap die je overal kon horen. We schrokken zo erg, dat we allebei uit een soort trance kwamen. David viel van de bank af toen ik tegen hem aanviel. Ik hoorde hem gniffelen, en ik deed mee.

'Dat smaakte niet eens zo slecht.' zei ik toen ik mijn bord afwaste. 'En nu naar David. Je zou toch bijna denken dat hij het wel kan, na een paar jaar in Amerika. Nou ja, sommige mensen hebben er moeite mee.'