My sweet football boy [Voltooid ✅]

De wedstrijd

Ik ben nu al een paar maanden bij Royal Academy Redux, en David en Joe zijn  hier nu ook. Het is een stuk gezelliger geworden, zelfs nu we weten wie hier achter zit. We hebben kettingen gekregen  van Dark met een soort edelsteen eraan. Het voelt alsof we nu meer kracht hebben. Vandaag is de dag van de wedstrijd tegen Raimon. En dus ook tegen Jude. Ik heb zo'n medelijden met  hem. Nou ja, niets tegen te doen. Gewoon, net zoals vroeger met de oefenwedstrijden tegen de andere scholen, proberen te winnen, no matter what. 'Jongens, moeten we dit eigenlijk wel doen?' David en Joe keken me aan. 'Nee, maar we hebben geen keus.' 'Ik vind het wel rot dat we Jude weer een schuldgevoel geven hierdoor.' Ik knikte. 'Well, let's get on with it, shall we?' Dave grijnsde. 'Nog steeds in het Engels? Jij verandert nooit, hé?' Ik lachte. 'Nooit van mijn leven, David Samford. Nooit van mijn leven.' Ik liep naar mijn plaats bij de dug-out en stak mijn duim naar ze op toen ik ging zitten. Ik zag Joe David aanstoten en hem voor de grap hem op de rug slaan. Hij ging bijna door zijn knieën. Ik grinnikte. Joe heeft sowieso wel goede armspieren, maar met deze kracht erbij... Ik schudde mijn hoofd terwijl ik glimlachte. Hij kwam weer overeind en lachte. Het klonk bekend, kalmerend. Toen liepen zij ook naar hun plaatsen. En nu wachten.

De tweede helft had nu al bijna zijn eind bereikt, en ik was Ray Dark aan het vervloeken. Hoe kan hij ons dit aandoen! David en Joe gaan kapot! David gebruikte nog een keer Keizerspinquin nummer 1! en elke keer werd het erger. Deze ging er weer niet in, en David was bijna gebroken. Een paar seconden later passte die idiote Stonewall naar David. Hij kwam alleen niet in beweging. Hij zakte langzaam in elkaar en viel op de grond. 'David!' schreeuwde ik. Joe en ik renden naar hem toe. 'Hé, kom op, man! Word wakker, David! Word wakker, man! Ik ben het, Joseph!' Ik knielde tegenover Joe neer en begon David's hoofd te aaien, en zijn haar over zijn oog leggen. Opeens voelden we het schip schudden. Iedereen rende naar de uitgang, Joe met David en de hulp van een paar teamleden, maar ik niet. Ik zag Jude ergens anders heen gaan, en ik ging hem achterna. 'Lyria! Kom terug!' Sorry, Joe. Dat kan nog niet. Ik liep verder, en haalde Jude op de gang in. 'Jude?' Hij draaide zich om. 'Lyria?' Ik legde mijn handen op zijn schouders. 'Geef hem er goed van langs, oké?' Hij knikte. 'Nu moet je gaan, Lyria. Ik ben er zo.' Ik kneep even in zijn schouders en toen rende ik er vandoor. Ik liep zo snel als ik kon de trap af, toen die ineens onder me vandaan werd getrokken. Ik sprong op de kade en liep naar Joe en David. 'Hoe gaat het met hem?' 'Slecht, het lijkt wel alsof hij weg is. En met mij gaat het ook niet bepaald goed.' Ik ging naast David's hoofd zitten, en begon te zingen. Het was een liedje wat ik altijd voor ze zong toen ze nog in Amerika woonden. Je zag dat ze allebei ontspanden. 'Heart beats fast. Colors and promises. How to be brave, how can I love when I'm afraid to fall. But watching you stand alone, all of my doubt, suddenly goes away somehow. One, step, closer. I have died, everyday, waiting for you. Darling, don't be afraid, I have loved you for a thousand years... I'll love you for a thousand more... ' Het verdween langzaam, en toen kwamen er ambulance broeders aan, die allebei de jongens op kwamen halen om ze mee te nemen naar het ziekenhuis. Ik liep met ze mee naar de ambulances.

Ik vind dat deze soundtrack er heel goed bij past, en het is ook van mijn favoriete karakter van Death Note, just so you know.