Uitgehuwelijkt aan mijn verkrachter

#4

1 maand later
Hier zit ik dan op een bank, naast Jaouad. Op mijn bruiloft. Zijn vrienden gebaren hem dat hij moet komen, hij gaat langzaam weg. Jaouad wou toch met mij trouwen en mijn broers konden mijn vader niet tegen houden. Niemand kan hem tegen houden, hij is net als Jaouad. Ze krijgen wat ze willen. De vakantie was een weekje geleden afgelopen en ik mag natuurlijk niet naar school. Ik wordt diep uit mijn gedachte gehaald door Ayad die zwakjes naar mij glimlacht. Ik voel dat er iets over mijn wang rolt, bij Ayad ook.hij komt naar me toe en knuffelt me we huilen het uit. Niemand heeft ons door, ze zitten namelijk allemaal te dansen. 'Dit had nooit mogen gebeuren, ik zal je proberen hier uit te halen zusje' zei hij huilend. 'Ik hou van je, ik hoop dat jij het perfecte meisje  zal krijgen' zeg ik zachtjes in zijn oor.
'Het perfecte meisje zit ik nu te knuffelen, het is een beetje raar om met je zusje te trouwen' zeg hij.
Ik lach zachtjes en laat hem langzaam los. Ik gebaar naar Ayad dat hij op de andere stoel moet zitten. En Ayad schudt zijn hoofd en kijkt dodelijk naar de stoel. Ik keek er ook naar en zag Jaouad daar zitten. Hij keek betrapt weg, terwijl Ayad nog steeds dodelijk naar hem keek. Ik zag dat Jaouad zich even voor een seconde onschuldig voelde en gelijk keek hij weer emotieloos voor zich uit. Het ergste is nog dat zijn familie niet eens weet wat hij me heeft gedaan, zoiets zal
Ik niemand gunnen. Als ik wist dat mijn vader zo een persoon kon zijn, was dit waarschijnlijk niet eens gebeurt. Dan was alles oké en zat ik nu met mijn broers op de bank een film te kijken. Altijd als ik naar mijn kind zal kijken zal ik denken aan die dag dat ik was verkracht, dit kan niet meer uit mijn hoofd, nooit meer...

Dit is het moment, dat ik afscheid van mijn familie zal moeten nemen. Ik zal tegen mijn moeder die mij mijn hele leven heeft opgevoed gedag moeten zeggen, de belangrijkste vrouw in mijn leven moet ik gedag zeggen.
En mijn broers, onze ruzies, gevechten, grappen die zal ik nooit meer zien, het gaat allemaal in één keer weg, weg uit je leven. Mijn moeder en broers die moesten aanhoren dat hun kind en zus is verkracht en daarna wordt uitgehuwelijkt. Maar Alhamdullilah ben ik niet alleen, ik heb Allah SWT
Terwijl ik hier helemaal onder de tranen mijn moeder sta te knuffelen is bijna iedereen al weggegaan.
Ik stop na een paar minuten met knuffelen en ga naar mijn broers, ik zie ze voor het eerst weer in jaren huilen. We lijken net baby's die huilen. Nog nooit in mijn hele leven heb ik zo hard gehuild. 'We zullen zo vaak mogelijk langskomen zusje.' Zegt Zakaria huilend. 'Hij zal spijt krijgen' zegt Yassin dan en vervolgens zegt Ayad: 'we zullen je hier uit krijgen.' Na een paar minuten met hun gehuild te hebben zeg ik hun huilend gedag en stap in de auto, op naar het hotel....