Uitgehuwelijkt aan mijn verkrachter

#6

Het is al een week later,
Nog steeds opgesloten en ik voel me zwakker dan te voren.
Mijn moeder en broers zijn me al 2 keer komen bezoeken, toen voelde ik me nog veilig. Mijn vader heb ik nog niet gezien en ik hoop dat het voorlopig ook even nog zo blijft. Jaouad die van 08:00 tot 21:00 werkt en ik? Ik blijf de hele dag thuis, alleen.  Ik ben blij dat hij mij niet heet aangeraakt sinds we getrouwd zijn, we hebben haast niet met elkaar gepraat. Soms probeerde hij een gesprek met me voeren, maar ik antwoorde ik wat droogjes. Hij doet sinds deze dagen wat botter. Wat ik wel snap, maar ik kan hem amper aan te kijken sinds hij me dit heeft aangedaan.
Ik hoor de deur opengaan en zie Jaouad naar binnen komen, hij een beetje nat door de regen en doet zijn uit. 'Hayat' roept hij.
Ik liep naar de eettafel en legde de pan op tafel. Hij kwam rustig zitten en schepte zijn bord.
'Wat heb je vandaag gedaan?' Vraag hij opeens.
'Niks.' Zeg ik net verstaanbaar.
'Mag ik je vragen waarom je zo droog reageert?' Vraagt hij bot.
'Ja hoor vraag maar.' Zeg ik hem arrogant terug, terwijl ik naar mijn bord kijk.
'Oke, waarom antwoord je zo droog op mij?' Vraagt hij geïriteerd. 'Ik heb deze week toevallig geen zin om zoveel te praten.' Zeg ik.
'Onzin als je moeder en broers hier komen reageer je heel anders dan nu, dus zeg de waarheid nu.' 'Volgens mij weet je heus wel waarom ik Kortaf tegen jouw reageer, of ben je alweer vergeten wat je hebt gezegd?' Zeg ik met woede in mijn stem dat snel naar verdriet gaat. Zonder dat ik het door heb komen er tranen van alle kanten. Ik wil niet dat hij me zo gaat zien, dat hij gaat denken dat ik zo zwak ben, dat wil ik niet. Ik sta op van mijn stoel en wil naar boven rennen, totdat ik voel dat ik word vastgehouden. 'Laat me los! Nu!' Zeg ik schreeuwend. 'Nee niet voordat we zijn uitgepraat.' Zeg hij streng. 'Er valt niks uit te praten.' Zeg ik bozer. 'Ga nu zitten op die stoel.' Zegt hij en wijst naar de stoel waar ik net ook opzat, tijdens het eten. Met angst loop ik naar de stoel. Hij komt tegenover me zitten en kijkt me even aan. 'Ik kon er niks aan doen, ik was die dag dronken.' Begint hij. 'Ik dacht sinds de dag dat ik zei wat ik voor je voelde alleen nog maar aan je, elke dag, elk uur, elk minuut en elke seconde. Ik was die maanden veranderd, ik dronk, ging naar clubs, ging met de verkeerde mensen om en nog steeds bleef ik aan jouw denken, zelfs als ik dronken was dacht ik de hele tijd aan je, ik dacht altijd aan je. Die jaren waren een hel. Je bent mijn zuurstof zonder jouw kan ik niks meer.'
Langzaam laat ik een traan vallen. 'Maar was ik dit waard, om uitgehuwelijkt te worden aan de gene die mij heeft verkracht.' Maar weetje wat ik voelde boeit mij niets, maar wat mijn ouders en broers voelden dat boeide mij, jij hebt hun meer pijn dan mij gedaan. Ze voelen zich slechte broers door wat jij hebt gedaan, ze voelen zich zo onschuldig en gebroken. En mijn moeder? Zij heeft het meeste pijn gehad. Stel je voor dat je kind wordt verkracht door iemand en daarna aan die gene wordt uitgehuwelijkt. En de verkrachting was ook nog niet genoeg, ik werd ook nog aan jouw uitgehuwelijkt. Elke dag denken aan die dag. Elke dag pijn lijden, elke dag zorgen maken over mijn gezin.
En waar had ik dit aan te danken? Dit wens ik niemand, zelfs mensen die de slechtste daden hebben. Ik kan mijn gezin niet meer zien, mijn broers waar ik een hele goede band mee had, de belangrijkste vrouw in mijn leven waar ik niet meer bij woon. En mijn vader waar ik altijd mee kon lachen. Mijn studie die ik niet meer kon afmaken. En mijn eer waar die ik 20 jaar heb gekoesterd . Geen drama totdat jij weer in mijn leven kwam.' Zei ik woedend vol tranen. Ik voelde mijn wang opeens branden en zag Jaouad die zijn hand woest naar beneden deed. 'IS DIT WAT JE WILT? AANDACHT. 1 MINUUT STILTE VOOR JOUW LEVENSVERHALEN? GA DAN MAAR VOORAL DOOR, WANT DAN ZAL JE HET HIER VEEL LEUKER VINDEN. Hij liep naar de deur en deed zijn jas en schoenen aan. Hij deed de deur woest dicht en ik zat hier helemaal in de tranen.
Na een uurtje huilen ging ik bidden. Ik voelde me veel kalmer, tijdens het bidden was het alleen ik en Allah SWT. Ik ging snel afwassen en ging op de bank zitten en dacht na over wat ik kon doen. Na lang denken was het enigste idee waar ik opkwam scheiden. Als ik ze het verhaal vertel lukt het sowieso, maar opeens denk ik weer aan mijn vader. Zal hij me dan echt niet meer accepteren als zijn dochter?
Ik hoor de deur een paar minuten later weer open gaan. Met angst probeer ik zo zelfverzekerd mogelijk over te komen. Hij komt wat anders de kamer in. Hij lijkt blijer. Wat enger.
——————————————————
Sorry voor dat ik lang niet heb geschreven😅