Ang Pluma

Pluma-4

A/n: Ghawd! I just can't. Huhu, so many requirements in school. I'm drained like fried.😂
#Studyante.
mag-uupdate daw ako. Hope you injoy,though it seems that no ones reading. Xoxo.

******
"Wala'y hanyo ani?" I asked in cebuano dialect which mean 'wala bang tawad or discount nito?'Kasalukuyan akong nasa Rizal Shrine, Dakak in Dapitan. I'm looking for a souvenir that I could keep as remembrance. I'm already here, might as well grab the opportunity, diba?

Its been two days since the last day that I arrived in Dapitan. Yesterday was Lola's 81st birthday, and sobrang dami lang ng bisita. I didn't know that we have such many relatives in my mother side, like they invited a whole country. Its not like Lola is a president or something, you know.

And because I wanted to relax and gusto ko ring makapagisip ng mabuti, minabuti kung magliwaliw sa buong lugar, and sa totoo lang, a lot of things has changed. Kakaunting traces na lang nagsisilbing palatandaan na the place was once a place of hero. The weird thing is,I don't feel stranger in the place.At all.

I'm wearing a simple get up. White T-shirt that has a print that says 'I'm pretty and I know it' and a maong blue pants.My hair is styled in a loose bun while I put a Gucci shade. Its around 10:30 in the morning and I can't tolerate the extreme heat that the sun produces.

"Wala na jud ma'am, fixed price na ni siya." (wala na po ma'am, yan na po talaga ang presyo niya.)
Ay grabe siya oh, okay fine. Binayaran ko na lang yung cute na keychain na instead of Micky mouse face eh Jose Rizal's face ang nakaukit.Ang cute cute lang grabe. Natatawa ako sa Micky mouse slash José Rizal na keychain.

Mapapakinabangan ko talaga 'to,pang-stress reliever.

Di ko mapigilang mapaisip.And kawawa naman kasi si ate, ang init pa naman dito sa parte kung saan siya nagtitinda.

Napatingin ako sa paligid at napayakap sa aking mga bisig. Bigla kasing nag-iba ang ihip ng hanging na animo'y nangungusap,tila may ibinubulong.

Sumalubong sa aking paningin ang karatulang may nakasulat na "welcome to Dakak (Rizal park)". Matagal akong napatitig dito. Tila bumalik sa akin ang lahat lahat. Yung aksidente.Yung trauma ko. Yung pagkakahiwalay naming dalawang magkakaibigan. Si...

Naipikit ko ang aking mata para iwaglit sa aking isipan ang mapait na nakaraan. Iginaya ako ng aking mga paa papasok sa nasabing park.

Ng makapasok na ako ay biglang may kakaiba uli akong naramdaman. Napalingon ako sa aking likuran,kakaiba kasi talaga eh, yung pakiramdam na pumasok ka sa ibang dimension, yung mga ganun. A barrier that ako lang ang nakakaramdam. Pero imposible naman yun diba?

Paranoid lang siguro ako. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad, marami akong mga kasabay na kabataan, mga estudyante marahil. Mya mga ilang foreigners rin. yung iba busy sa pagkuha ng mga larawan. May nag se-selfie, groupie and all.

Hanggang sa napatigil ako sa palalakad. Nahigit kong bigla ang aking hininga.

Wow! just wow!

Ang ganda ganda grabe! Its... magical. Enchanting. Captivating. fascinating. lahat lahat na.

Nakatayo ako ngayon sa dulo ng isang mahabang sementadong daanan. Straight lang siya papunta sa isang may kalakihang kubo. Opposite edge. Ang sementadong daan kung saan napapagitnaaan ng mga naglalakihang Puno. A light green trees in particular, that makes the scenery more enchanting and magical. Beside the bahay kubo is the crystal falls that looks perfectly lovely.