"Αγαπημένε μου!" [Διήγημα]

Κεφάλαιο 2

Το ξέρω πως μάλλον δεν θα έπρεπε. Ήσουν πάντα ο καλύτερος μου φίλος, ο κολλητός μου και δεν θα έπρεπε να σε βλέπω σε άλλο ρόλο. Τι έπρεπε να κάνω όμως, όταν άρχισα να σε  αντιλαμβάνομαι  σαν το δεύτερο μου μισό.

Άρχισα να νιώθω για σένα  κάτι παραπάνω από τα δεκαπέντε μου χρόνια και  ... δεν ξέρω πως. Αυτό ένιωθα. Και το έκρυβα. Γιατί βαθιά ήξερα πως δεν είμαι του γούστου σου. Ήξερα πως δεν πρόκειται να νιώσεις το ίδιο για μένα.

Δεν με πείραζε και τόσο πολύ αυτό.
Σε αγαπούσα και αυτό μου έφτανε.
Αρκεί να σε έβλεπα ευτυχισμένο...έστω και με άλλη και στην αγκαλιά της. Απλά ήθελα να σε βλέπω ευτυχισμένο. Η χαρά σου ήταν δική μου χαρά.

Άντεχα κάθε νέα σου κοπέλα, γιατί ήξερα πως δεν πάρω ποτέ τη θέση της στην καρδιά σου.

Είχες πολλές "αγάπες" και πίστεψε με αυτό δεν ήταν για μένα καθόλου εύκολο.

Η Αμάντα, η Μαριλίκα ή πως την έλεγαν τέλος πάντων. Οποιοδήποτε σε έκανε ευτυχισμένο ήμουνα μαζί σου. Θα το επαναλάβω κάθε άλλη κοπέλα μπορούσε να σε κάνει πιο ευτυχισμένο από εμένα.

Ή αυτή η πρώτη σου εφηβική αγάπη στα δεκαπέντε σου...πως την έλεγαν την κοπέλια...κάτσε να θυμηθώ. Η τρελή Μιλ...Ηλιάνα...
ή κάτι τέτοιο...ήταν η πρώτη σου κοπέλα.
Θυμάμαι ακόμα πως αυτός ήταν ένας μεγάλος πόνος στη καρδιά μου, γιατί η κοπέλια εμφανίστηκε λίγο αργότερα αφού παρατήρησα τα πρώτα συμπτώματα της αγάπης μου για σένα.