"Αγαπημένε μου!" [Διήγημα]

Κεφάλαιο 1

25 Μαΐου 20..
❤💙💜

"Αγαπημένε μου!"🌹

Ορφέα...μου,
Ορφεάκι,

  Ήθελα...να σου πω τόσα. Μα δεν ξέρω αν πρέπει ή είναι αυτή η στιγμή που αρμόζει για μια τέτοια εξομολόγηση. Δεν μπορώ να το κρατάω αυτά...που νιώθω μέσα μου...μόνο για μένα.

  Σε βλέπω τώρα...έρχομαι καθημερινά να σε δω. Δεν μπορώ να σε αντικρίζω να βασανίζεσαι το κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Αυτή η αρρώστεια που σε έπιασε στα δίκτυα του...σε πονάει...σε λιώνει. Και δεν μπορώ να σε βλέπω με αυτό το τρόπο. Μπορεί να μην αντιλαμβάνεσαι πως ο πόνος σου, είναι πια και δικός μου πόνος. Πονάω τόσο γιατί πονάς εσύ περισσότερο και δυστυχώς αντιλαμβάνομαι με πικρία στην καρδιά πως δεν γίνεσαι καθόλου καλύτερα. Να ξέρεις πως ποτέ μου δεν θα χάσω την ελπίδα πως θα γίνεις καλύτερα έστω και στο ελάχιστο και ας είμαι η μόνη που ακόμα ελπίζει.

Ε...ναι...που είχα μείνει. Νιώθω μια βαθιά αμηχανία. Θέλω...ήθελα να σου πω κάτι το τόσο σημαντικό εδώ και μήνες. Έβλεπα όμως...πως δεν ένιωθες καθόλου καλά. Άρχισες να λείπεις τόσο συχνά από το σχολείο. Όταν ερχόσουν, φαινόσουν τόσο αδύναμος...τόσο άρρωστος. Παρόλο που ήθελα να σου το πω...δεν είχα το θάρρος. Δεν βρήκα τη τόλμη να σε πλησιάσω και να σου πω, πως....

Δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις άβολα ειδικά τώρα. Χρειαζόσουν μονάχα ησυχία και σταθερότητα και συντροφιά. Φοβήθηκα πως αυτά που ένιωθα για σένα...μπορούσαν να χειροτερέψουν την σωματική και ψυχολογική σου κατάσταση.

Ξέρεις καλά όπως και εγώ...πως ήμασταν φίλοι από τόσο μικρά σπουργίτια. Παίζαμε μαζί στη παιδική χαρά, κάθε γενέθλια ή δικά μου ή δικά σου τα περνούσαμε μαζί. Εκτός από τα έκτα μου γενέθλια που δεν σε κάλεσα στο πάρτι μου, γιατί με είχες θυμώσει. Τι σου ήρθε στο κεφάλι να με κουρέψεις σαν πρόβατο; Δεν ήμουνα πρόβατο και δεν ήθελα κούρεμα, όσο και αν έλεγαν ο Νίκος και ο Θοδωρής. Μου έκοψες τη μια κοτσίδα. Το μετάνιωσες φριχτά, όταν κατάλαβες πως τα μαλλιά μου δεν θα ξανά "φυτρώσουν" την άλλη μέρα. Έχασα τότε τα μισά μαλλιά και έπρεπε να τα κουρέψω μέχρι πάνω από το ώμο. Και ήμουνα σαν αχλάδι πρέπει να πω...πολύ χάλια. Είχες στεναχωρηθεί πολύ. Και παρόλο που δεν σε κάλεσα στο πάρτι μου(που μεταξύ μας ήταν κάπως, επειδή έλειπες ), μου έφερες δώρο μια περούκα- κάστανα μαύρα μαλλιά(με φράντζα, η οποία δεν μου πήγαινε καθόλου.)Το έκανες αυτό για να μην στεναχωριέμαι πια ούτε να σου μούτρα. Και δεν θύμωσα ποτέ ξανά για αυτό και έχω κρατήσει ακόμα εκείνη την περούκα.

Στο μυαλό μου έρχονται τόσες αναμνήσεις, τόσες όμορφες στιγμές που στιγμάτισαν τη ζωή μου για πάντα. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια...και σε μεγάλο βαθμό έβαλες και εσύ το χεράκι σου. Ήσουν πάντα ο καλύτερος μου φίλος. Ήσουν πάντα εκεί που σε χρειαζόμουνα. Γνωρίζω πολύ καλά πως με προστάτευες από όλα και όσα μπορούσες και ειδικά από εκείνους τους  τύπους που με ενοχλούσαν τόσα χρόνια στο σχολείο.

Θυμάμαι ακόμα που με παρηγορούσες όταν είμασταν στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο μετά από αποτυχία. Μου είπες πως ότι και αν γίνει όλα καλά θα είναι και θα είμαι και εγώ πάντα καλά.

  Τότε μικρή δεν έβρισκα ποτέ λόγια να σε ευχαριστήσω για το γενναιόδωρο έργο σου. Σε εκτιμούσα τόσο πολύ που μου αφιέρωνες τόσο χρόνο, είτε στο σχολείο είτε εκτός αυτού. Πάντα ήσουν τόσο καλός και σε αγαπούσα πάντα τόσο πολύ...και μάλλον κάποια στιγμή τα συναισθήματα τα τόσο αθώα άλλαξαν και ανέβηκαν σε πιο ψηλό επίπεδο.