"Αγαπημένε μου!" [Διήγημα]

Κεφάλαιο 4

Είμασταν πολύ καιρό μαζί και σε ήξερα πολύ καλά. Ένιωθα πολλές φορές το πόνο σου και δυστυχώς δεν μπορούσα να βρω το κατάλληλο φάρμακο για να κολλήσω τα σπασμένα κομματάκια της καρδιάς σου. Νοιαζόμουν και νοιάζομαι για σένα σαν για κανέναν άλλο και είμαι ευτυχισμένη που ένιωθα το ίδιο και από την πλευρά σου.

Ήσουν και είσαι το φως μέσα στο δικό μου σκοτάδι. Εκείνο το φωτάκια που με έκανε να γελάω και να χαίρομαι έστω και στη χειρότερη δυστυχία. Καθημερινά που έδινες ένα λόγο να σε αγαπώ περισσότερο από την προυγούμενη μέρα.
Με πρόσεχες...

Με έσωσες τότε θυμάσαι...

Αν δεν ήσουν εσύ, όλα θα είχαν τελειώσει άσχημα...πολύ άσχημα.

Ακόμα και μετά από όσο έγιναν, ήσουν κοντά μου και μου έδωσες το χέρι να το κρατάω σφιχτά για να μην πέσω ή τον ώμο σου για να το πασπαλίσω με τα πιο μαύρα δάκρυα.

Σε αγαπούσα όλο και περισσότερο. Μια βαθιά ανάσα έπαιρνα και ήθελα να μείνω για πάντα μέσα στην αγκαλιά σου. Να κρυφτώ μέσα εκεί από όλα τα άσχημα. Η παρηγοριά σου, η καλοσύνη σου, τα λαμπερά σου μάτια μου έδιναν δύναμη να προχωρώ. Γιατί ήξερα πως έχω εσένα να με αγαπάει και να με περιμένει ότι και αν γίνει.

Με αγαπούσες όπως ήμουνα με τα λάθη και τα αμαρτήματά μου. Με στήριξες στα μεγάλα μου βήματα.

Στα ποιήματα μου εκείνα που σου άρεσαν, στα τραγούδια μου, στις ιστορίες  μου εσύ ήσουν ο αγαπημένος μου. Στο τραγούδι μου "Οδυσσέας" που το λάτρεψες  τόσο πολύ, εσύ ήσουν ο Οδυσσέας μου και εγώ δεν ήμουνα η Πηνελόπη σου. Όταν έγραφα ή σύνθετα κάτι το πρόσωπο σου εμφανιζόταν στο μυαλό μου. Ενιώθα ελευθερία σου και με έμπνεες  και μπορούσα να σου αφιερώσω κάτι κάθε στιγμή και εσύ...απλά...χαιρόσουν.

Μου έλεγες πως με το ταλέντο μου θα πιάσω αγόρι, αρκεί να του τραγουδήσω γλυκά σαν πουλάκι και του παίξω κιθάρα ή πιάνο σαν τον Σοπέν. Δυστυχώς δεν ήθελα άλλον, γιατί αυτόν που πραγματικά αγαπούσε τον είχα δίπλα μου και ήταν ένα κρυφό μου μυστικό.

Ήσουν η δική μου ποίηση, η δική μου μελωδία.