"Αγαπημένε μου!" [Διήγημα]

Κεφάλαιο 5

Μεγάλωσα μαζί σου και μεγάλωνα να σε αγαπάω. Και ήμουν τόσο σίγουρη πως σε αγαπώ παραπάνω από φίλο. Ήθελα να σε αγκαλιάσω και ταπεινά να σου αφήσω ένα φιλί σου στόμα. Ήθελα να σου εξομολογηθώ...τόσο πολύ...και δεν έβρισκα το θάρρος.

Ήθελα τόσο πολύ να το κάνω. Αλλά πάντα υπήρχε ένα αλλά. Πάντα!

Άρχισες να αισθάνεσαι χειρότερα. Είχες πονοκέφαλους, πονούσες στα πόδια ή στα χέρια. Ο πόνος σου αυτός άρχισε να πολλαπλασιάζεται. Γινόσουν κάτασπρος, πολύ κουρασμένος.
Και τότε...που...λυποθύμησες στο προαύλιο...ήταν ένας φρικτός Εφιάλτης.
Και δα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα και κανείς δεν ήξερε το γιατί, ακόμα και οι γιατροί.

Ήθελα να ήμουνα δίπλα σου το κάθε λεπτό, να σε παρηγορώ πως όλα θα είναι καλά. Να παρηγορώ και τον ευατό μου...αλλά...

Έχανες μέρες ολόκληρες μαθημάτων και το μόνο που ευχόμουν είναι να σε ξαναδώ να παίξεις ξανά μπάλα. Το όνειρό σου εξάλλου ήταν να γίνεις ποδοσφαιριστής. Λάτρευες να κυνηγάς εκείνη τη μπάλα...
Και με αυτό που περνούσες δύσκολο σου ήταν να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Ακόμα και τα φάρμακα που σου πρόσφεραν οι γιατροί δεν βοηθούσαν. Δεν έτρωγες καθόλου και στα μάτια μου γινόσουν ο μίσος παλιός εαυτός σου.
Προς την έκπληξη όλων κρατούσες μέσα σου την ελπίδα πως όλα θα γίνουν καλά.
Μέχρι...

Μέχρι εκείνη την δυστυχή μέρα όπου καθόσουν δίπλα μου και προσπαθούσες να φας το κολατσιό σου χωρίς να το επαναφέρεις στο κόσμο. Πήρες ένα χάπι και...μετά από λίγο άρχισες να χάνεις τις αισθήσεις σου... και σε κρατούσα στην αγκαλιά σου και θυμάμαι φώναζα για βοήθεια...Και δεν ερχόταν βοήθεια.

Ήταν φρίκη! Με τα μάτια σου κλειστά δεν ένιωθα που αν αναπνέεις ή όχι.

Σε μετέφεραν ευτυχώς στο νοσοκομείο.

Ήμουν εκεί και ήθελα να ήμουν πάντα εκεί.

Και δεν έβλεπα πια αποτέλεσμα...
Δεν έβλεπα το φως πια, το έχασα από τα μάτια μου.
Το σκοτάδι που έλιωσε μέσα στα χέρια του.
Ήσουν η ποίηση μου και...

Θα θυμάμαι εκείνη της στιγμή που πήρες πάνω σου για λίγο τις δυνάμεις σου και σηκώθηκες από το κρεβάτι σου και χορέψαμε μαζί.
Ήταν σαν ένα όνειρο.
Και τα λόγια σου...
"Μην κλαις άσκοπα για στεναχώρια, καλύτερα κλάψε για χαρά."

Πες μου μπορώ να σταματήσω να σε αγαπώ.
Δεν μπορώ.
Ότι και να γίνει δεν μπορώ.
Και όσο μπορώ δεν χάνω τις ελπίδες μου...γιατί θα ήταν μεγάλη ντροπή για μένα.

Σε αγαπούσα τότε μικρή σαν το καλύτερο μου φίλο,αλλά κατάλαβα πως ήσουν τελικά κάτι παραπάνω.

Οι βόλτες μας, τα ταξίδια μας, τα παιχνίδια, τα πάρτι, η χαρά, οι χοροί,οι αγκαλιές...δεν θέλω να τελειώσουν...ποτέ.

Για αυτό το λόγο έγραψα αυτό το γράμμα και ήθελα να σου το διαβάσω για να γνωρίσεις το τι έκρυβε το μυαλό μου, η ψυχή μου, η καρδιά μου.

Ορφέα...μου...Ορφέα...Ορφεάκι...σε ερωτεύτηκα. Είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου. Δεν μπορώ...δεν θέλω...άλλο να σου το κρύβω. Είδη πολύ καιρό βασανίστηκα και σε βασάνισα. Ελπίζω να μου συγχώρεσεις οτιδήποτε σου έκανα κακό. Σε παρακαλώ...Ορφεάκι.