Meer (rant)

brief 28

Ontvanger: mijn nonkel

Ik mis je.

Ik mis je al zoveel jaar.
Ik was pas negen toen we afscheid namen.
Ik begreep het nog niet zo goed, maar ik wist wel dat we nooit meer samen zouden spelen.

Ik was pas negen, maar ik weet nog zoveel.
Je had ontelbaar veel bijnamen voor mij, maar smurf en kabouter waren toch gekoesterde favorietjes.
Je waste mijn haren toen ik in bad ging en nam me mee op het kleine zadeltje voorop je fiets.
Je liet me winnen met Uno en ik maar denken dat ik een meesterstrategie had.
Je leerde me alles over voetbal.
Je las me verhalen voor, ik wou altijd de kleine zeemeermin horen, want ik was stiekem ook verliefd op prins Eric.

Ik had het erg zwaar om jou te laten gaan. Ik heb mezelf jarenlang in slaap gehuild. Er was niemand met wie ik zo'n band deelde als met jou. Niemand met wie ik zoveel tijd doorbracht als met jou.

Ik weet nog hoe ik in mijn witte kleertjes voorlas hoe erg ik je ging missen. Vooraan in die grote kerk. Ik zag alle grote mensen naar me kijken. Het zag er zielig uit, zo'n klein meisje dat afscheid moest nemen en toch beseften ze niet hoe enorm moeilijk het was.

Ik kan me nog perfect voorstellen hoe je eruit zag. Hoe je altijd een zwarte jas wou dragen en je je sportschoenen niet uitdeed op het strand. Hoe je het zeil met een houten hamer in het zand vastzette zodat ik niet zou verbranden en ik weet nog hoe groot ik me voelde als jij me op jouw schouders droeg.

Ik mis je, maar ooit zullen we weer samen zijn.
Ja, toch?