Meer (rant)

brief 16

Ontvanger: de liefde of hoe hij/zij dan ook werkelijk heet

Hey,
Ik ken jou wel.
Mensen praten over jou.
Goed én kwaad.

Misschien is het niet allemaal waar, een kleine roddel-sneeuwbal is namelijk al heel groot tegen de tijd dat hij beneden aan de berg strandt.

Mensen noemen jou liefde, maar niemand kent je echte naam, je ware gezicht.

Jij bent zo mysterieus.
Voor velen onzichtbaar zoals de lucht en voor sommigen slechts een verveelde zucht.

Voor mij ben je ook onzichtbaar.
Je zou kunnen meespelen in de nationale ploeg, Matínez zou je verukkelijk vinden.
Je kwam zo plots uit onverwachtte hoek en sloeg recht in mijn gezicht.
Nee, maak je geen zorgen, het deed geen pijn, het zorgde meer voor een gevoel dat je krijgt van een zware verdoving, niet dat dat veel beter klinkt.

Het deed eigenlijk wel pijn, heel veel zelfs, maar dat is niet jouw fout. Dat kwam niet door de slag. Het is háár fout. Zij deed me pijn. Hij werd verblind door haar lach en ik voelde de pijn als ze naar elkaar lachtten.
Het leek alsof haar mondhoeken veranderden in lange, scherpe nagels en zij met die helse dingen over mijn hals streek.
En soms, ja, soms voelde ze de drang om die nagel mijn lichaam in te boren, maar dan net iets lager, ergens ter hoogte van de zijbeuk waar jij+ik samenkomen in mijn hart.

Jij doet zoveel zonder dat mensen het beseffen. Ik besef het wel. Ik kijk naar je werk, iedere dag opnieuw.

Een hoogbejaard koppel dat elkaar liefdevol aankijkt.
Twee jongens die elkaars lippen voor de eerste keer durven te raken.
Een mama die haar kindje voor de eerste keer in haar armen kan sluiten.
Vriendschappen die worden gesloten.
Oorlogen die worden uitgevochten.

Ja, daar zit jij ook in. Daar speel jij ook in mee. Ik neem je niets kwalijk natuurlijk, iedereen kan fouten maken, ik wil je prijzen om de goede dingen die je doet.

Dat moeten we vaker doen, elkaar prijzen naar de grote successen en de kleine fouten zien als leerervaringen.

Jij bent onmisbaar, jij bent het enige wat ons ervan weerhoudt om alle regels te laten vallen. En elkaar.

Jij bent de crème au beurre die de lagen van onze biscuit bij elkaar houdt.

Dank je daarvoor.
Ik hou van je.
Hé, zit jij daar voor iets tussen?
Grapje, maar ik hou wel echt van je.

Xx