Tweede Ster Naar Rechts | ✔️

Hoofdstuk 4: Niet voortbestemd, maar goed geplanned

65 dagen ervoor

'Welkom bij de extra lessen geschiedenis. Ik ga ervan uit dat jullie weten wat we gaan doen zo dat ik gewoon weer kan gaan zitten. Ik heb groepjes van twee gemaakt en al een onderwerp gekozen." zei mijn geschiedenis docent voordat hij alle informatie op het bord liet zien. Het was leuk dat we eindelijk bekende schrijvers en schrijfster zouden gaan behandelen en daar dan een project over moesten maken. Mijn twee favoriete dingen in één. Dit was ook de reden waarom ik voor deze extra lessen had gekozen. Ik keek rond of ik de jongen van vanochtend zag, maar ik zat vooraan wat ervoor zorgde dat achteromkijken erg ongemakkelijk was. "Alice en Boyd, jullie gaan het doen over Lewis Carroll. Peter en Wendy, gaan het doen over J.M Barrie.'' zei hij en liet een plattegrond op het bord verschijnen. De leraar lachte in zichzelf en mompelde: "Wat hou ik toch van die groepjes samenstellen.'' Hij riep nog wat andere namen op en ging vervolgens weer door met zijn eigen dingen. Nog steeds geen boekenjongen te zien. Langzaam begon ik het op te geven. De kans is klein dat hij precies hetzelfde vak als ik had gekozen. Waarom zou ik dan nog op hem wachten?

Rechts vooraan, niet helemaal vooraan want er stond nog een tafel voor mijn plek. Op de linker stoel moest ik zitten. Ik keek nog een tweede keer op de plattegrond zodat ik niet op de verkeerde plek ging zitten. Legde mijn tas naast mij neer en keek rond wie Peter was. Hij zou nu onder tussen wel zijn goede plek moeten gaan opzoeken. Misschien was Peter ziek, maar als dat zo was had mijn docent het wel aan mij verteld. Ik was met mijn pen aan het spelen toen ik op eens een stem naast mij hoorden. ''Hey boekenmeisje.'' Het was de jongen die mij in de gang aansprak. Hij had dan toch ook dit vak gekozen. ''Laten we op nieuw beginnen. Peter Davies.'' Peter ging zitten en gaf mij een hand. Precies wat ik van hem verwacht had. "Aangenaam. Wendy Moira Angela Darling." Hij lachte en het was weer even stil. 'Het is best wel teleurstellend dat ik maar twee namen heb." We keken gewoon naar elkaar. Het maakte mij zenuwachtig dat iemand naar mij keek. Ik mag dan wel een verschrikkelijke persoonlijkheid hebben, maar ik heb er spijt van als ik iets gemeens doe of denk. Meestal. Niemand is volmaakt en we kunnen allemaal veranderen. Als je dat beseft ben je al een veel beter persoon dan dat je denkt dat je bent.

Peter zag er zelf ook wel een beetje raar uit. Zijn hoofd was ietsje te klein voor zijn lichaam en zijn ogen waren doordringend blauw. Een beetje eng in het begin, maar na een paar minuten begon ik het wel te waarderen. Hij keek scheel als hij ergens naar staarde, maar dat had ik ook. Er ging een vreemde gedachte door mij heen dat misschien zijn ogen aan zijn bril vast zaten, maar dat zou onmogelijk waar kunnen zijn. "Dus wij moeten het gaan doen over de schrijver van Peter Pan. Erg ironisch.'' zei hij na een tijdje. Ik knikte van ja. "Meneer Smee heeft weer erg plezier gehad met het maken van groepjes.'' vulde ik hem aan. Meneer Smee zat nog steeds op een stoel te kijken naar zijn scherm. Mijn leraar deed niet veel in zijn lessen, maar nog steeds haalde iedereen een voldoende. Dat is eigenlijk best bijzonder. ''Misschien zouden we deze les gebruiken om elkaar te leren kennen en dan zoeken we later wel informatie op voor ons project.'' stelde Peter voor. Als ik ja zeg, zou ik met hem over boeken kunnen praten. Of gewoon met hem praten, dat klonk ook goed. Het nadeel zou zijn dat ik waarschijnlijk met hem zou moeten afspreken. In mijn vrije tijd die ik vaak gebruik om bij te komen van alle vervelende en vermoeiende dingen die op school gebeuren. Niet dat ik hem niet aardig vind. Ik denk juist dat ik hem heel leuk ga vinden. Okay, leugen nummer één. Ik vind hem al leuk. Zonder nog hier verder over na te denken zei ik: "Ja natuurlijk. Goed idee.'' En dat was een van de domste keuzes die ik vandaag heb gemaakt, maar als ik hier over een week terug op ga kijken was het één van de mooiste keuzes. Daar ben ik sterk van overtuigd.

"Dus je houdt van boeken, Wendy?" Ik knikte naar hem. "Als ik naar mijn kamer kijk zie ik een meisje die van boeken houdt." vertelde ik en hij kamde zijn haren in een kuif met zijn vingers. Het is verbazend dat zijn haar nog niet vet was van zijn vingers die hij elke keer er doorheen haalde. "Alweer een John Green citaat?" vroeg Peter lachend. Hij keek telkens om naar achteren waar Boyd zat. Ik voelde een beetje jaloezie op komen. "Wat vind je leuk om te doen Wendy? Schrijven of zoiets. Je lijkt mij wel iemand die schrijft."

Dat had die boekenjongen dan goed gezien. Schrijven is voor mij een manier om naar andere werelden te reizen. Natuurlijk kan dat ook met lezen, maar bij schrijven heb je zelf de touwtjes in handen. Jij beslist wat er gaat gebeuren. Ik heb het gevoel dat schrijvers veel meer nadenken dan andere mensen. John Green zei ooit over schrijvers: "We zijn professionele druktemakers. Je bent constant aan het voorstellen wat er mis zou kunnen gaan en schrijft daarover." Of dat nou iets goed is weet ik niet, maar het liefste zou ik net als John Green een professionele druktemaker worden.

"Wendy?" Ik schrok op vanuit mijn gedachten. "Ja." antwoorde ik hem. Ik vond het een beetje vreemd dat hij in elke zin mijn naam gebruikte, maar toch was het fijn om te horen. "Of je van schrijven houdt?" Ik hou van schrijven. Ik doe het niet echt vaak, maar dat verzwakt mijn liefde ervoor niet. "Natuurlijk hou ik van schrijven." De jongen lachte voorzichtig. "Hou je van schilderijen?"

Bij elk woord dat hij sprak leek hij minder vreemd en angstaanjagend te worden.