Tweede Ster Naar Rechts | ✔️

Hoofdstuk 1: Leugen nummer twee

Dit is het dagboek van Wendy Darling:

100 dagen ervoor

Zoveel gedachtes in mijn hoofd

Sommige mooi

Liefde enzo

Andere niet

Vergeet ze alsjeblieft

Zoveel gedachtes in mijn hoofd

Een hoofd vol ruimte en tijd

Het is er een zooi

Ideeën en gevoelens

Alles in één

Het zijn er zoveel

Zoveel gedachtes in mijn hoofd

Ik keek op van mijn papier de klas in. Iedereen was stil en keek naar beneden. De woorden kwamen niet over mijn lippen alhoewel ik ze de hele ochtend lang al geoefend had. Mijn lerares zou mij toch gaan vragen om mijn gedicht uit te leggen, dus ik moest al die nare gedachtes mijn hoofd uitzetten. "Hoe ben je op het idee van dit gedicht gekomen?" Ik had gelijk, ze vroeg ernaar. Langs mij zaten mijn vriendinnen. Ik wilde oogcontact met ze zoeken, maar ze keken net als de rest van de klas naar beneden. Van hun kon ik dus geen geruststellende blik verwachten. "We hebben allemaal gedachtes." begon ik. Wat eigenlijk een vage manier is om mijn uitleg te beginnen. ''Soms fijne gedachtes, maar vaak ook de minder mooie die we het liefste vergeten." Iedereen keek nog steeds naar beneden behalve één meisje. Ze glimlachte. Ik wist dat ze het moeilijk had, dus glimlachte ik terug. Eindelijk iemand die het mooi vond. "Er gaat veel meer om in een hoofd dan dat we van de buiten kant kunnen zien. Geheimen die niemand mag weten." Niet dat ik dat soort geheimen heb. Okay, leugen nummer één. Ik heb wel zulke geheimen. "Sommige mensen leven in een andere wereld in hun gedachten. Fantastische werelden vol avontuur. Het kan ook veel droeviger zijn. Een wereld waar alles misgaat. Elk ding dat fout kan gaan flits voor je ogen. Alles wat beter gedaan kon worden. Alles wat voorkomen had kunnen worden."

Het is niet dat ik vaak na denk over de dingen die fout zouden kunnen gaan. Ik denk meer na over wat voorbij kan gaan. Mijn jeugd bijvoorbeeld. Ik kan niet voor altijd jong blijven zoals ik graag zou willen. Misschien kan dat wel. Heel misschien.

Klink dit bekent in de oren? Welk verhaal komt er nu in je op? Ik heb alle tijd. Denk gerust na. Iemand die niet wilde opgroeien. Weet je het al? Juist ja, Peter Pan. Het is een lange tijd geleden dat ik dit verhaal voor het eerst hoorde en sindsdien wacht ik elke avond op hem bij mijn raam. Dat is mijn geheim. Ik wacht nog steeds op mijn Peter Pan. Dit klinkt een beetje raar voor een tienermeisje, maar je moet begrijpen dat het niet om de magie in het verhaal gaat. Nee, het gaat over de hoop. De hoop dat zelfs als het leven niet mee zit je toch naar een ander plek kan vluchten. Dat je iemand hebt om mee te praten zelfs als je je verloren voelt. Het is een manier om alle vervelende gedachtes te ontvluchten.

"Het is jouw beurt Lily." Lily, één van mijn beste vriendinnen. Meestal. Ik mag haar natuurlijk wel, want er is een rede dat ik haar vriendin ben. Het probleem begon toen ze een vriendje kreeg. Ik voelde mij een beetje achtergelaten. Mijn andere vriendin, Belle, was er voor mij, maar dat voelde toch anders. Het was niet meer hetzelfde. In het begin dacht ik dat het zo hoorde en dat hun zich ook zo hadden gevoeld toen ik iemand leuk had gevonden. Na een tijde begon ik jaloers te worden. Jaloers op alle aandacht die Lily kreeg. Het leek wel of iedereen van haar hield. De complimenten die ze kreeg en ik niet. Natuurlijk is het leuk voor haar al die aandacht, maar ze werd meer een aandachttrekker. Soms leek het of alles om haar draaide. Alles draaide om haar toen ze verliefd werd. Alles draaide om haar toen ze de ook echt de jongen kreeg. Alles draaide om haar vanaf het moment dat ze de jongen weer verloor.

Ik hoorde door mijn gedachtes niet helemaal wat in Lily's gedicht stond. Ik wilde het niet horen. "Het is geschreven in een hele moeilijke periode." zei ze een paar keer tussen door. Ze begon te huilen en Belle sloeg een arm om haar heen. "Dit is dus wat ik wilde voorkomen." Haar mascara was nu uitgelopen doordat ze wreef in haar ogen en waarschijnlijk ook de tranen. Ik dacht dat Lily bedoelde dat ze het huilen wilde voorkomen, want ze had zich op het laatste moment bedacht om toch haar gedicht voor te dragen. Het gedicht ging over toen het uitging met haar vriendje. Natuurlijk is het heel erg het einde van een eerste liefde, maar bij Lily is het wel ietsje anders. Ik had het gevoel dat ze gebruik maakte van haar problemen, zodat iedereen medelijden had. Dit was niet waardoor ik het gedicht minder vond. Nee, dat heeft een andere reden. Ze zei dat haar vrienden haar de rug toe keerde, maar het leek alsof niemand dat hoorde. Waarschijnlijk haat je mij nu. Dat begrijp ik, want soms haat ik mijzelf ook.

Voor deze les zei ze lachend dat ze weer emotioneel ging doen bij het voordragen van dit gedicht. Ik niet de reden waarom ze dit doet. Doet ze dit omdat het gewoon niet te voorkomen is, of omdat ze zo een hoger cijfer wil krijgen? Als vriendin hoop ik dat het de eerste reden is.

Toen Lily klaar was met haar gedicht klapte iedereen. Niemand had voor mij geklapt. Niemand. Iedereen keek naar beneden en was stil. Nu zou je kunnen zeggen dat ik mij aanstelde en niet Lily, maar dat is jou menig. Ik zou kunnen zeggen dat ik niet jaloers was, maar dat zou een leugen zijn. Leugen nummer twee van vandaag. Ik was namelijk wel degelijk jaloers. Wat maakte haar gedicht mooier? Mijne had net zoveel pijn en net zo'n persoonlijk verhaal erachter. Was het omdat ze de tranen omlaag liet stromen? Het liefste wilde ik mijn gedicht opnieuw voordragen en er nog een mooier verhaal bij te bedenken dan die van Lily. Ik zou huilen en de mascara die ik niet op had uitwrijven. Waarschijnlijk was dit allemaal een paar van mijn stomme gedachtes, maar het deed pijn. Veel meer pijn dan dat ik had gedacht.