Tweede Ster Naar Rechts | ✔️

Hoofdstuk 5: Alle jongens zijn, je weet wel

63 dagen ervoor

"Alle jongens zijn varkens." mopperde Lily en gooide haar kluisje dicht. Ik ging er maar van uit dat ze over haar ex aan het praten was. Persoonlijk vind ik varkens erg leuke beesten, maar dat kon ik nu niet zeggen. "Ja dat weten we." Eigenlijk wilde ik hun vertellen over Peter, want het zijn nog steeds mijn vriendinnen en ik heb respect voor ze. Alleen weet ik niet of ze, nou in ieder geval Lily, zo enthousiast over hem zou zij als ik. Toch dacht ik erover na om het wel aan Belle te vertellen. Ze is een goed mens en is altijd wel blij als iemand verliefd geworden is. Nu ik het hard op in mijn gedachtes zeg klinkt het toch een beetje raar. Ik ben verliefd op Peter, een jongen die ik nog niet zo goed ken. Er is grote kans dat ik alleen val voor het beeld dat ik van hem gevormd heb, maar dat wil ik liever niet geloven.

Ik had geen tijd meer om Belle te vragen of we later nog kunnen spreken, want ik krijg anders nooit een kans om met haar te praten. Lily is er altijd bij. De bel ging en ze zei: "Belle en ik gaan nog even naar de wc." Ik haalde mijn schouders op: "Ik ga wel mee. Het is toch m'n laatste uur.'' Lily keek mij verbaast aan. "Ik bedoelde dat ik alleen met Belle ging. We hebben namelijk nog wat dingen te bespreken. Of niet Belle?" Belle knikte en liep achter haar aan. Erg bedankt.

Ik had net mijn laatste lesuur gehad en pakte mijn boeken uit het kluisje. "Wendy!" Het was Peter, de boekenjongen, die mijn naam riep. Ik keek vlug of Lily er nog stond, maar nee ze stond er niet. Ik zag haar nog kijken toen ze terugkwam om de deur van de wc's te sluiten. "We hadden nog niet afgesproken wanneer we aan het project zouden werken. Misschien kunnen we het wel nog vanmiddag doen." Hij gaat nu waarschijnlijk vragen of het bij mij kan. Mijn vader is thuis, maar hij is vast aan het werk en mijn broertjes zijn vast bij een vriendje spelen. Dus dat kan geen probleem zijn. Ik kan mij niet helemaal herinneren of ik mijn kamer wel goed had opgeruimd voor het geval dat hij ongemakkelijke dingen ziet zoals mijn ondergoed. "Kan het dan bij jou?" vroeg Peter zoals verwacht. "Ja, natuurlijk."

"Het feit dat we kunnen herinneren is eigenlijk best wel vreemd." vertelde Peter mij terwijl we aan het fietsen waren. "Waarom?" Ik weet dat er nu een interessante reden van hem komt. Hij is mysterieus als hij zulke gedachtes heeft. Op één of andere manier maakt dat hem nog aantrekkelijker. "Dit moment zullen we, misschien vanavond al, weer naar terug kijken. Precies dit moment. Elk woord dat ik zeg. Jij zal ooit op dit moment terugkijken en ik natuurlijk ook." Dit was wel iets wat ik van hem verwacht had. Wat hij vertelde gaf mij rillingen. "Kijk je doet het nu al, Wendy." En ik deed het. Ik keek mijn herinnering van de afgelopen minuut terug. Lachend zei ik tegen hem: ''Ik ben ervan overtuigd dat dit gesprek goed genoeg is om altijd te blijven herinneren."

''Barrie schreef zijn eigen toneelstukken en was van plan om schrijver te worden. Zijn familie haalde hem echter over om te studeren en hij schreef zich in aan de Universiteit van Edinburgh. Hij bleef echter schrijven, aanvankelijk theaterkritieken en later columns over zijn geboorteplaats Kirriemuir." las ik voor van Wikipedia aan Peter. Het rare vind ik dat hij in het begin waarschijnlijk niet wist dat hij zo'n bekende schrijver zou worden. Bijvoorbeeld iedereen kent Peter Pan, een van zijn beste werken. Ik besloot om deze gedachten aan hem te vertellen. "Hij wist niet dat hij zo'n bekende schrijver zou worden en toch ging hij door." Peter bleef even stil en glimlachte toen. "En nu wil iedereen zijn zoals de fantastische Peter Pan. Avonturen beleven, met piraten vechten." Zijn ogen werden nog groter dan eerst. "Nu we het toch over avontuur hebben. Wat denk je ervan om Nooitgedachteland te vinden?" Dacht hij nou dat die plek echt was. Ja ik weet dat ik ook af en toe hoop dat een van mijn favoriete fictionele plaatsen echt zijn, maar dat is alleen hopen. "Ik wil het niet verpesten Peter, maar die plek bestaat niet." Hij schudden met zijn hoofd. "Wendy toch, het gaat om het avontuur niet of we de plek echt vinden. Het is het mysterie die ons laat leven." Hij had gelijk. Avontuur dat was wat ik wilde en die kans moet ik ook niet laten liggen. "Ik doe mee, dan zijn we van af nu Peter en Wendy."