Utangaç

3

Eslem bana telefonunu uzattı ve bir video gösterip "Bence bunu izlemelisin." Dedi. Biraz korkarak ona baktım ve telefonu almak için uzandım. Korkmaya başlamıştım. İster istemez stres yapıyordum ve ellerim titriyordu. Yavaşça başlatma tuşuna bastım ve izlemeye başladım. Gözlerimi kocaman açmış bir şekilde ekrana bakıyordum.

Videodaki bendim...

* * *

Videoyu izlemeden önce rezil olacağım sanıyordum, ta ki birkaç ay önce çektiğim, bas gitar çalıp şarkı söylediğim videoyu görene kadar. Bunu çok bilinmeyen bir siteye atmıştım ve bayağı beğenilmişti. Sonrasında çok fazla yayılmasını istemediğime karar verip videoyu silmiştim. Peki onlar bunu nereden bulmuş olabilirlerdi ki? Ayrıca Bora'yla konuştuktan sonra bunun olması normal miydi?

Sıranın üstünde bir telefona bir de sınıfa anlamsız bakışlar atmaya devam ederken fazla bunaldığımı hissettim ve titreyen elimle zorla tutmaya çalıştığım Eslem'in telefonunu ona verip sıradan indim. Kalabalığın arasından zorla geçtim ve sınıftan hızlı adımlarla çıktım.

Bunu öğrenmiş olamazlardı, kimseye söylemek istemediğim bir yeteneğim olduğunu bilmemelilerdi. Şimdi hep ilgi odağı ben olacaktım, ben bunu istememiştim. Çünkü bu benim için gerçekten çok zor bir durum. Çevremdekilere abartıyormuşum gibi gelse de benim utangaçlığım bu raddedeydi.

Koridordan geçerken insanların bakışlarını üstümde hissettim. Bana bakıp fısıldaşanlar fazlaca etraftaydı. Tahmin ettiğim şey olmamalıydı, umarım onlar da öğrenmemişlerdir...

Uzun ve geniş koridorda kalabalığın arasından sıyrılmaya çalışıyordum, bir yandan gözüm okulun televizyonuna çarptı. Bu televizyondan istediğimiz şarkıyı veya videoyu açabiliyorduk. Televizyona kısa bir bakış attığımda kendi videomu gördüm ve öylece kaldım. Benim gibi utangaç ve kalabalıkta duramayan bir insan için bunlar gerçekten çok ağırdı. Benim utangaçlığım normal bir seviyede olsa ben böyle davranmazdım ki. Belki de psikolojik bir sorundu bu. İnsanlar anlayamıyordu...

Olabildiğince sakin bir şekilde bahçeye çıktım ve Bora'yı aramaya başladım. Gerçi kocaman bahçede onu nasıl bulabilirdim ki?

Kafama hırkamın şapkasını geçirdim ve olabildiğince fark edilmemeye çalıştım. Önceden görünmezmişim gibi davranıyorlardı, şimdi ne değişti? Bir insanın bir yeteneği veya farklı bir özelliği olduğunda herkes ona yaranmaya çalışıyor, neden? Asla anlamıyorum...

Arka bahçeye doğru koşar adımlarla ilerledim ve eskimiş, kırık dökük bankta saçları dağılmış, kitabına gömülmüş birisini buldum. Tabii ki de Bora'ydı. Beni fark etmemişti. Yavaş adımlarla ona doğru ilerlerken hırkamın şapkasını çıkardım. Olanlara anlam vermeye çalışıyordum fakat beynim bir anda bu kadar çok şey olmasını anlamlandıramıyordu.

Gözlerini kitabından çekerek bana baktı ve "Geleceğini biliyordum." Dedi. Bir şey demedim ve yanına oturdum.

"Olanlardan haberin var mı?" Diyebildim sadece. Zaten Bora'nın dedikleri kafamda dönüp duruyordu, bir de üstüne bu olaylar eklenince kalbimin içimde olan haykırışını susturamıyordum.

Bir şey demek için ağzını açtı fakat tekrardan kapattı. Birkaç dakika ayakta öylece konuşmasını bekledim ama konuşmadı.

"Bora?"

Neden bu kadar stres yapmıştı?

"Olanlardan haberim var."

Tekrar duraksadı. Sanki gözlerinden pişmanlık okunabiliyor gibiydi fakat kavrayamıyordum olan hiçbir şeyi. 'Ee' dercesine kafamı sağa sola sallayıp diyeceği şeyi tamamlamasını bekledim.