Long Distance Relationship (LDR)

Epilogue

"It was a long journey, but it is indeed worth the wait."

I was crying the whole time while watching my bestfriends got married. It was a wonderful day to witness a two person finally tieng the knot after so many years. And I am just so happy that I got to see that today.

After the wedding ceremony, all guests went to the reception, of course for more celebration and to eat. But I stayed inside the church for a while. And tiny voices we're coming back inside my mind.

"Mahal, gusto ko dito tayo ikakasal. Tignan mo, eto talag yung perfect para saatin. Gantong ganto talaga yung gusto ko."  namamangha ko ng sabi kay Jake dahil ito ang unang beses  na makapunta ako sa Manila Cathedral. 

"Oo mahal, kung saan ka masaya, dun ako." sabi nya sabay halik sa noo ko.

"Yeheyyy, salamat mahal."

Inilibot ng sobrang tagal ang aking paningin, para akong isang imbestigador na kailangang makita lahat ng detalye ng lugar para wala akong makalimutang imbestigahan. Sobrang ganda. 

Makaraan ang ilang minuto, lumuhod na ako para magdasal. 

"Lord, kung hindi si Jake, ehhhh, wag naman pong ganun. Please kami na lang po."

Hindi ko namalayang naluha na pala ako. Grabe nakakatawa, ang bata bata ko pa  nun. Pero kung makadasala ko akala mo sobrang sigurado na ako. 

Pero ganun naman talaga diba? 

Mapupusok ang mga kabataan. 

Patayo na sana ako nung bigla kong napansin ang isang lalaki na nakatayo sa harap ng altar. Hindi ko sya masyadong maaninag, nasa may bandang gitna kasi ako nakapwesto e.  

"J-j-Jake?"

Mama calling....

Bigla akong napatayo dahil sa ingay na dinulot ng cellphone ko. Nananaginip lang pala ako. Agad kong sinagot ang tawag.

"Ma? Bakit?"

"Nasaan kana ba? ikaw na lang wala dito."

"Papunta na ako. May binalikan lang ako sa simbahan."

"Bilisan mo."

"Opo."

Call Ended

Kung tatanungin nyo ako kung anong nangyari saamin ni Jake? 

Okay kami.

Kasi, paano mo pa maaway at mahihingian ng explanation yung taong kasama na ni Lord?

Naaksidente sya while working. Little did I know, he had a plan to go back here in the Philippines pala. As in, may plane ticket na and all. Kaya pala he's been ignoring all my messages and call bago ako magsend ng long message to surprise me. Alam pala ni mama lahat.

Kaso, bigla namang may hindi magandang nangyari sa kumpanya nila. Suffocation, yun ang kinamatay nya dahil sa lahat ng nalanghap nyang usok. 

Out of 20 people isa sya sa mga namatay. 

That time, I questioned Gods plan. Kasi mas kakayanin kong tiisin sya, knowing na possible padin syang makita pero yung ganito? Shet diba?

Sobrang sakit. 

Sobrang hirap.

It is the love of my life inside a  coffin, lifeless.

Ang daya naman mahal, ako na nga nagkwento ng istoryang 'to magisa, tapos ngayon magisa padin ako. 

I keep seeing him everyday... everywhere.

I know he's still there, watching me and guiding me to do the right thing. 

How can we unlove someone?

How can we stop the longing for our love?

I think, this love story will not ended here. 

But, this is a new way for me.

To love myself even more. 

Be more of what we both have planned.

Mahal, hanggang sa muli.